Maand: juni 2024

Zondag 19/5: Kassiopi – Sagiadha – 18 mijl, deels op zeil (2-3bft) onder een stralende zon.

In de namiddag aangelegd op anker (zonder probleem) in het kleine haventje van Sagiadha.

Zeer vriendelijke “havenmeester” annex café-baas, die zich uitvoerig verontschuldigde dat hij 19€ havengeld moest incasseren. Tot voor kort was het immers gratis, maar vorig jaar heeft de Griekse overheid de havens van Sagiadha, Platarias en Sivota verkocht aan de Italiaanse redersgroep Grimaldi, die hiermee wellicht grootse plannen heeft. Deze zijn weliswaar nog niet concreet, met uitzondering van het innen van havengelden. 

Het kleine plaatsje is bekend voor zijn 4 goede visrestaurants. En inderdaad, bij Alexis hebben we voor weinig geld heerlijke, vers gevangen en dus niet gekweekte vis geproefd. 

Maandag 20/5: Sagiadha – Platarias. 16 mijl, zonnig maar nauwelijks wind. Motor.

Mooi uitgeruste haven, maar alweer geen sanitair. Al wat meer toerisme in vergelijking met de vorige haven, maar toch gezellig. Leuk om wat tond te wandelen en wat vers proviand in te slaan. Zolang het niet te warm is proberen we zoveel mogelijk aan boord te eten. Kwestie om binnen budget te blijven. Vandaag en morgen zullen we moeten eten wat de pot schaft (of de scheepskok).
Maar de rust werd deze nacht toch serieus verstoord. Ann kwam wakker van ongewone geluiden op onze boot, stapte uit bed en vervolgens een gruwelijke schruwel: “ er zit een poes in onze boot 😱!”. En inderdaad, die gestreepte poes, die in de namiddag al een tijdje op de kade rechtover onze boot positie had ingenomen moet op een onbewaakt ogenblik in onze boot zijn gesprongen. Ik dus maar op kattenjacht, die gelukkig succesvol afliep, niet voor de poes. En met een kattengekrijs sprong ze van de boot, die we daarna van de kade op kattenafstand hebben verwijderd.

De kat wachtte toen al een gunstige gelegenheid af om aan boord te springen

Dinsdag 21/5: Platarias – Sivota. 7 mijl en zonnig

Er was vandaag veel wind voorspeld, zeker in de namiddag. Maar ons tochtje was zeer rustig, zelfs te weinig wind om de zeilen te hijsen. ( maar inderdaad, in de namiddag was die er wel, in volle kracht – een dagelijks  fenomeen waaraan we moesten gewend geraken, en rekening mee houden)

Sivota is nog toeristische dan Platarias, maar ook hier bleef de charme bewaard. En de ontvangst door havenmeester Petros was werkelijk hartelijk. Mooie haven ook, met terug een bijdrage aan de familie Grimaldi, maar terug zonder sanitair.
Geschenkje aan de horeca ?

Woensdag 22/5: Sivota. Zonnig. 4-5 bft

Het plan was om ons vandaag te verleggen naar een baaitje, tussen Sivota en een aanpalend eilandje, aan een prive-ponton van hotel-restaurant Karvouno Beach. Gratis, op voorwaarde dat je in het restaurant komt eten. 

Maar onze buren waarschuwden ons dat, met de voorspelde harde wind, de aanlegplaats volledig zou zijn blootgesteld. Het zou een zeer onaangename nacht kunnen worden. Daarom maar besloten nog een dagje langer te blijven liggen in de beschutting van het haventje. En voor het eerst, na een korte (mijn knie, hé) wandeling, een zwempartijtje in zee. Nog ietwat frisjes, maar na een beetje wennen toch zeer aangenaam. Enig nadeel zijn die kleine visjes, dicht bij het strand, die de nijging hebben te bijten in de kuiten. Doet geen deugd en het bloedt flink. Enfin, we hebben eindelijk eens gezwommen.

