30/8: nu echt op weg naar Spanje: Arcachon is binnen

Gisteren heel wat nagevraagd over hoe wij het veiligst in Arcachon moeten geraken, telefoontjes gepleegd, de 3 meegebrachte marinegidsen gelezen. Het kon daar spoken, daar aan de ingang van de baai. En er was weinig diepte, en de route tussen de zandbanken was zeer nauw, en de boeien waren niet echt betrouwbaar, en……..Enfin, we waren intussen zo ongerust geworden, dat we vannacht niet echt goed geslapen hebben.

En vanmorgen dan om 3u30 uit het bed. Ik had geen wekker nodig want om 3 uur was ik al klaar wakker. Hoe zou dat komen? Klokslag 4 uur waren de trossen los en verlieten we in het pikdonker onze ligplaats, en vervolgens de haven. En nu weten we wat dat betekent: in het pikdonker varen. We zagen wel de lichtjes van de zich stilaan verwijderende kade en de oevers, maar voor de rest: niets. Elk niet verlicht object was onzichtbaar. Dus louter op het beeld van onze gps-plotter afgaand voeren we de Gironde af en waren we na anderhalf uur op volle zee. De stroming zat deze morgen immers zwaar tegen (superhoge coëfficient, wat betekent dat deze dagen elke stroming veel sterker is dan normaal) , maar gelukkig konden we met de combinatie van motor en volle zeil nog genoeg vaart maken. En daar tussen door werd de skipper continu geconfronteerd met een persoon die het bijna in haar broek deed, panisch reageerde – als ik zei dat we een boei moesten passeren (meestal een halve kilometer verwijderd van onze boot) – dat we er gingen op varen.  Gelukkig begon het rond 7 u te schemeren en kwam de rust weer terug, en werd er een vers koffietje geserveerd.

En dan was het continu varen op motor, want de wind was nagenoeg volledig verdwenen, naar Arcachon. En dit voor 10 uur. In het zonnetje, deels beschermd door de bimini, met veel tijd om de digitale krant, Knack en Trends te lezen, fotootjes naar de kids door te sturen en zalig te luieren.

In de late namiddag moesten we dan de ingang van de baai van Arcachon volledig voorbijvaren, voordat we konden afdraaien om de enige engte op te varen, die ons binnen de baai kon leiden en 2 mijl terug te varen, richting baai. Daarbij waren we in VHF-contact met de zeewacht, die ons continu monitorde. Intussen was de wind voldoende aangewakkerd zodat we weer op zeil konden varen. De weg die we moesten volgen, was volledig anders als die op onze GPS (en als we onze GPS waren gevolgd waren we hopeloos gestrand op èèn van de vele zandbanken). Na een klein uur bereikten we boei N13, het einde van het kanaal, en vanaf nu voldoende diepte.

En dat was het dan: gewoon de instructies volgen, de boeien respecteren en we raakten probleemloos in de baai. Al die adrenaline was misschien wel voor niets, maar had er wel voor gezorgd dat we geen enkel risico hebben genomen en mooi een zekere route hebben genomen, die ons misschien minstens een uur omweg bezorgde, maar zeker veilig was.  

Om 18u, dus na 14 uur varen konden we eindelijk aanleggen in de haven van Arcachon. Uiteindelijk was het, achteraf gezien, minder erg dan gevreesd, maar wij hadden wel geluk dat het weer relatief rustig was. Ik kan geloven dat dit een nachtmerrie kan betekenen bij wat meer wind. Quod non. We hebben, ik moet bekennen, nog zelden zoveel genoten van dat Jupilerke na het aanmeren als nu. Maar we zijn nog niet in Spanje, ……

