12/6: een dagje lummelen in Saint-Quay-Portrieux
Het regende ’s morgens en de wind zat verkeerd. Dus maar snel beslist (we willen het leuk en aangenaam houden, en we gaan niet meer gebukt onder deadlines, een woord waarvan we de betekenis langzaam aan het vergeten zijn, oef!) om een dagje hier te blijven. Klusjes en wat inkopen in de voormiddag, en dan een mooie, lange wandeling langs de klippen, van St-Quay naar Portrieux. En het bleef droog. Zelfs een terrasje gedaan, maar dan beschut van de wind en onder een parasol (of moet ik zeggen een parapluie?).
13/6: Van Saint-Quay naar Treguier.
Een tamelijk lange tocht voor de boeg, dus was het belangrijk om mét stroom te vertrekken……en dit betekende dus voor ons, luxebeestjes, vroeg opstaan. Wekker om 6u15 (ontiegelijk vroeg voor ons) en om 6u45 trossen los.
Bij het vertrek nog op motor, wegens geen wind, maar onze kameraad kwam al vlug zijn neus opsteken, en na een een half uur konden we al de zeilen hijsen voor een aandewindse koers. Na een uur staken we al 1 reef, en een half uur, en veel “niet-te-skief-geroep” van Ann volgde de tweede. Maar dan draaide de wind zo, dat we nog dieper in zee moesten. En de zee werd echt woelig, met die geke,de schuimkopjes. Met een, goede 5 Bft dan toch maar motor bijgestoken, zeilen nog verder geminderd, en rond 12u15 de rivier opgevaren, nog 5 mijl of 1 uur, om Treguier te bereiken.
Dus tijd zat om dit zeer mooie , unspoiled, stadje te bezoeken , vol van middeleeuwse tot 16de eeuwse gebouwen te zien, zonder er een echt commercieel circus van te maken.
(Wij zouden er moeten jaloers op zijn, en enige bescheidenheid vertonen als we het over Brugge, Gent, Antwerpen enz hebben.
Echt waar, voor ons Belgen is Bretagne onbekend: wij denken enkel aan huitres en crustacés, maar er zijn hier zoveel mooie pareltjes te ontdekken. Ge moet er enkel maar wat tijd voor nemen.
TIJD: ook voor ons, zeilers, zien we dat de tijd snel gaat. Terwijl ik dit schrijf, hebben we juist de weekendkrant gedownload. Maar het is alsof het pas gisteren was dat we de vorige versie hebben gedownload. Het leven op een zeilboot, van haven naar haven met soms een ruststop ertussen, gaat zo ongevoeld snel dat we telkens schrikken als we weer een week verder zijn. Vervelend is het dus nooit, wel integendeel.