‘s Avonds. Superlekkere gegrillde vis gegeten bij Georgios langs de kade, met zicht op een prachtige zonsondergang.

Donderdag 23/5. Sivota. Zonnig, en terug 5 Bft in de namiddag.

We zouden eerst naar Gaios oversteken, en vervolgens van daaruit naar Preveza varen. Maar volgens mijn weerapp zou het nogal onstuimig kunnen worden, daar op volle zee. Daarom nog een dag langer in het mooie Sivota gebleven. In de voormiddag dan maar te voet, ipv met de boot, naar Karvouno Beach getrokken.

Prachtige setting, met een poepchique bar en hotel (ons etentje om daar gratis te mogen blijven liggen ging ons een klein fortuintje hebben gekost. En het ponton was zeer laag, zodat het bij de heersende strakke NW-wind onaangenaam en zelfs gevaarlijk zou geweest zijn om daar te liggen (er lag er ook maar één boot). In de namiddag langs de andere kant van de baai gewandeld, langs de plek waar we gisteren hadden gezwommen, maar waar het met de golfslag niet te doen was om te zwemmen. Verder gewandeld naar het volgende strand, ook hier prachtig plaatje. Maar zwemmen bleef geen optie. En ook mijn knie begon meer en meer op te spelen. ‘s Avonds aan boord nog spaghettisaus gemaakt. Dankzij de wind koelde het nog snel af in het ruim. Als de hitte eens is aangekomen moeten we niet meer denken om nog culinaire activiteiten uit te oefenen in onze boot.
En onze winterberging in Aegina bevestigd. Het is immers erg dat de middellandse zee meer en meer vol geraakt van vooral charterboten, die tijdens het seizoen de havens overrompelen en in de winter de winterbergingen innemen. Het wordt dus meer en meer een stressvol gedoe om telkens tijdig , waar mogelijk, een ligplaats te reseveren of voor de winter een passende berging op het droge te vinden. Zo moet ik al aan het begin van het seizoen al denken en handelen over het einde.
in de avond nog afscheid genomen van de zorgzame havenmeester Petros, die zich zelf verontschuldigde dat hij morgen niet op tijd zou zijn om ons uit te wuiven.

Vrijdag 24/5: Sivota – Gaios. Zonnig met 25°
Grotendeels op zeil en onder een aangename zon naar het ons wel bekende Gaios. Waar we in de vroege namiddag arriveerden. Weinig boten, zeer veel plaats over. Probleemloos aangelegd naast een megagroot motorjacht met Amerikaanse vlag (zouden die echt vanuit Amerika naar hier zijn gevaren ???).
Nog eenmaal genoten van het wondermooie Gaios, proviand ingeslagen, zelfs een mooie blouse gekocht voor Ann waardoor haar kleerkast nog meer uitpuilde, terrasje, en ‘s avonds rustig aan boord gegeten. Onze sponsoring aan de horeca kent zijn grenzen.

Zaterdag 25/5. Gaios – Preveza. 35 mijl, op motor onder een blakende zon.

In de late namiddag was er, zoals gewoonlijk, veel wind voorspeld.
Dus niet getreuzeld en rond 8u30 uitgevaren. Geen probleem om het anker te lichten, wat in Gaios tamelijk uitzonderlijk is. Rustige tocht naar Preveza, waar we rond 15u30 konden aanmeren in de ons vertrouwde marina. En eerst nog 70l diesel bijgetankt. En eindelijk weer eens kunnen genieten van een deugddoende heerlijk warme douche.
En daarna genoten van een gezellig diner in het ons bekende restaurant To Rempetiko Skedi, waar ze ons nog herkenden van de vorige keer. Ouzo van het huis en terug een heerlijk etentje met alles erop en eraan voor weinig geld. En de eerlijke gastvrijheid daar bovenop. Een echte aanrader,

Zondag 26/5: Preveza

Was-en kuisdag. Ann heeft 25kg was verwerkt in de perfect uitgeruste wasserette van de marina. En er was genoeg zon en wind om die snel te laten drogen. De boot gepoetst en van get saharazand van een vroegere regenvlaag ontdaan. En met de 3 kinderen en hun respectieve kleinkinderen gevideobeld. Want we missen die gastjes soms hevig. Maar het leven is keuzes maken. En wij kunnen nog altijd zeer goed leven met onze gekozen levensstijl.

