Maand: juni 2022

13-20/6: Alghero

We lagen in een mooie haven. Weliswaar aan de kade, uitgevend op de oude stadswallen, en waar continu wandelaars passeerden, maar voor de rest was het daar rustig. We hadden een plaats gehuurd bij de stedelijke  haven, goedkoop maar we mochten er wel hoogstens 5 nachten blijven.

En we konden genieten van alle faciliteiten van de daarnaast gelegen chique Marina Aquantic, met lounge bar en restaurant. Zeer propere toiletten en dito riante ruime douches. Voor die laatste moest je wel 1€ in de teller steken, en dan had je 3 minuten om de klus te klaren. Sneldouchen, dus. Voor Ann, die haar haren moest wassen (itt ondergetekende) gold dus dubbel tarief. Maar kom, we mochten echt niet klagen.Alghero heeft een prachtig historisch centrum, omgeven door de oude, deels gerestaureerde stadsmuren. Heerlijk om door de nauwe schaduwrijke straatjes, omgeven door renaissance palazzi, te lopen of door de oude volkswijken, die blijkbaar 30-40 jaar geleden nog te onveilig waren , zelfs voor de Algheronezen zelf, om er door te wandelen. Maar intussen heeft het stadsbestuur er alles aan gedaan, tot gedwongen verhuizingen toe van de oorspronkelijke arme bewoners, om er een toeristisch pareltje van te maken.

Iets viel ons toch op: in tegenstelling tot Spanje wordt hier alles veel minder onderhouden, worden straatjes niet of niet grondig gekuist en vind je overal afval (en hondenstronten). De toeristen, die nog niet en masse op het toneel waren verschenen, kwamen blijkbaar toch vooral voor de stranden naast de stad en/of de terrasjes, want de wandeling met gids ( bron van alle hierboven geëtaleerde kennis), werd voor ons een privéwandeling. We waren de enige geïnteresseerden die kwamen opdagen. Intussen waren er op de kade waar wij waren aangelegd drukke werkzaamheden bezig: met man en macht was men daar een megapodium aan het opbouwen. Uit nieuwsgierigheid googelden we wat op internet en kwamen we te weten dat zaterdagavond de in Italië blijkbaar zeer populaire rapper Goé een optreden ten beste zou geven. En dat alles uitverkocht was. Vluchten kon niet meer, want pas zaterdagvoormiddag zouden er techniekers langskomen om het waterlek in de motor te herstellen. En die zijn er ook stipt gearriveerd en hadden maar 1 uur nodig om het euvel te herstellen (de aansluiting van de impeller was door slijtage kapot geraakt). En dat optreden van Goé, die avond, viel  uiteindelijk nog mee. We zijn buiten blijven zitten, het was toch snikheet, en er zelfs in geslaagd om wat in te dommelen. En tegen 0u30 was alles achter de rug.

Onze 5 nachten waren op, zodat we moesten verhuizen naar een andere marina (er zijn 5 marina-uitbatingen in de haven van Alghero, een typisch Italiaans fenomeen). Aan de overkant lag Marina Ser Mar, waar we aan een relatief redelijke prijs onze boot konden achterlaten in het hoofdseizoen (juli-augustus), terwijl wij naar België zouden terugkeren. De uitbaters van deze marina waren supervriendelijk en enorm behulpzaam bij het aanmeren. Maar de faciliteiten deden ons onmiddellijk denken aan een goedkope camping. Niet echt om hier veel dagen te blijven.Enfin, morgen varen we toch weg om nog een stuk van Sardinië te verkennen, en als we eind juni terugkeren is het enkel nog op de boot op te kuisen, bagage in te pakken en de taxi naar de zeer dichtbijgelegen luchthaven te nemen.

20/6: Alghero – Cala de Bollo

In de late morgen (we moesten toch nog wat uitslapen na ons gratis concert van zaterdagavond) koersten we naar Cala de Bollo, een mooie baai op 7 mijl van Alghero.Een mooie grote oranje boei lachte ons toe. Deze boeien zijn speciaal gelegd opdat boten niet zouden ankeren, en zo de kwetsbare bodem met het beschermde Poseidonia-zeegras niet zouden beschadigen met hun anker. Dus comfortabel aan een boei, wat snorkelen rond de boot in kristalhelder water, met heel wat vissen. Maar blijkbaar ook met enkele kwallen. En één van die beesten zal mij gestoken hebben, want toen ik uit het water ging voelde ik al iets tintelen, daarna hevige jeuk een een cirkelvormige vlek op mijn been. Maar blijkbaar toch niet zo ernstig want er wat muggenmelk op gestreken en veel last heb ik er niet van gehad. Maar het snorkelen rond de boot zat er nu toch wel op. Dan maar met de dinghy naar een piepklein beachrestaurant gevaren, waar er een kleine kade was gebouwd, waar toeristenboten geregeld kwamen aanleggen om een lading toeristen-zonnekloppers te lozen. Er was daar ook een klein strandje met terug mooie , kwalvrije, snorkelruimte, waar zelfs Ann toch minstens 5 meter heeft gesnorkeld.  

‘s Avonds was de wind volledig weggevallen, zodat we rustig op de boot hebben gebarbecued en van de stilte genoten. Maar de nacht! Door dat er geen wind was, lag de boot op het water zonder duidelijke richting te dobberen op de stilaan toenemende deining en botste hierdoor continu met een “boenk” tegen de boei. We zijn allebei diverse keren opgestaan, het meertouw aangetrokken, dan weer wat gelost, nog een bijkomend touw gelegd, niets hielp. De “boenk” bleef. Dus zeer weinig geslapen. Zodat we al om 6 u zijn opgestaan en dan maar besloten om uit miserie de boei al achter ons te laten en naar Bosa te varen.

21/6: Cala de Bollo-Bosa.

25 mijl met veranderlijke wind. Betekent zoveel mogelijk te zeilen, maar uiteindelijk, gefrustreerd, toch de motor terug aangelegd. De haven van Bosa, Nautica Pina, ligt in de monding van een rivier, maar gelukkig met weinig stroming zodat het aanmeren probleemloos verliep. Intussen zijn wij ook al geoefende “aanmeerders” geworden. Het “havenkantoor” vond ik na heel wat zoeken: de kassa voor de winkel van scheepstoebehoren. Ook de toiletten en de douches waren origineel, gevestigd in een houten chalet, en enkel open als de daarnaast liggende bar ook geopend was. Gelukkig wel ruime openingstijden, want anders wordt het bij hoge nood problematisch.

Bosa is een mooi stadje, met een rijk verleden van visserij en leerlooierij. Heel speciaal: aan de rechteroever lag het “chique” deel van de stad, met mooie ( nu wat uitgesleten) patriciërshuizen, en aan de linkeroever de leerlooierijen, visverwerkers en de huizen voor het plebs.

Eén nadeel: het stadje ligt op een halve uur wandelen van de jachthaven, wat met 30 graden in de schaduw geen kluchtje is (en we waren tot onze spijt te lui geweest om onze fietsjes boven te halen – we zullen het nooit leren). We waren ook te lui om zelf te koken, en dan maar van lekkere pasta genoten op het terrasje van de Trattoria del 2 Piazza.

