We hadden Napels gezien en het overleefd. Nu nog ons liggeld betalen aan de bendeleider, die al paraat stond. Ja, de rekening voor 4 dagen is 480€, plus BTW. En onmiddellijk daarop vroeg hij hoe ik ging betalen, cash of met kaart? Toen ik zei dat ik nooit zoveel cash op zak had, schreef hij op een stukje papier hoeveel BTW er zou bijkomen. Maar als ik in cash zou betalen….. En de geldautomaat is niet ver, hij zou er mij met zijn bootje naar toe varen.
Arm Italië. Begrijpelijk dat Napels onvoldoende middelen heeft om de stad deftig te onderhouden. Enfin, wij hebben 105€ bespaard, en zo medeplichtig geweest aan de verarming van Zuid-Italië. Shame on us.
Rond 9u30, onder een stralend zonnetje Napels, en haar maffia, verlaten (de buienradar had voor de hele dag hevige regen voorspeld – buitensmijten, die handel). Gezien alweer geen wind van betekenis op motor koers gezet naar Procida.
Tegen de middag kwamen we aan in een idyllisch tafereel. Een orientaals ogend haventje, met kubusvormige huizen in alle tinten roze, blauw en geel, tegen een steile heuvel geplakt. Een slaperige kade met een beperkt aantal cafeetjes en restaurants en zeker geen drukke toeristische bedoening.
En dan hadden wij nog niet alles gezien! Na een fikse wandeling tot op de heuveltop en het versterkte oude stadsgedeelte kregen we zicht op een sprookje: aan de andere kant lag het kleine vissersplaatje Corricella, dat vanop de heuvel de zee indook. Allemaal kleine huisjes, in dezelfde pastelkleuren. En aan de kleine kade vissersbootjes en een paar terrasjes. Onze fotocamera deed overuren. En zalig om dan een terrasje te doen met een fris pintjebij de aanblik van al dat moois. Echt, we zouden hier nog langer willen blijven, een nog niet door de toeristenhordes ontdekte parel. Want er waren hier ook nog leuke strandjes en kleine baaitjes verspreid over het hele eiland. Maar de plicht roept (en vooral de afspraak met de kids in Sicilië). Als wij op 15 juni in Palermo willen geraken mogen we niet teveel treuzelen, zeker niet na een weekje Gaeta.
Op dinsdag 23 mei lieten we het liefelijke Procida achter ons en koersten we naar Sorrento, grotendeels op zeil, met een wind van 2-3 bft. Heerlijk. De haven van Sorrento, Marina Piccola, bereikten we rond 13u. Inderdaad Marina Piccola, want er was welgeteld 1 ponton, waar er een 12- tal boten konden aanleggen. Tenminste, boten , grotendeels motorjachten, die allemaal minstens 15 meter lang waren. Onze Arwen was een liliputter. Maar dat waren we al gewoon. Geen complexen
De prijs van de ligplaats was wel navenant. En we betaalden dus….een ligplaats. Geen toilet of douche. Ook ergens normaal, want al die megajachten hebben allen ook veel ruimere sanitaire voorzieningen zodat madam en mijnheer voor hun grote boodschap niet van boord moeten. Voor ons zal het dus weer een koffietje gaan drinken zijn om een toilet te vinden.
En voor de rest kan ik maar 1 woord vinden voor Sorrento: overrompelend. En hiermee bedoel ik niet dat deze mooie toeristische “grande dame” een overrompelende indruk op ons achterliet. Niet echt. Maar wij werden letterlijk overrompeld door horden toeristen, en dit in de maand mei! Wat moet dat hier dan in de zomer zijn? Help! En dit geldt voor de hele Amalfitaanse kust. Toeristen, aangevoerd door ferryboten, toeristenbussen (die in file stonden) en cruiseboten. Het was er over. En tot overmaat van “ramp” was de kade, waaraan ons ponton lag ook de weg waarlangs al dat toeristenvee vanuit de ferryboten werd aan- of afgevoerd. Een continue stroom.
De wellicht mooie, smalle en vroeger typische straatjes van de binnenstad waren nu een aaneenschakeling van toeristenwinkels. Wie koopt dat allemaal? Gelukkig dat we hier maar 1 dag hebben geboekt. We hadden al genoeg gezien. En, om de hoge liggelden te compenseren, terug aan boord gegeten.
Woensdag de “pièce de résistance” van deze wondermooie kust: Amalfi. In de voormiddag rustig, op motor, naar onze volgende haven gevaren. (Uiteindelijk voor de haven van Guido Coppola gekozen, want die was 20€ goedkoper dan zijn concurrent. Achteraf bleek dat de heer Coppola zijn prijzen zonder BTW afficheerde, omwille van de gekende reden…..)
De tocht langs de Amalfitaanse kust was zeker de moeite waard. En voor het prachtige zicht op Positano maakten we graag een omweg tot dicht bij de kust.
En daarna Amalfi. Adembenemend mooi! Een kleine haven, met 3 pontons, met toch nog veel vrije plaatsen. Guido kwam zelf, toen we hem op VHF hadden aangeroepen, met zijn dinghy tot aan onze boot, maakte hem vast aan onze boot en kwam aan boord. Hij zou de boot zelf aanleggen. Wat misschien ook wel geraadzaam was, want hoe hij onze boot, in de nauwe doorgang tussen een rij vissersbootjes en de boten aan zijn ponton, heeft kunnen manoeuvreren, dat had ons wel een paar liter angstzweet gekost als we het zelf zouden wilden doen.
En dan tijd voor Amalfi.
Eerlijk, vanop zee ziet het er indrukwekkender uit dan wanneer je er in het stadje rondloopt. Natuurlijk, er zijn uitnodigende terrasjes langs de kade en op alle pleintjes (telkens overvol). Er zijn nauwe straatjes en steegjes, al dan niet met trappen of onder bogen, een paar stadspoorten. Maar de ganse stad ademt Toerisme uit, met grote T. En die zijn er terug en masse, toeristen die in de vele hotels in en rond Amalfi verblijven, toeristen die met autocars worden aangevoerd of zelf met de auto urenlang in file willen staan om er te geraken, toeristen die met talloze ferrybootjes worden vervoerd vanuit Positano, Sorrento, Capri, …. of daar naar toe gaan, toeristen die uit cruisecruiseschepen worden geloosd….
Maar toch blij dat we er ook eens geweest zijn, en het leverde nog mooie plaatjes op bovendien.
En zelfs Amalfi was nog onder de ban van het kampioenschap van Napoli.
Oorspronkelijk hadden we geboekt voor 2 dagen, want de volgende dag zouden we Ravello bezoeken. Via Googlemaps was dat stadje (3 sterren in de groene Michelingids – “vaut le voyage”) met het openbaar vervoer in 30 minuten te bereiken . Maar wat bleek, door “problemen met het wegdek” konden bussen niet over de normale baan naar Ravello rijden (gewone auto’s wel), en moesten ze een omweg maken waardoor de rit anderhalf uur duurde ! Niet aan ons besteed (we hoorden kwatongen beweren dat dit opgezet spel was om de vele taxi’s meer werk te geven…in Zuid-Italië is immers alles mogelijk).
Enfin, zo had het geen zin om 2 dagen in Amalfi te blijven ( en duur liggeld te betalen) en zouden we morgen verder varen.