Eindelijk, de meteo gaf een ander beeld: het ergste was bijna voorbij. Zeker voor het deel tot Muxia moesten we ons geen zorgen maken. Om7u45 trossen los, en onder een mooi vers zonnetje richting zee. Op motor, want nauwelijks een zuchtje wind. En dat ontbreken van wind zou ons parten spelen: na een half uurtje voeren we in dichte mist, die hardnekkig bleef hangen. Op een bepaald moment hadden we zo weinig zicht dat ik zelfs de radar moest aanzetten. Dat ging zo meer dan een uur door, en toen tegen halftien de mist verdwenen was, was ook de zon weg. En koud dat het werd. Trui en zeilvest aan. Tegen de middag was de zon echter terug op post en de wind kwam een half uur later ook met een gezellige 12 knopen opzetten zodat we eindelijk de zeilen konden hijsen.
Iets na 16u meerden we aan in Muxia. Dit is een very basic haven, waar de havenmeester ook een tankstation uitbaat. De sanitaire voorzieningen waren gehuisvest in een barak, en eveneens basic. Maar net, en de alcoholgel alom aanwezig. Het stadje is ook een niemendalletje, met nochtans bescheiden toeristische ambities, maar waar covid-19 ook had toegeslagen. Wellicht 1 horecagelegenheid per zichtbare toerist. En de haven was voor 10% gevuld.