22 – 25/6: Bosa – Porticcioli de Marina de Torregrande (bij Oristano).

een tocht van 33 mijl, ondanks enkele schuchtere pogingen, grotendeels op motor. Zeer ondiepe haven, ook de weg ernaar toe, zodat we meer naar onze dieptemeter (die soms NUL centimeter diepte onder de boot gaf) keken dan naar de omgeving.
De volgende dag naar Oristano, met de ambitie om de stad te bezoeken. Met de bus, die start van bij de haven. Onze eerste poging mislukte, want de buschauffeur weigerde om ons aan boord te nemen, want we droegen geen FP2 masker. Terug naar de boot, maskers halen en de volgende bus genomen. Stadje Oristano is echter niet echt speciaal, zeker niet om er lang door te wandelen in volle zon met meer dan 31 graden. We hielden het dus vlug voor bekeken, en na een lichte lunch in bar Eleonaro, volgens de Trotter gids very special, maar in feite niet meer dan een koffiezaak, waar we enkel een croque konden krijgen, nog wat boodschappen gedaan, en met de bus en met mondmasker terug naar de haven, intussen hadden we ons lesje geleerd en de fietsjes boven gehaald, zodat we in de latere namiddag, toen het wat begon af te koelen, naar het kleine sympathieke badplaatsje dicht bij de haven, Marina de Torregrande, zijn gefietst, wat gewandeld, terrasje gedaan, en dan terug naar de boot om te bbq’en.

Op 24/6 kregen we waarempel enkele (warme) regenbuitjes. Maar dit weerhield ons niet om onze fietsjes te nemen en naar het nabijgelegen Cabras te fietsen. Bedoeling was om van daaruit de bus te nemen naar Tharros, om de bekendste archeologische (vnl Romeins) van Sardinië te bezoeken. Alleen, de bussen rijden enkel tijdens het hoogseizoen. En juni hoort daar niet toe.

En , niet geklaagd, gezien het dan toch juist opnieuw begon te plenzen, dan binnengestapt in het plaatselijke museum, dat ons een volledig inzicht gaf in de Nuraghische beschaving op Sardinië (bronstijd, 1.500 BC), en waar we zagen waar de makers van Star Wars hun inspiratie hebben gevonden voor de robot C-3PO.

Minpuntje: Cabras ligt in een zeer moerasrijk gebied, en gezien muggen hier een ideale broedplaats hebben, stikte het daar van die griezels. De plaatselijke supermarkt had nog nauwelijks muggenwerende producten in voorraad, enkel nog doekjes, maar die hielpen toch nog wat. Na een lekkere lunch in Il Caminetto verder gefietst naar Cantina de la Vernacia, aangeprezen in onze reisgids als de plaats om de lokale wijnen te proeven. Na wat aandringen hebben we er toch een paar slokjes gekregen, alhoewel Ann tegen dan al zo oververhit was, dat ze zelfs geen wijn meer kon proeven. En dat wil wat zeggen….. Toch nog een paar flesjes meegenomen in onze rugzak, en dan terug naar de haven, na een tussenstop in Marina de Torregrande waar we bij Kiosko John een overheerlijke pizza konden savoureren. Intussen was het al donker, en had ik gelukkig een koplampje mee, want onze fietsjes zijn niet met verlichting uitgerust. Zo uiteindelijk toch in de haven geraakt, waar we ons nog uitnodigden op het feestje van de vissers van Arborea. Sympathieke en zeer gulle gasten, en met ons beste Italiaans aan de babbel (en de drank) geraakt met de organisator van dit feestje. Gelukkig hadden we nog juist genoeg zelfdiscipline, want anders waren we nooit in ons bed geraakt. En nog maar nauwelijks in slaap geraakt, of gewekt door het boemkedeboemdeboem van de strandbar van Marina de Torregrande. Ondanks onze oordopjes toch niet echt goed geslapen.

De volgende dag was er toch iets teveel wind (en vanuit de verkeerde richting) om terug te varen. We hadden nog tijd in overschot, en dus besloten om nog een dagje langer te blijven, naar het strand te gaan en wat te fietsen, zwemmen en wandelen. Het water was lauw te noemen, en wellicht even warm als de luchttemperatuur van 32 graden.

26/6: Torregrande – Bosa.

En dit volledig op zeil. Zeven uur genieten van juist genoeg wind, het zonnetje en een relatief rustige zee. De thermometer gaf 33 graden, op zee ! Gelukkig dat we schaduw vonden onder de bimini en de zuidoosten wind voor wat afkoeling zorgde. De wind trok aan tot 21 knopen, en onze boot liep op een bepaald moment, onder volle zeil (want ik kon niet reven….) tot 7,3 knopen.
Aangemeerd rond 16u, in een loodzware hitte, zodat we op de boot zijn gebleven tot dinertime. En dan lekker gegeten (superheerlijke Taglia van rundsvlees) in het nabijgelegen restaurant Nuovo Costo.
27/6: dagje Bosa om het af te leren. Ook het badplaatsje Marina de Bosa aangedaan waar we in het lauwe water zijn gaan zwemmen.

28/6-2/7: Bosa – Marina de Fertilia.

Het had vannacht gestormd, gedonderd en gebliksemd, met fikse regenbuien ( uit het zuiden, dus met massa’s saharastof, dat overal bleef plakken). Maar tegen de ochtend was het al heel wat rustiger en lag de storm nu al ter hoogte van Alghero. En zou in de voormiddag verder naar het noorden opschuiven. Alle weersvoorspellingen wezen op een goede 4 Beaufort. Galewarnings waren voor de straat van Bonifacio. Op een lichte paniekaanval van Ann na, die op haar tablet toch nog een weersvoorspelling had gevonden, die aangaf dat de storm nog de hele dag over Alghero zou razen, bleef alles (vooral het weer) rustig. Voor alle veiligheid, en tot gemoedsrust van de overige bemanning, het zeil gereefd (wat betekent een tweede rif, bij gebrek aan een eerste). En zo met een rustig vaartje op halfwindse koers met een snelheid van ca 5 knopen bij een goede 4 Bft ( het kriebelde om de reef te lossen, maar intussen weet ik wie echt baas aan boord is), van Bosa naar Fertilia gezeild. Zalig, voor onze laatste zeiltocht van deze etappe.

De haven van Fertilia, aan de overkant van de golf van Alghero, op een half uurtje zeilen, was de goedkoopste optie gebleken om onze boot voor de zomervakantie achter te laten. We dachten daar beter af te zijn dan in Marina Ser Mar, zeker goedkoper. Dus de eerste maar gecancelled. En de hulp van de “Ormeghiattori” was prima. Wel was het water van de haven zo ondiep dat we bij het aanmeren met onze kiel in het meertouw van de boot naast ons, dat schuins over de ons toegekende ligplaats was getrokken, vast geraakten. Blijven liggen en de boot met de boegschroef wat controleren totdat de ormeghiattori het bewuste meertouw hadden losgemaakt en op de bodem lieten zakken zodat we uiteindelijk toch konden aanmeren. Dan toch nog wat opwinding.