Maandag 27/5. Preveza.

De pijn in mij knie verergde dermate dat ook het gewone stappen een pijnlijke bedoening werd. We waren al aan het overwegen om volgende week een vlucht naar België te nemen, onze slechte ervaringen met de Griekse medici in Korfoe indachtig. Maar uiteindelijk, op aanraden van de havensecretaresse, een zeer dichtbij gelegen orthopedist geconsulteerd. Het was een relatief jonge specialist, die ons snel vertrouwen inboezemde. Na onderzoek, o.a. met echografie, was de diagnose minder onrustwekkend dan gevreesd. Een ontsteking van de binnenminiscus tgv slijtage (ja, we worden onder protest toch een dagje ouder). Gelukkig niet erg. Ik kreeg een briefje mee voor mijn baas dat ik het de volgende week rustig zou moeten houden, een zware ontstekingsremmer en advies om er drie maal per dag ijs op de knie te leggen. Oef. En de rest van de dag ook niet veel meer uitgevoerd, Dolce far niente, maar dan op zijn Grieks.

Dinsdag 28/5: Preveza – Lefkas. Zonnig, nauwelijks wind. 12 mijl

in de latere voormiddag het vertrouwde Preveza verlaten en op motor naar Lefkas gevaren. Iets vóór 13u aan de brug over het kanaal van de zee naar Lefkas stad. En die draaide stipt, om 13u, en dus telkens op het uur, open om de , voornamelijk, zeilboten in- en uit te laten. Nu was het nog relatief kalm, maar in het hoogseizoen is het daar blijkbaar drummen. Aangelegd op het ponton van Katopolis, aan de stadskade. Ons eerste idee, om een plaatsje te reserveren in de marina aan de overzijde, hebben we laten varen toen we de prijs vernamen. Het driedubbele! Spijtig, want in 2013 hadden we daar een boot gecharterd om voor 14 dagen met onze kids langs de Ionische eilanden te cruisen. We hadden die locatie nog graag eens teruggezien, maar niet tegen alle prijs. En, eerlijk, ons ponton waar we nu aan lagen, was in volle centrum, dicht bij de ambiance, maar toch niet luidruchtig.

Woensdag 29/5: Lefkas . Licht bewolkt.

Zeer op ons gemakskes (die knie, hè) wat rondgekuierd, een oefening in het nietsdoen uitgeprobeerd, en ‘s avonds lekker gaan eten in het typische oudgriekse restaurant “I Kato Vrisi”

Morgen zouden we Lefkas verlaten en starten met de verkenning van de Ionische eilanden

Zondag 12/5: Korfoe (zonnig, 25°, ideaal voor MOEDERDAG). Hoog bezoek.

Christien en Frank zouden landen rond 10u, maar we vonden het geraadzaam om ze eerst op hun positieven te laten komen in hun hotel, het ons goed bekende La Bella Venezia. Net als ons waren ze deze morgen zeker al om 3u opgestaan, om tijdig in Zaventem te geraken. We hadden dus afgesproken dat wij om 17u30 naar hun hotel zouden afzakken. Waar we uiteraard samen een glas hebben gedronken en dan een uurtje later naar het mooie restaurant Bougainvillea in het oude centrum zijn getrokken. Op een zonovergoten terras konden we proeven van de lekkere Griekse keuken, met zelfs een greek coffee en Metaxa achteraf. Zeker voor de 2 nieuwkomers , maar ook voor ons, was het genieten. Zo moet dat zijn

