Het beloofde een ontspannen tochtje te worden, dat we grotendeels op zeil zouden kunnen afleggen. Rond 9u trossen los. Bij het uitvaren merkte ik dat de gashandel wat spel had. Niet erg, maar ik zou dit in de volgende haven toch beter eens laten nakijken. Na een half uurtje konden we de zeilen al heisen en op een zeer ruime koers (dit wil zeggen met de wind bijna helemaal van achter) konden we zalig genieten. Daarvoor doen we dit.
Bij het ronden van de kaap, richting Viveiros, viel de wind grotendeels weg en moesten we wat motor bijsteken om nog voldoende vaart te maken. Tiens, die gashandel moest ik al bijna helemaal induwen om een beetje toeren te krijgen. Ik begon mij nu wel echt zorgen te maken (maar liet dit niet aan Ann blijken, of er zou paniek aan boord kunnen uitbreken……).
Pas toen we de haven gingen invaren, begon ik er in bedekte termen over te praten. En testte ik al eens de achteruit. En de handel gaf geen kik …… Dat wil zeggen dat ik de boot niet meer in achteruit kon duwen, en dus ook niet afremmen. Wordt dus een hachelijk maneuver. We zagen een ponton waar we misschien langszij konden aanleggen, maar niet zoveel plaats, want een beetje verder lag een groot schip aangemeerd. Dat zou het dan moeten zijn. Ik kon echter geen gas meer minderen. Dan maar motor volledig uit, zodat we stilaan vaart verloren. En dan voorzichtig zeggen tegen Ann: “pak de meertros van de middenklem, spring uit de boot wanneer je kan, en leg hem om de eerst mogelijke klem op het ponton, …..en je hebt maar één kans”. Ik heb Ann nog nooit zo geconcentreerd gezien, but…..she did it !!!!!! En zo konden we juist op tijd afstoppen zonder de (stalen) boot voor ons te rammen.
Toen we de havenmeester meedeelden dat we geen andere ligplaats konden nemen, en hem van ons probleempje vertelden, veranderde hij voor onze ogen in een reddende engel: er was een technieker van de haven aanwezig en die zou onmiddellijk langskomen. Dat “onmiddellijk” hebben we wel met een Spaans korreltje zout moeten nemen, maar een goede 2 uur later kwam die brave man aan boord. Diagnose: het was niet de kabel van de versnellingshandel die was los gekomen/gebroken, maar het lag aan de handel zelf: die was wat uitgesleten, maar door een schroef nu en dan wat aan te spannen, kon hieraan verholpen worden. Een klein kind kon dat geweten hebben – ik niet dus….. Nu en dan wat zelfkritiek kan geen kwaad, hé.
Enfin, we hadden nog tijd zat om met een gerust gemoed door het niet onaardige Viveiros te wandelen en het nog een terrasje te doen.