Over het sanitair in de haven ga ik niet teveel uitwijden, uit respect voor eventuele gevoelige lezers. Laat ons zeggen dat we eerder spraken over een roestige barak, met een rooster als vloer, waar je zo het water onder je voeten zag lopen als er iemand een douche nam, met plooideuren die los in hun hengsels hingen,…… Ann heeft steeds op de boot gedoucht.

De paar dagen, die we nog in Fertilia doorbrachten vóór ons vertrek naar huis, werden gevuld met waskarweitjes, wat betekent dat we met onze fietsjes, met op onze rug een rugzak proppensvol gevuld met was, een half uurtje naar de dichtsbijgelegen launderette in Alghero moesten trekken, een onderhoud met de plaatselijke zeilmaker om een bijkomende reef in ons grootzeil te installeren, een tochtje langs de winkels in Alghero om geschenkjes voor onze kleinkinderen in te doen, toch nog eens gaan zwemmen en voor de rest zoveel mogelijk schaduw en friste te vinden om de hitte te overleven.
Fertilia is een artificieel dorp, indertijd nog onder Mussolini gebouwd om de arme Italianen uit het Zuiden van het vasteland naar Sardinië te lokken waar ze in de landbouw en de mijn bouw aan het werk zouden worden gezet. Het is nu een eerder troosteloze bedoening, met architectuur die wellicht ook in de oude sovjetlanden terug te vinden is. Er is 1 hoofdstraat, met een 5-tal horecazaken. De rest, ook een vroeger grand hotel, staat leeg.

Maar we hebben er toch lekker gegeten ( traditioneel heeft onze kok van dienst op het einde van elke etappe niet veel zin meer om te koken, zeker niet met een 30+ temperatuur).

En dan, op 2/7, terug naar de heimat, naar onze allerliefste (klein-)kinderen.

Maandag 11/6 : Mahon (Menorca) – Alghero (Sardinië)De wekker stond op 3 u en de trossen werden om 3u40 gelost. Rustig uitgevaren en rond 4u20 waren we uit de grote, lange haven en konden we een rechte koers uitzetten van nog 188 mijl. Ondanks de komende hittegolf was het zo vroeg in de morgen nog koud en klam. Na een tijdje hadden we zowel een pull aan als ons zeilvest.
(Nooit gedacht dat we die nog nodig zouden hebben)

De meteo had al sinds gisteren weinig (westen)wind voorspeld. We startten dus op motor, in de hoop in de namiddag toch genoeg wind te krijgen om, wellicht enkel op genua-zeil, de motor te kunnen afleggen. Maar nee hoor, de wind kroop niet boven de 1-2 BF en draaide, tot mijn groot ongenoegen, naar het noordwesten. Dus volledig wind vanachter en geen mogelijkheid om snelheid te maken. Als je 192 mijl moet afleggen, ben je niet echt geneigd om met een maximale snelheid van 3 knopen af te kruisen, d.w.z. eerst een stuk onder jouw doelkoers, en dan een stuk erboven, zodat je zigzaggend toch kunt zeilen naar je bestemming. Maar, gezien de wind niet zou aanwakkeren, betekende dit het dubbele van de vaartijd. Misschien geen probleem voor stoere zeebonken, maar als ik mijn bemanning zou mededelen dat wij er geen 2 maar 4 dagen zouden over doen om Sardinië te bereiken, zat een muiterij er dik in en mocht ik voor mijn leven vrezen. Aangezien ik niet suïcidaal ben aangelegd zijn wij dan maar verder op motor blijven varen. 
Wij hadden ons goed voorbereid en geluisterd naar alle adviezen van lange-afstandszeilers. Dus overdag de nodige dutjes doen, elk om beurt, en intussen het commando over de boot aan de andere overlaten. Want ook vannacht zouden we, volgens plan, elk om de beurt, gedurende 2 uur varen terwijl,de wederhelft zou kunnen slapen. Goed plan !Dat lukte gedeeltelijk voor Ann, die nu en dan wat kon indutten, maar in het geheel niet voor jullie verslaggever. Een dutje doen was blijkbaar niet aan mij besteed. Intussen voeren we al in volle zee, geen land, en ook geen andere boten te bespeuren. Ook de dolfijnen lieten verstek gaan. Groot was de opwinding (een kinderhand is gauw gevuld) toen we plots een grote bruine vlek zagen, er naar toe vaarden (wat wel gemakkelijk is als je geen zeilen voert) en een grote zeeschildpad dicht bij onze boot zagen. Nog nooit gezien ! Het beest  was echter niet gediend met onze interesse en ging kopje onder, maar liet ons juist voldoende tijd voor een fotoshoot.

En dan maar verder varen, en rond 18 u meloentje met onze laatste Iberico ham, waarna wij ons stilaan konden voorbereiden voor de nacht. Zeilvest aan, reddingsvesten aan me lifeline. Degene die van wacht was moest zich met zijn lifeline vastmaken aan de boot om geen enkel risico te lopen.
Intussen was de wind wat meer naar het Zuiden gedraaid, waardoor we al een tijdje op zeil aan het varen waren. Ann zou de eerste shift doen, tot zonsondergang (21u20) waarbij ik ondertussen zou proberen wat te slapen. Wat dus wel niet lukte. De deining begon meer en meer toe te nemen, waardoor de boot meer begon te schommelen en de zeilen bij elke schommeling klapperden en de boot telkens wat vaart verloor. En intussen was de wind weer naar het Westen beginnen te draaien, waardoor we nog meer vaart verloren, en het schommelen nog erger werd. Ik kan dat allemaal vertellen omdat ik inderdaad geen oog heb dichtgedaan.

Rond 20 u hield ik het voor bekeken, het slapen zou nog niet voor onmiddellijk zijn, legde de motor opnieuw aan en streek de zeilen. Tijdens mijn 2 uur durende mislukte poging om te slapen, waren we nog geen 5 mijl gevorderd. Om 21u30 ging Ann slapen. Wat, omwille van de nog sterkere deining, ook zeer moeilijk was, maar na een paar uur toch lukte. Ik zou dan maar aan het roer blijven tot …Want ik had al vlug door dat Ann het niet zag zitten om in volle duisternis aan het stuur te komen. Zij had , gelukkig, het lumineuze idee dat ik tijdens mijn wacht , naar muziek zou kunnen luisteren. En dus kwam Spotify op Iphone en onze JBL-bluetooth versterker op het dek. En kon ik de volgende uren naar muziek luisteren die ik anders, in gezelschap, moeilijk kan afspelen. Passeerden zo de revue : the Armed Man, Mass for peace ; Requiem for the living; Canto General van Theodorakis en Pablo Neruda; War Requiem van Britten;   I Muvrini….  Ge ziet dat ik véél tijd had. En ik had ook een een handig schema opgezet : elk kwartier zou ik een artikel van Knack lezen, dan rechtstaan en overal rondkijken (ik had ondertussen wel continue een schuin oog op mijn kaartplotter waarop ik eventuele met AIS uitgeruste boten kon opmerken. – in de hele nacht een 10-tal, maar geen één op zichtafstand) en de koers op automatische piloot corrigeren. Zo kon ik elk uur in vieren delen. En om de 2 uur een colaatje drinken. Alleen de volle maan hield mij gezelschap. En de eeuwig draaiende dieselmotor – een poging om zeil te heisen – enkel geklapper. Ik heb het volgehouden. En was blij dat , ondanks de zware deining , Ann toch wat kon slapen. En gelukkig kroop ze rond 3u uit de kajuit en stelde tot mijn verrassing voor het roer over tenemen. Ik heb niet geweigerd. En ondanks haar schrik heeft Ann zeer dapper de wacht gehouden, zonder het stuur te verlaten. En dat gedurende twee uur! Chapeau voor mijn lieve, dappere wederhelft.

