De diverse weersvoorspellingsapps waren eensluidend: van A Coruña tot over Cabo Finisterre (Cabo Fisterra in het galicisch zou het de volgende dagen spoken, zemfs meer dan een week. Uiteindelijk zijn we 9 dagen blijven liggen. Niet voor niets wordt de kust langs Cabo Finisterre de “Costa del Muerte” genoemd. En wij hadden geen ambitie om tot deze gemeenschap toe te treden.
We hebben er wel van de gelegenheid geprofiteerd om op 16 juli een hotel in Santiago de Compostela te boeken, zodat we 2 dagen konden uittrekken om deze prachtige stad te bezoeken. Een stad met een rijke geschiedenis, weerspiegeld in de prachtige, grotendeels middeleeuwse gebouwen in de binnenstad, met de kathedraal als topmonument. Spijtig genoeg stond het gebouw voor een groot deel in de steigers. Volgend jaar is het immers een “heilig jaar”, want dan valt de feestdag van de heilige apostel Jacobus (of Santiago), 25 juli, op een zondag. Het is de bedoeling dat de kathedraal tegen dan zou gerestaureerd zijn. Maar naar onze mening zullen die steigers er nog veel langer blijven staan (en dat is niet alleen de fout van het corona-virus…).
Terug in La Coruña was de situatie nog niet veel veranderd en bleef het spoken op zee. Zo erg zelfs dat de zeer hoge deining, die ontstond door de zware wind, ook in de haven meer dan voelbaar was en de boten deed trekken aan hun touwen. Nefast voor de nachtrust (en het humeur van Ann). De dag daarop hebben we onze boot verhuisd naar de andere haven van La Coruña, de Marina Real, in he centrum van de stad, waar we geen korting kregen maar toch wat rustiger lagen. De volgende dagen hadden we tijd genoeg om La Coruña te bezoeken, te voet of met de fiets. We hadden nooit vermoed dat La Coruña een grootstad was met meer dan 250.000 inwoners. Maar het centrum, waar de marina lag, was nog grotendeels historisch, en verkeersvrij of minstens verkeersluw. En met Diana en Guy van de Mafra (hun boot lag in de haven van Sada, aan de overkant van La Coruña) hebben we nog afgesproken om samen iets te gaan eten en door de stad te wandelen. In die 9 dagen hebben we ons geen moment verveeld.
14 juli: Viveiros – A Coruña (57 mijl)
Het was vroeg opstaan, 6uur, maar we hadden toch een relatief lange tocht voor de boeg. We moesten die tocht wel vandaag doen, en ineens tot La Coruña (of A Coruña in het gallicisch) want de meteo voorspelde weinig goeds voor de daaropvolgende dagen. Het werd een rustig tochtje, gelukkig voor een groot deel op zeil. En tot driemaal toe konden we genieten van het mooie schouwspel van een groepje dolfijnen.
En zo bereikten we, na 10 uur varen, het legendarische La Coruña. Elke zeiler, die vanuit het Noorden naar Spanje en verder wil trekken, passeert via deze haven. De meesten vertrekken vanuit La Rochelle, of een andere haven in de buurt, om dan in 1 trek, die minstens 3 dagen in beslag neemt, naar daar te varen. Het spijt ons echter niet dat wij het op ons gemakskes langs de kust van Biskaje hebben gedaan. Het is rustig varen geweest en, zoals is gebleken, hebben we veel mooie plaatsjes gezien, die die rappe gasten allemaal hebben gemist.
Maar ook in de jachthaven van La Coruña zijn de gevolgen van covid-19 zeer zichtbaar: waar gewoonlijk de haven zeer vol ligt, lagen er nu slechts een 10-tal buitenlandse boten. Men had zelfs maar een deel van de pontons in gebruik gesteld.