Ons hoog bezoek

Maandag, 13/5. Korfoe . Zonnig 25°

Geluierd en gewandeld. Maar eerst de dinghy op het droge getrokken, om de vloer op te blazen….en te constateren dat er nog een ander lek was. Ook de naad rond het ventiel was losgeraakt. Dus nog een tijdje bezig geweest om dit kek te dichten, dankzij het materiaal dat ik in Benitses had bekomen. Niet gierig geweest met de 2-componenten lijm. Ik zou nog 48u moeten wachten om de vloer terug op te blazen en te hopen, fingers crossed, dat mijn pogingen succesvol zullen zijn. Spannend.

In de avond zijn Christien en Frank voor de eerste keer aan boord gekomen voor een apero, waarna we samen naar het ons reeds bekende restaurant Porto Retounda zijn getrokken voor een lekker en betaalbaar diner. Maar nu zonder Metaxa.

Dinsdag, 14/5. Korfoe. 27°. Halfbewolkt.

Vandaag variatie op hetzelfde thema: wat klusjes, wandelen en winkelen. We hadden ontdekt dat er, dicht bij het “Nieuwe Fort”, aan de rand van het oude centrum, een half overdekte weekmarkt was, met een 20-tal winkeltjes (vooral vis, groenten en een eenzame slagerij), en een paar eenvoudige cafe-restaurants. Filets van zilverbrasem gekocht, maar deze bleken, ondanks verwoede pogingen van de dienstdoende kok, nogal smaakloos. En onze rugzakken volgestopt met groenten en fruit aan prijzen, die 60% lager waren dan die in de courante winkels. En veel verser.

Woensdag, 15/5: Korfoe – Ormos Kouloura – Korfoe. Zonnig. 25°. Weinig wind

Vandaag zouden we uitvaren met Christien en Frank, hun eerste keer ooit dat ze op onze boot het ruime sop zullen gekozen hebben.  We zouden een baaitje doen, Ormos Kouloura, gekend van vorig jaar. Misschien wat zwemmen, lunchen aan boord en dan met de dinghy in de latere namiddag aan land gaan om nog van een fris pintje te genieten. Mooi plan

Het begon goed: ik blies de vloer van de dinghy op en…..geen fwiet te horen en geen inzakkende vloer te zien. Mij plakwerk was blijkbaar geslaagd.

Om 10u30 kwam onze bemanning aan boord. Anderhalf uur op motor verder arriveerden we in Ormos Kouloura. De meerboeien lagen daar nog, zodat ik Ann kon blij maken met de boodschap dat we niet zouden moeten voor anker gaan. Fluitje van een cent dus? Foute redenering. Want een maneuver dat vorig jaar probleemloos verliep werd nu een karwei van jewelste. Het meertouw geraakte niet door het oog van de boei. En toen Christien dacht met de pikhaak de klus te kunnen klaren, liep het volledig verkeerd. Het duurde veel te lang voordat Ann het touw door het oog kon trekken. En de boot dreef onherroepelijk verder af van de boei. Christien, met de pikhaak nog aan de boei geraakte in paniek: ofwel moest ze de pikhaak loslaten ofwel werd ze in het water getrokken. Ik dan maar zelf naar voren gelopen, de pikhaak losgemaakt en dan terug naar het stuur de boot opnieuw naar de boei gestuurd. Na de nodige paniek en getier slaagden de 2 dames er dan toch in om het touw vast te maken. Den aperitief erna was dubbeldik verdiend. Van zwemmen was er plotseling geen sprake meer. Na een lichte lunch zouden we dan maar met de dinghy naar het strand trekken.