En vervolgens toch 2 uur geslapen, half bewusteloos. En dan terug aan dek en zo samen van de zonsopgang genoten. Verder gevaren, koffie gezet en brood getoast in een pan, en elk nog op zijn beurt nog wat ingedommeld. We zouden vanavond onze slaap wel inhalen. Zo sleurden we ons naar de middag. We hadden nog genoeg zelfgemaakte tortilla van de dag ervoor over, zodat de lunch vlug op tafel stond. En om het rustig te kunnen doen – ook de deining was al serieus afgenomen – een bezeilbare koers gekozen en met een schamele 2 beaufort, onder zeil en in stilte, zonder motor, wat tot rust gekomen. Toch nog eens de motor geïnspecteerd – en onmiddellijk gezien dat de ruimte onder de motor volledig met water was gevuld. Zeewater. Dus lek in het koelingscircuit. Terug een niet goed aangebrachte sluiting van de impeller ? Of was het de waterpomp zelf ? Allicht geen join de culasse want de uitlaat was de hele tijd schoon gebleven zonder witte rook. Enfin we zouden wel in de haven geraken want de motor werd verder afgekoeld, maar dan zouden we er wel een mechanieker moeten vinden. En intussen een volle emmer water uit het motorcompartiment geruimd. Gezien er echter te weinig wind was, en dan ook nog in de verkeerde richting, rustig op motor, en met een uur vertraging, naar de haven gevaren waar we rond 17 u zonder incidenten hebben kunnen aanmeren. We hebben een plaats gekregen aan de kade van de oude stad die uitkijkt op de oude stadswallen.

Dat was een aangename verrassing.  En zo vlug mogelijk de thuisbasis kunnen melden dat we veilig waren aangemeerd ( er was daar  blijkbaar efkens paniek geweest, want ze hadden ons op AIS gevolgd, en blijkbaar was ons signaal gedurende een paar uur niet gecapteerd…).Je kan je wel inbeelden dat we de rest van de avond niet veel hebben gedaan en zeker niet zelf gekookt.
Na een deugdzame douche , op Tripadvisor vruchteloos een goed restaurant gezocht,  dat zich zeer dicht bij onze ligplaats moest bevinden. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn uiteindelijk in een restaurant voleind, Trattoria de Marco Polo, wat als eerste kennismaking met Sardinië uitliep op een grote teleurstelling. Norse, onpersoonlijke bediening, de specialiteit van Sardinië, Agliata, sterk gekruide bereiding van vis met gedroogde tomaten en look was niet te vreten, en de prijzen waren voor ons tot nu ongekend. A ja, toch iets positiefs, de 2 pasta’s als hoofdgerecht waren wel lekker. Maar we hadden beter verwacht. En die goede fles Cava, die we in Mahon hadden gekocht om de oversteek te vieren, die houden we wel voor morgen.

Die nacht hebben we zeer goed geslapen. En ook de volgende nacht.

O.p 8/6 verlieten we om 9u Puerto de Fornells richting Mahon. Eerst half bewolkt, maar stilaan werd het terug zonnig en warm. Het begin nog op motor, maar iets na 10 kregen we toch een 6-7 knopen op onze windmeter en konden we eindelijk ons nieuw grootzeil uittesten. En het was een succes. Naar mijn aanvoelen gingen we, bij vergelijkbare windsnelheden en -standen soms tot 1 knoop sneller. Dat betekent een verhoging van de snelheid met 20%. Het oude zeil was dus blijkbaar tot op de draad versleten. En dus goed voor de vuilbak. De wind zat tegen zodat we moesten opkruisen. Intussen was hij aangetrokken tot een 4 bft, zodat we, volgens de bemanning, wat te scheef gingen. Maar het was zalig zeilen.

om 14u30 arriveerden we in de baai van Mahon. We moesten eerst nog voltanken, want binnen een aantal dagen zouden we naar Sardinië oversteken. Gezien we dan al om 4u zouden moeten uitvaren, was er geen mogelijkheid om dan nog te tanken. Dus legden we aan bij het enige tankstation van Mahon. Dit is open van 8u tot 20u. …….uitgezonderd elke woensdag, wanneer het sluit van 14 tot 16u (wellicht moet de pompbediende dan voor zijne kleine zorgen ?). Dus anderhalf uur wachten op de boot, en telkens aan andere boten, die ook wilden tanken, en wachtten totdat wij gingen vertrekken, moeten uitleggen dat het spel gesloten was. En intussen konden wij ons vergapen op de megajachten, die bij de Club Maritimo de Mahon waren aangemeerd. Ik kan begrijpen dat wij daar geen plaats kregen toen ik bij hen wou reserveren……

Volgetankt voeren we dan verder naar de meer democratische Marina de Menorca, helemaal aan het einde van de langgerekte baai van Mahon. Niet onmiddellijk een idyllisch plekje, met aan de overkant een electriciteitscentrale, werkplaatsen en dokken voor ferryboten. Maar rustig, en goed beschermd tegen zware winden. En voor de volgende 2 dagen was er zwaar weer voorspeld, met windstoten tot 40 knopen. Een Tramontana, die vertrekt vanuit Frankrijk, zal gedurende 2 dagen de strook tussen Menorca en Sardinië teisteren. Ik zou niet graag met een dergelijke wind op volle zee worden geconfronteerd. En we waren niet de enigen, die de veilige havens van Mahon opzochten. Maar voor ons geen probleem, gezien we, juist met het oog op de weerberichten, al tijdig een plaats hadden gereserveerd.
De Marina heeft een mooi bureau, maar het sanitair, dat weliswaar basic maar zeer proper was, was gehuisvest in containers. Er zijn blijkbaar plannen om een nieuwbouw voor sanitair en andere faciliteiten op te trekken, maar die liggen ergens vergeeld in de kluis van het mooie moderne kantoor.

De oude stad Mahon lag op 15 minuten wandelafstand van de Marina, volgens de Pilote, maar die had er niet bij geschreven, dat die wandeling nogal steil bergop was. En aangezien we voor alle mogelijke boodschappen naar boven moesten, hebben we onze fysieke conditie ongewild goed op peil kunnen houden.
Donderdag 9 en vrijdag 10 juni hebben we de tijd verdeeld tussen aan de boot werken (lees schrobben en poetsen, motor nazien, een paar nieuwe klemmen kopen en vervangen, enz.) en rondwandelen in het heel mooie, betrekkelijk rustige Mahon (Ciutadella is veel meer gericht op toerisme). Mahon is ook goedkoper. In de zeer authentieke tapasbar Can Xavi vonden we zeer lekkere hapjes voor de helft van de prijs, die we tot dan in de Balearen hadden betaald. Het was dan ook een gelegenheid die vooral door locals werd aangedaan. En intussen hoorden we door de straten de wind gieren.