28 Augustus, weer in Port Medoc, klaar voor de volgende etappe.

We zijn terug in Port Medoc. En we voelen ons onmiddellijk alweer een beetje thuis. Eigenaardig wat zo een reis doet met het “thuisgevoel”. Ware het niet dat we de kids en de 3 kleinzoontjes snel weer missen, we zouden ons overal thuisvoelen op de Arwen.
Maar het had toch wel veel voeten in de aarde om hier te geraken. We hadden ons voorgenomen om alles met het openbaar vervoer te doen. Eerst de IC- trein van 7u13 van Kortrijk naar Lille Flandres, dan wandeling naar Lille Europe, om na een kort ontbijt, in de TGV van 8u42 naar Parijs, Gare du Nord, te koersen, waar we een uur later arriveerden. Juist genoeg tijd om met de metro (14 tussenstops) van Gare du Nord naar Gard Montparnasse te verhuizen en vervolgens met de TGV van 10u47 naar Bordeaux te gaan (aan gemiddeld 300km/u!). Aankomst 13u. Spijtig genoeg konden we niet van de zonovergoten  terrasjes rond het station van Bordeaux genieten want onze boemeltrein naar Point-de-Grave vertrok al om 13u26. Enkel tijd om vlug een broodje en wat water te kopen, en dan op den boemel, met 12 tussenstops, in 2 uur de afstand van 100 km van Bordeaux naar onze eindbestemming afgelegd. En dan kon er wel een terrasje van af, in één van de cafeetjes van Point-de-Grave, zeker omdat we daarna nog 25 minuten te voet voor de boeg hadden om in Port Medoc te geraken. 
Om 16u30 dan eindelijk op de boot, korte inspectie om te zien dat alles OK was, en dan kon het wat rustiger. De tapas en de plancha de pescados in de Bodegita del Mar smaakten overheerlijk.
Vandaag was het ook rustig aan (hopelijk geen stilte voor de storm…).
Onder een stralend zonnetje naar het dorp, voor eerst een croissanske bij de bakker en dan naar Leclerc voor de grote inkopen. Misschien zouden we de volgende dagen nog weinig tijd hebben voor inkopen.
Nu staat er ons immers een boeiend stukje zeiltocht te wachten: de eerstvolgende haven naar het zuiden is Arcachon, 77 mijl verder. En het venijn zit in de staart: het binnenvaren van de baai van Arcachon is geen makkie. We hebben maar een venster van enkele uren om de zeer nauwe en ondiepe bevaarbare geul binnen te varen. En als er te veel deining staat, is het zelfs onmogelijk en zijn we verplicht van nog eens 55mijl verder te varen, zonder enige andere aanlegmogelijkheid. Voor alle zekerheid zullen we pas vrijdagochtend vertrekken, om 5 u in de ochtend (en dus nog in het donker) en erop rekenen dat we rond 18u voor de inham zijn. Anders hebben we een probleempje…….En donderdagavond voor alle veiligheid nog eens bellen naar de havendiensten van Arcachon om zeker te zijn dat de zee daar niet te wild zal staan.
Wordt vervolgd.

24/7: van Ile d’Oleron naar Port Medoc, einde van onze (korte) tweede etappe.

Ons eerste gedacht, om zuidwaarts, onder Ile d’Oleron, over de vaarweg tussen het eiland en het vasteland te varen werd ons overal afgeraden. De kaarten en de gps-plotters waren niet betrouwbaar, zodat de kans om op een zandbank te stranden te groot was. Dus dan maar volledig langs de bovenkant (noordzijde) het eiland rondvaren en dan in één rechte lijn, spijtig terug grotendeels op motor (zie boven), naar Port Medoc, aan de zuiderkant (dus goede kant als je verder naar Spanje wil varen) van de monding van de Gironde.

Hier zouden we nu een paar weken blijven liggen, om het gezinnetje van Ann-Sophie te bezoeken en ook te ontvangen, de Bordeauxstreek te bezoeken (incl 2 overnachtingen in Bordeaux en 1 in Saint-Emilion), veel lekkere wijn te proeven (en onze koffer vol te laden) en vooral te genieten van deze prachtige regio. Zowel Bordeaux als St-Emilion zijn echt mérite-le-voyage !!. Echt zalig genieten als god-in-frankrijk.

Op 6 augustus gaan we met onze auto terug naar de heimatt, en we denken dat we hier eind augustus terug zullen zijn voor de derde en laatste etappe van dit jaar: van Port Medoc naar de Spaanse Noordkust (omgeving Bilbao). En nu maar zoeken naar een haven waar we de Arwen kunnen achterlaten tot april volgend jaar.

Wordt dus een volgende uitdaging, want de tocht naar het Zuiden is niet echt evident, wegens de lange afstanden en de soms harde weersomstandigheden, inclusief de beruchte “houle”, ofte zeer hoge zeedeining, die rare dingen kan doen met je ranke zeilbootje…..,

Wordt weer spannend ……!!!!!?

Rustig van Ile de Re naar Ile d’Oleron

22/7: van Ile de Re naar Ile d’Oleron

Vroeg in de morgen afscheid genomen van Ile de Ré, en koers gezet naar Ile d’Oléron, jammer genoeg terug op motor wegens te weinig wind. Ik heb intussen vernomen dat dit het lot is van de meeste toerzeilers, die verre reizen plannen en aan hun eega beloofd hebben om geen risico’s te nemen en het dus rustig te houden: bij teveel wind varen we niet uit, en genieten we des te meer van het binnenland, en enkel bij lichtere wind kiezen we het ruime sop….met soms te weinig wind om, op zeil, het volgende doel te bereiken. Gemiddeld gezien durf ik stellen dat we nauwelijks de helft van de tocht zeilend hebben afgelegd. Maar dit kwam wel de harmonie in ons huishouden zeker ten goede?.

Maar bij het vertrek konden we genieten van een mooie zonsopgang (alles op Ile d e Re is mooi…..), en dan met een paar vergeefse pogingen om te zeilen koers gezet naar Saint Denis d’Oleron, waar we in de vroege voormiddag konden aanmeren. OK, dit eiland heeft meer een kampeerders-publiek, wegens veel meer oppervlakte, maar de haven en het stadje hebben toch een zekere charme. Marktje doen, wat inkopen, terrasje met een petit pastis, ijsje proeven…alles was inbegrepen. De fietsocht de volgende dag hebben we wel drastisch moeten inkorten wegens dreigende oververhitting. Juist op tijd een terrasje gevonden met een frisse pint….de geplande frisse duik in de Atlantische Oceaan hebben we dan maar overgeslagen.

D e