Het instappen in de dinghy ging wel niet zo vlotjes, gezien de onervarenheid en het lichte gebrek aan souplesse van onze 2 passagiers. Maar uiteindelijk lukte dit wel. We wilden eerst aanleggen aan het mini- ponton van de strandbar, maar al vlug bleek dat een aantal personen nooit van de boot zouden geraken. Dan maar op het strand gekoerst waar iedereen mocht kennismaken met het zilte water bij het uitstappen, niet altijd met het aangepaste schoeisel. Het pintje op het terras smaakte. Dan terug naar de dinghy. Een eenvoudig maneuver. Dachten we. We lieten Christien als eerste instappen. En daar liep het hopeloos fout. OK, zo een dinghy is niet superstabiel, maar als je jouw volledige gewicht op de zijkant legt en je niet vlot aan boord geraakt, dan…….beland je in het water. Mét heupzakje, waarin al haar kostbaarheden zaten, waaronder haar smartphone.  Nochtans had ik iedereen aangeboden om alles in onze waterdichte zak te stoppen, maar….. Hilariteit overal. En ook het afvaren van het strand verdiende geen schoonheidsprijs. Maar zo hebben we wellicht de dag goedgemaakt van iedereen , die vanop het terras van de bar van dit gratis schouwspel kon genieten.

Toen was iedereen nog droog

Dan maar terug naar Port Mandraki, en intussen de kleren te laten drogen. NB : een smartphone kan blijkbaar niet tegen een korte onderdompeling in het middellandse zeewater, want het is hiermee nooit meer goedgekomen.

’s Avonds gaan eten in restaurant Aegli onder de Venetiaanse gaanderijen. Eind goed al goed.

Donderdag 16/5 – Vijdag 17/5: Korfoe. Bewolkt met zelfs enkele lichte regenbuien.

Terwijl Christien en Frank met het openbaar vervoer een deel van Korfoe-eiland  verkenden, bleven wij 2 dagen in Korfoe, met variaties op hetzelfde thema van wandelen, winkelen, klusjes en toch nog ook een terrasje.

Vrijdagavond samen gaan eten in het restaurant van Port Mandraki. Heerlijk in een prachtige setting

Zaterdag, 18/5: Korfoe – Kassiopi. Zonnig in VM, bewolkt en zelfs regen in de latere namiddag.

Rond 10u30 afscheid genomen van de sympathieke havenmeester, Andreas, en van  de ons intussen zo vertrouwde Port Mandraki  en met Christien en Frank koers gezet naar Kassiopi. Tot groot genoegen van iedereen konden we een groot deel van de tocht op zeil afleggen. Ruime wind, zodat we “ niet te scheef” moesten varen. Zalig rustgevend. Unieke beleving voor onze passagiers.

’s Middags in Kassiopi aangemeerd. Aanleggen was niet eenvoudig, want pas na de derde poging pakte ons anker en lagen we uiteindelijk veilig aan de kade. Dankzij deze ingewikkelde maneuvers hadden Christien en Frank weeral iets om thuis verder te vertellen (factuur volgt nog). Bij dit maneuver werden we bijgestaan door Vassili, de eigenaar van het iets verder gelegen restaurant Kami. En dus was de keuze voor een restaurant voor de middag snel gemaakt. En het heeft ons niet gespeten, lekker eten, met uitzicht op de haven. We hadden gepland om in de namiddag te gaan zwemmen op het mooie rotsstrand van Kassiopi, maar met de zon verdween ook onze goesting. Enkel Christien beperkte zicht tot een portie pootjebaden. Het stadje verkend, maar niet te ver want mijn linkerknie begon serieus op te spelen zodat trappen doen een pijnlijke oefening werd. Dan maar een terrasje, en nog wat gewandeld en onze gasten wat souveniertjes laten kopen. Ook voor hen was het hun laatste dag op Korfoe. En tegen 18u begon het serieus te druppelen, zodat we nog snel opnieuw een overdekte terras moesten opzoeken, rechtover het busstation, voor een laatste gezamenlijk drankje. Om 19u20 namen Christien en Frank de bus terug naar Korfoestad, na een hartelijk afscheid. Wij bleven in Kassiopi.