Vanaf morgen, zaterdag, zou de wind echter gevoelig aan kracht inboeten. Maar de zee zou in het begin nog zeer woelig blijven. En gezien het zondag vaderdag is, hebben we besloten om onze overtocht te plannen voor maandagochtend.

Op 2/6 lieten we om 8 u het rustige Pollenca achter ons en zetten we koers naar Ciutadella op Menorca, een tocht van 38 mijl. Zoals steeds gestart op motor, maar na een kleine 2 uur hadden we toch voldoende (halve) wind van een 6-8 knopen, zodat we de zeilen konden hijsen en de motor het zwijgen opleggen. Genieten van de stilte. En na een tijdje nog vergast op het gezelschap van twee dolfijntjes. Die zwommen blijkbaar achter een vissersboot, die zijn netten had uitgeworpen. Ik vroeg mij af of die dieren zo slim zijn dat ze weten dat, waar die vissersboten zijn, er ook veel vissen zijn ? Wie zoekt dat eens uit ?En zo konden we, na een mooie zeiltocht, rond 15u de haven van Ciutadella binnenvaren. Wat we “haven” noemen is in feite een lange kreek, omgeven door hoge klippen waar op het einde de stad Ciutadella zich openvouwt. Spectaculair om zo binnen te varen. En maar fotootjes nemen.

De haven van IB Ports is uitgerust met vingerpontons, zoals bij ons in Nieuwpoort. We hadden het bijna afgeleerd om op deze wijze aan te leggen. De haveninfrastructuur is prima met voldoeninggevend sanitair en vriendelijke service (zoals quasi overal op de Balearen).En Ann in sinds vandaag officieel gediplomeerd tot eerste stuurvrouw: ze heeft de hele tocht feilloos de boot bestuurd, de navigatie succesvol uitgevoerd en steeds de nodige koerscorrecties gedaan. Chapeau ! En klaar voor de oversteek naar Sardinië.
Ciutadella is met voorsprong het mooiste stadje van de Balearen. Dit hadden we al onmiddellijk gezien bij het binnenvaren, maar werd voortdurend bevestigd bij onze vele wandelingen door het stadje. Gebouwd op de hoge klippen langs de haven, maar met uitlopers op de oever (waar nu vooral horecazaken zijn gevestigd). In het stadje, met zijn smalle kronkelige straatjes, bijna een labyrint, stuit je voortdurend op prachtige renaissance palacio,s, straatjes met arcades, kleine gezellige pleintjes en een supertoffe Mercat, met links van het straatje een oude vishal (dure vis!) en rechts een even oud gebouw waar een vijftal carniceria’s zijn gevestigd, met een heerlijk aanbod van onder andere Menorcaans mooi met vet  dooraderd rundsvlees . En daar rond…..terrasjes en tapasbars. We planden een eerste korte verkenning, maar die liep zo lang uit, wegens al dat moois, dat we uiteindelijk zijn blijven “plakken” in het stadje, voor een “kleine hap”, die uiteindelijk iets is uitgelopen wegens te lekker op het binnenterras van het restaurant “Pins 46”, terug een aanrader. Onder ander de zwarte rijst met marisco’s, onze eerste kennismaking met dit Spaans nationaal gerecht, was overheerlijk – moet je hiervoor al zo lang in Spanje vertoeven ???
Ciutadella op 3/6.Het had geregend, vannacht.Niet zo veel, maar weeral kwam die regen uit het Zuiden. En dan wisten we al genoeg. Saharazand. Dit betekende terug een anderhalf uur schrobben om van een vuile, oranje boot terug een goed onderhouden, in het wit blinkende Arwen te maken. Maar eerst toch nog naar de Mercat, die we gisteren hadden ontdekt. Kwestie van het nodige voedsel in te doen voor de volgende twee dagen. We waren immers vastbesloten om nu weer zelf te koken. Ware het niet dat die zo typische tapasbar Ulysses zo naar ons lonkte dat we het niet konden laten, en een tafeltje reserveerden voor de midd1g van de volgende dag, “om iets kleins te eten”.En dan terug naar de boot om te schrobben en te poetsen. Dat Saharazand kruipt ook echt overal in. We weten dat we dagen, zelfs weken later nog altijd overschotten van die oranje smurrie gaan tegenkomen op onze boot. In de late namiddag, na gedane arbeid, terug naar stad waar we tijdens onze wandeling een terras met een zeer goed wifi-hotspot ontdekten. Morgen komen w hier terug om eindelijk onze blog á jour te zetten en eindelijk, op vraag van ons Evelyn, foto’s toe te voegen. 
4/6, nog altijd Ciutadella.In de voormiddag eerst de Palacio de Oliver bezocht, gelegen rechtover de kathedraal. Een authentieke renaissancepalacio, maar verbouwd in de 18de eeuw tot de huidige aanblik, en nog altijd bewoond door de eerste eigenaars, de adelijke familie de Oliver. Moeten wel hun huis ter bezichtiging aan de toeristen open stellen om uit de kosten te geraken, de sukkelaars. Maar het bezoek was echt de moeite waard.Vervolgens naar ons wifi-hotspot terrasje waar jullie dienaar zich anderhalf uur heeft kunnen amuseren met het schrijven van de blog en het aanvullen met foto’s. Geloof mij, dat is hard werken.En dan naar de Bar Ulysses aan de Mercat voor onze lichte lunch. We genoten van 3 super lekkere tapas-to-share. En meer dan voldoende. Plichtsbewust als we zijn, zijn we dan teruggekeerd naar ons wifi-hotspotterrasje om bij een kopje koffie de rest van de blog aan te vullen. En terug neem ik het voornemen om vanaf nu elke dag wat neer te schrijven. We zien wel…..

Op 5/6 lieten we Ciutadella achter ons en koersten we na Cala de Algayerens. Vandaag zouden we immers opnieuw een poging ondernemen om een nacht op anker door te brengen. “Koersten” zeg ik, maar de zeilen, die we onmiddellijk bij het buitenvaren hadden gehesen, waren na een half uurtje doelloos aan het flapperen. De windmeter lachte ons uit. Dus motor terug aan, en zo richting da Cala, die volgens de Pilote een prima ankerplaats zou zijn. We zullen zien.Bij het controleren van de zeilen had ik intussen gezien dat de behuizing vaan één van de bovenste zeillatten was gescheurd, en de zeillat er uit stak. Dit betekent terug werk voor morgen of overmorgen: grootzeil weghalen neemt toch meer dan 1 uur in beslag. Misschien is dit ook het moment om ons reservegrootzeil eens te testen. Ik ben benieuwd. Maar dit is voor later.Iets vóór de middag bereikten we de wondermooie Cala de Algayerens, en blijkbaar wisten er nog veel andere zeilers dat dit een mooie ankerplaats was, want we telden mee er op een bepaald moment 13 zeilboten, en hopen kleinen motorbootjes. En hopen volk op het strand, enkele zelfs met zeer weinig of geen kleren aan. En geen bar of restaurant, geen toiletten, nada. Maar supermooi. En het water was kristalhelder, maar na een snorkelbeurt heb ik amper 1 vis gezien..O ja, pour la petite histoire: in de baai lag er ook een mega grote Britse zeilboot (met bemanning). En tot en met vandaag had de huldiging plaats van kwien Elisabeth, die nu al 70 jaar op haar troon was geplakt. En inderdaad, die Britse boot was op en top versierd met alle mogelijke vlaggen en vlagjes om aan deze huldiging deel te nemen. So British. Ik zie dat de Belgen of Vlamingen nog niet doen.Het werd een heerlijke rustige avond, waarbij de stilte enkel wat werd doorbroken door het lichte geklots tegen onze boot. De baai was inderdaad goed beschut tegen de meeste windrichtingen en daarenboven was het bijna windstil. We hebben genoten, en heerlijk geslapen. En zo krijgen we weer goesting om nog voor anker  te gaan.

De volgende dag rond 9 u het anker losgegooid om, op motor, naar Puerto de Fornells te varen. Nog geprobeerd om te ankeren in Cala de Binimel-lá, ( daar was er een restaurant, waar we een kopje koffie zouden kunnen drinken, en vooral hoognodig naar het toilet zouden kunnen gaan) maar toen ik zag dat de waargenomen dieptes niet correspondeerden met die op de kaart, vertrouwd ik het zootje niet – er lag ook geen andere zeilboot – en zijn we dan maar met dichtgeknepen billen doorgevaren naar de haven. Gelukkig lag die niet zo ver meer varen, en konden we rond 12u aanmeren, geholpen door supervriendelijke marinero’s. De toiletten waren dichtbij. Vervolgens gewinkeld, gewandeld en geterrast. En dat grootzeil vervangen, dat is voor morgen. Niets moet, alles kan.

De dinsdag dan het zeil vervangen. We hadden gerekend op een 2-tal uur om de klus te klaren. Uiteindelijk hebben we er meer dan vier uur aan gewerkt. En dit bij een broeierige 30 graden. Het nieuwe zeil was toch iets anders dan het vorige, het was veel zwaarder en de reven zaten veel hoger: het eerste rif zat op de hoogte van het vorige tweede rif, en het tweede rif was enkel goed voor een stormzeil. Een beetje reven zit er dus niet in.
En de zeillatten die er bij zaten pasten in het geheel niet. Gelukkig kon ik die met behulp van een ijzerzaag tot de juiste lengte inkorten. Maar we hebben gezweet….

18-22/5: Palma

Op woensdag 18 mei om 6u35 koers gezet naar Mallorca. We hadden meer dan 65 mijl voor de boeg. Met een 1 bft zat er geen zeilen in. Motoren dus.   En nauwelijks andere boten en geen dolfijnen. Een weinig boeiende overtocht. Maar de zon scheen in volle kracht.In de Real Club Nautico de Palma werden we opgewacht door zeer vriendelijke marinero’s. En de club bood een zeer goed uitgerust sanitair met eindelijk eens ruime douches. Zalig.‘

s Avonds hadden we uiteraard weinig zin om zelf te koken. Het terras van het restaurant Buscando del Norte was te aanlokkelijk om er aan voorbij te gaan. En het smaakte. Maar die goedkope prijzen zullen vanaf nu voltooid verleden tijd zijn, vrezen we.De volgende 3 dagen hebben we voor toerist gespeeld. Uiteraard na eerst de noodzakelijke kleine klusjes en de nog meer noodzakelijke was (in de launderette in de haven, op 100 meter van onze boot, gemakkelijker kan niet). De oude stad van Palma is zeker de moeite waard om te bezoeken. De kathedraal is een must. De Arabische baden, de enige overblijfselen van een rijk Moors verleden, waren echter minder dan we ervan verwacht hadden, maar toch: klein maar fijn. 

We konden het niet laten (of laat ons zeggen dat ik onder de druk van mijn halve trouwboek ben bezweken) en ook de mooie winkelstraten werden een bezoek aangedaan. En de creditcard deed overuren.

Ook het oude electrische treintje, daterend van begin vorige eeuw,  naar Soller was de moeite waard. De tocht, die ongeveer 1 uur duurde, bracht ons door het ruige binnenland van Mallorca tot aan een klein, gezellig stadje. Maar druk ! We vermoedden dat het cruiseschip, dat in Palma voor anker lag, al zijn passagiers op het treintje had gezet. Gelukkig hadden we een zeer leuk restaurantje, Luna 36, gevonden in een klein straatje, ver van de toeristische drukte, maar met een voortreffelijke keuken. Voor ons een Bib Gourmand waard. En dan zijn we nog met een even oud electrisch trammetje naar Puerto de Soller gespoord, dat in een mooie baai ligt, een 5 km van het stadje. Dat zou zeker ook een bestemming met de boot worden. 

22-27/5: Puerto de Andratx
Op zondag 22 mei gooiden we om 9u de trossen los en koersten we naar Andratx.  Terug weer veel zon en weinig wind. Daarom was het een goed idee om halfweg een stop in te plannen. Cala Portals was een prima plaats om het anker te gooien: zeer helder water en veel vissen. En ons anker deed het prima. Ideaal om wat te zwemmen en te snorkelen en te lunchen. Zelfs Ann is in het water gesprongen, of beter gekropen. En heeft minstens 3 meter gezwommen. Superprestatie. Rond 16u arriveerden we dan in Puerto de Andratx. Mooie haven in een baai, maar de plaats die we in de Club de Vela kregen aangewezen stond mij niet aan: volledig blootgesteld aan het Noorden, en de volgende dagen werd er hevige noorderwind verwacht. Daarenboven bleek dat ze onze reservatie, die ze nochthans per mail hadden bevestigd, niet terugvonden. Voor mij een goede reden om naar de andere marina in de haven, IB Ports, te bellen of die nog een plaats hadden. En ja, no problem. Dus trossen terug los in de Club de Vela en 200 m verder gevaren naar IB Ports, waar we een mooi beschutte plaats kregen. De marinero was van het eerder stuurse soort en zeker niet van de meest gehaaste. En had een eigen soort van boekingsprocedure: alhoewel de haven nog voor geen helft was gevuld, konden we niet langer dan 1 dag boeken, en moesten we elke ochtend opnieuw een aanvraag indienen en betalen. Maar kom, al bij al waren we dik tevreden dat we daar lagen, tussen een Nederlandse boot uit Vlissingen (Willy en Lisa) en een Oostenrijker uit Wenen, waar we al snel mee aan de babbel zijn geslagen. En het sanitair was ook treffelijk.‘s Avonds hadden we allebei zin in een pizza. En het restaurant Ciao Bella, iets verwijderd van de met terrasjes bezette dijk, loste onze verwachtingen volledig in. Overtrof ze zelf, vooral in kwantiteit: we hebben elk nauwelijks de helft van onze overigens heerlijke pizza klein gekregen. Maar bij de terugkeer naar onze ligplaats zagen we dat die mooi dag toch een minder goed einde zou kennen. Een 50-voeter, vol met jonge duitsers was ook komen aanleggen. En die gasten zaten al goed aan de drank. Toen we al lang in bed lagen moesten ze nog bewijzen dat ze over een heel goede muziekinstallatie beschikten, waarbij ze een voorkeur hadden voor house. Onze oordopjes hielpen echt niet. De volgende dag ben ik toch eens naar hun boot gewandeld, vriendelijk een goede dag gezegd en terloops gevraagd of ze vandaag gingen uitvaren. Hun “jawohl” klonk als muziek in mijn oren (en nu geen house muziek). 

Maandag de 23ste was het terug zonnig én heet (30°). Een beetje gewandeld langs de haven en in de namiddag de bus genomen naar het stadje Andratx, dat een vijftal kilometer van de haven is verwijderd. Daar in de Balearen hebben ze wel een handig betaalsysteem voor de bussen, waar onze Lijn wel een voorbeeld kan aan nemen: bij het instappen passeer je je creditcard langs een sensor, en bij het uitstappen doe je hetzelfde. En betaal je zo de laagste ticketprijs (1,65€ binnen de zone). De “stad” Andratx is echt niet veel zaaks. Het stadhuis met dienst voor toerisme ( ons feitelijk doel van deze uitstap, maar uiteraard gesloten) is weliswaar gehuisvest in een mooi renaissance castelo, maar voor de rest is er niet veel te vinden. En fris, en eindelijk nog eens goedkoop, pintje op het enige terras in het piepkleine centrum zorgde voor de nodige troost.

We hadden echter 5 dagen geboekt in Puerto de Andratx om zeker eens grotere wandelingen re maken om het binnenland van het mooie Mallorca te ontdekken. De volgende dag met de bus naar het kleine, aanpalend, badplaatsje Sant Elm. Dit plaatsje is gelegen in een prachtig baaitje, met zicht op het eiland Draghoneira. En daar was de dienst voor toerisme wèl open, met een zeer vriendelijke en behulpzame dame, die ons met plezier alle nodige informatie over wandelingen in de streek bezorgde. En ontdekten we zo de app “watch about”, die gedetailleerde wandelkaarten van de streek bezorgde, met gps- tracking, zodat je steeds wist op welk punt van de wandeling je zich bevond. Superhandig.

Maar toen zakte de moed in onze speciaal hiervoor aangetrokken wandelschoenen. De kortste wandeling was anderhalf uur lang, in enkele richting. En intussen was het terug al weer serieus warm geworden. We lieten de moed dus in onze schoenen steken, en hebben het dan maar gehouden op een mooie wandeling langs de baai en een lekkere lichte lunch op het terras van het kleine maar supergezellige Casita del Mar. Aanrader.

In de namiddag met de bus terug naar de haven waar we nog een wandeling maakten langs de overkant van de baai van Andratx, waar de Club de Vuele lag. We achtten ons gelukkig dat we oor hun geklungel daar niet waren aangemeerd, want buiten de poepchique haven met even poepchique (vooral motor-) boten met bijhorend zwembad en exvlusief restaurant annex bar was er daar niets te beleven. En betaalden wij maar de helft van het liggeld dat ze ons daar gingen aanrekenen.

Woensdag de 25ste dan eindelijk een echte wandeling door de natuur over de heuvels naar het verder gelegen baai Camp de Mar, een nogal mondaine aangelegenheid, met o.a. de grootste prive-villa die we ooit hebben gezien.

Eén van de attracties van de baai is het restaurant La illeta, gelegen op een rotseilandje vóór het strand, waarmee het met een houten loopbrug is verbonden. Zichtbaar ook vooral bedoeld voor de bewoners van de grote villa’s in de buurt of de eigenaars van de grote motorboten ( google eens “Odyssee III”). Maar gelukkig waren we juist op tijd om een plaatsje te vinden onder een parasol, “ just for a drink”, toen het begon te stortregenen.

We bleven zitten tot de regen eindelijk stopte, en dan verder gewandeld naar de veel volksere Bar Bagari, een ouderwetse bedoening, wat verwijderd van het strand, maar met lekkere hapjes en echt niet duur. De voertaal was daar blijkbaar duits, want veel anders hoorden we daar niet spreken. Met de bus terug naar de boot.

De volgende dag bracht de app Watch About ons met een wandeling over de heuvels en langs megavilla’s, verscholen in de woeste natuur, tussen de heuvels en bossen ( we hadden gezien dat één van deze kanjers voor 14,9 mio € te koop stond via Sotheby’s) terug naar het stadje Andratx. Maar nu waren we met de bus snel terug naar de haven. Onze stappenteller was zeer tevreden.

De dag erna, het was dan al vrijdag 27/5 (wat gaat de tijd toch snel), afscheid genomen van Puerto de Andratx en koers gezet naar Puerto de Soller. Volgens de voorspellingen zou het een noordenwind worden met 8-10 knopen, wat ons dus liet hopen op een prachtige zeildag, met halfwindse koers over 25 mijl. Daarom goed op tijd vertrokken en, met volle ambitie, onmiddellijk buiten de haven al het grootzeil opgetrokken. Dat we het stuk tussen Sant Elm en het kleine eiland Draghoneira nog op motor moesten afleggen was niet erg. Wind is coming. Niet dus. De windmeter geraakte niet over de 3 knopen, en de windrichting was helemaal zoek. Het pijltje ging alle richtingen uit. Ons grootzeil hing daar maar werkeloos wat te klapperen. Wat we wel kregen was een toenemend deining, waardoor de boot steeds meer begon te slingeren. Veel lezen of binnen in de kajuit gaan zat er echt niet in of wij, stoere zeebonken, zouden zelfs zeeziek kunnen worden. Intussen was ook de zon verdwenen, en zagen we vóór ons dreigende regenwolken. Toch nog de moed gevonden om af te wijken van onze rechte koers om een kijkje te nemen naar het fotogenieke schiereiland Faradada, bekend voor zijn enorm doorkijkgat in de rots. Goed voor een fotootje, maar met wat zon en minder schommelende golven zou het toch nog een stuk fotogenieker geweest zijn.

De laatste 4 mijl ging het van kwaad naar erger en kregen we golven van meer dan 2 meter voor de boeg, zodat ik mij begon af te vragen hoe we veilig zouden kunnen aanmeren.

OK, Puerto de Soller ligt volledig in een inham, langs 3 zijden omringd door hoge klippen en heuvels, een natuurlijke, beschutte haven heet dat dan, maar de golven die uit het Noorden kwamen vonden toch hun weg in de baai. Wat tot hefige momenten leidde bij het binnenvaren. Gelukkig was het achter de kleine havenmuur en de steigers toch al wat rustiger zodat we al bij al nog relatief vlot konden aanleggen, tussen 2 andere boten. Oef, dachten we. Maar toen merkten we dat alle boten rondom ons, en dus ook de Arwen, op en neer en heen en weer aan het dansen waren, trekkend aan alle touwen, met het nodige gepiep en gekraak tot gevolg. En die donkere regenwolken hingen nog steeds boven ons. De bemanning geraakte al in paniek met de vrees dat ze vannacht geen oog dicht zouden kunnen doen.Maar wonder boven wonder: alles kwam goed. De zon begon weer te schijnen, de regen is nooit tot bij ons geraakt, en de deining begon meer en meer af te nemen.We hebben geslapen lijk roosjes.
Zaterdag 28/5 was het terug wandelen geblazen, met ons badpak aan, in de hoop dat we de moed en de goesting zouden vinden om te zwemmen. Na een lichte aanraking van de grote teen met het zeewater, bleek dit een illusie. Het zal dus wandelen worden. Met 22.000 op de stappenteller.
De volgende dag zouden we het echte wandelwerk aanvatten. Met de bus naar Deija, een prachtig dorpje in de bergen ( maar die pracht is niet verborgen gebleven voor de rijken der aarde, zodat er nu in één van de landhuizen een megachique hotel is neergestreken, en alle huizen van het dorp en boerderijtjes in de buurt gerestaureerd zijn en nu vakantiestulpjes zijn voor die arme rijke sukkelaars). Maar het blijft wondermooi, met hoge heuvels, doorsneden door grillige kloven en een vallei, die kronkelend haar weg vind naar de zee bij Puerto Soller.

Ook ons wandelpad was grillig, en ging nu eens steil omhoog, en dan weer omlaag. Steeds werden we getrakteerd op onbeschrijfelijk mooie vergezichten. Na een uurtje passeerden we plotseling een tafeltje, waar een drietal kinderen van een lokale sinaasappelboer met de nodige ondernemingszin lekker vers geperst appelsiensap verkochten. En in de loop van de dag zullen we merken dat er veel wandelaars dit pad hadden gekozen. Die gastjes gaan gouden zaken gedaan hebben.‘s Middags konden we heerlijk verpozen in “San Mico”, een oude kasteelboerderij waar een Franse moeder en dochter iedere dag verse taartjes en quiche serveerden op hun terras dat uitkeek over de heuvels.
We hebben de laatste 2 stukken quiche en de laatse citroentaart kunnen te pakken krijgen. We waren inderdaad niet alleen, deze dag, op dit wandelpad.We zetten onze weg verder tot aan Soller, besloten toen dat het genoeg was, kozen voor een leuk terrasje en dan met het trammetje terug naar de Puerto. Een smakelijke bbq aan boord was een waardige afsluiter van deze heerlijke dag.
De volgende dag, 30/5, wilden we een volgende “to do” van ons lijstje afvinken: voor anker slapen in een baai. We kozen voor Cala St Vincente, zoals ook aangeprezen in onze Pilote. Terug de ambitie om de geplande 25 mijl op zeil te doen, en inderdaad slechts de laatste 2 uur hebben we de motor moeten bijsteken. Onderweg konden we misschien nog een halte inlassen in de blijkbaar wondermooie Cala de la Colobra. Maar het baaitje was letterlijk gevuld door het megajacht (164 m lang) Rising Sun van David Geffen ( gegoogeld: één van de rijkste mensen van de wereld, en o.a. eigenaar van Dreamworks ).

Toertje gedaan en dan doorgevaren naar onze baai van bestemming. Cala St Vincent is een zeer mooi baaitje met een klein gehuchtje met wat oude huisjes….en een afgrijselijk lelijk megahotel (welke burgemeester heeft hier zijn zakken gevuld met de vergunning?). Maar toch, de omgeving was echt de moeite waard. Ons Rocna-anker deed mooi zijn werk en we waren er klaar voor. Zwemmen zat er echter niet in, ondanks het kristalheldere water: de baai wemelde van de medusa’s (kwallen). Op het strand hing zelfs de medusa-gevaren vlag. Met de dinghy dan naar de kant gevaren, wat gewandeld en een gezellig terrasje gevonden (elk zijn specialiteit).Bij het terugkeren nog ongewild wat vermaak verstrekt aan de strandgangers, want onze buitenboordmotor was blijkbaar niet goed vastgezet in de behuizing waardoor hij bij het achteruitvaren naar boven schoot, en tegen dat we hem terug hadden vastgezet lagen we weer op het strand. Enfin, we leren altijd bij.Leuk toch.Tot de nacht kwam. Een grote deining begon zich vanuit het Noorden op te bouwen en golfde in de baai. De boot lag geen minuut stil, rolde langs alle kanten, trok aan het anker met knarsend geluid tot gevolg, dat werd aangevuld met een continu geklots tegen de romp. Geen oog dicht gedaan de eerste uren. Dan toch in slaap gesukkeld, met horten en stoten (letterlijk) zodat we uiteindelijk pas rond 9 u uit ons bed konden kruipen. En blij dat ons anker geen kik had gegeven. Het ankeralarm was werkloos gebleven.
Cala St Vincent – Puerto de PollencaZo stonden we op 31/5 op, onder een stralende zon, en geen medusa’s meer rond de boot. Maar toch hadden we er wat genoeg van en besloten we na het ontbijt verder te varen naar Pollensa, en halverwege een ander uitnodigend baaitje aan te doen. Cala de Engoussabar was volgens de Pilote zeer aantrekkelijk: kalm, beschut van de noorderwind, kristalhelder water en geen huizen of hotels in de buurt.Maar pech: ook de toeristenbootjes hadden hetzelfde gedacht, en het lag er dus vol van. Toch een plaatsje gezocht waar we tussen al het zeegras in zand zouden kunnen ankeren, maar na een derde poging blokkeerde het anker. We hielden het voor bekeken voor vandaag en gezien de wind intussen goed was opgekomen deden we het tweede deel van de tocht dan volledig op zeil, wat veel goedmaakte.Rond 15u meerden we aan in de Marina van IB Ports in Pollenca. Een mooie rustige haven met prima uitgerust sanitair en een klein restaurant, La Cantina, op het einde van de pier. Waar we lekker gebruik van hebben gemaakt, want na de vorige woelige nacht had ik echt geen zin om nog boodschappen te doen en te koken. Mañana.
1/6 zou de laatste dag op Pollenca worden. Want we hadden voor de volgende dagen al een ligplaats geboekt in La Ciutadella, de dichtstbij gelegen haven op Menorca. Het werd vooral een wasdag gevolgd door een wandeling langs de noordelijke kant van de baai, waar de statige prachtige oude villa’s in groene tuinen, van het strand enkel gescheiden door een wandelweg overschaduwd door bomen, nog geen plaats hebben moeten maken (en hopelijk ook nooit) voor die onpersoonlijke nieuwbouwprojecten, die we overal zijn tegen gekomen.En ‘s avonds wel zelf gekookt: spaghetti con cozze e vongole. Om stilaan over te schakelen van tapas naar pastas.Dit was Mallorca. Voor ons een openbaring, en een aanrader voor iedereen, voor elk wat wils.