Categorie: Ongecategoriseerd

22/8: Cascais – Marina de Parque des Nacoēs ( Lissabon)

Omdat we niet wilden wachten tot het getij in ons voordeel keerde, voeren we dus met nog wat stroming tegen de Taag op, naar de volgende marina, die ook het einddoel was van onze eerste etappe van dit jaar. De marina was gebouwd n.a.v. de wereldexpo van 1998 en ligt dus in een (nog altijd) futuristisch aandoend decor. Ook de haven was toen misschien wel modern, maar begint nu, door gebrek aan onderhoud, wel wat versleten uit te zien. Er is nog slechts één van de twee bassins in gebruik. En, bij laag water ligt, door verzanding, de helft van dit bassin ook droog. De pontons hebben betere tijden gekend, de wasmachines zijn buiten dienst, de toiletten en douches, gevestigd in een op het water drijvend gebouwtje, hebben ook betere tijden gekend. Maar de terrasjes langs de haven waren goed gevuld in het weekend. En de marina was ook de goedkoopste om onze boot daar voor wat langere tijd te laten liggen.
Op 20 minuten wandelen, met zicht op de moderne architectuur van 1998 (want de meeste paviljoens waren blijkbaar gebouwd om ze, na de expo, een definitieve bestemming te geven), lag het indrukwekkende bus+metro+treinstation naast een megashoppingcenter. Vandaar was het gemakkelijk om met de metro naar Lissabon te gaan, en zo de oude stad nogmaals te bezoeken. Ons vorige bezoek was al 20 jaar geleden. Het viel toch op dat het oude centrum van de hoofdstad er veel minder verkommerd uitzag dan wat we er ons nog van herinnerden. Maar blijkbaar is de restauratie ( met geld van Europa) nog ver van afgewerkt, getuige daarvan de talloze gebouwen en monumenten, die nog in de steigers staan. Toch is Lissabon een zeer mooie stad, met veel getuigenissen van het rijke verleden. En met de oude stadswijk Alfama, om op een terrasje of op een binnenpleintje een kleinigheid te eten en naar fado te luisteren (‘s avonds wordt het dan meer een echte uitgangsbuurt, maar dit is minder aan ons besteed).
De volgende dag namen we dan de trein om Sintra te bezoeken. Ook één van de must-see plaatsen van Portugal, vooral beroemd omwille van zijn diverse kastelen en villa’s. Het stadje ligt immers relatief hoog in de bergen, waar de rijke Lissabonners in de zomer verkoeling konden vinden. Het was ook, al sinds de middelleeuwen, een verblijfplaats van diverse koningen, met kers op de taart het Palacio da Pena. Dit paleis werd in de 19 de eeuw gebouwd door de man van koningin Maria II, op de restanten van een 16de eeuws klooster. Het is echt typerend voor de romantisch-eclectische stijl van die periode, en deed ons onmiddellijk denken aan een ander megalomaan bouwproject van die periode: het slot Neuschwanstein van gekke koning Ludwig II van Beieren. Maar door de vele historische elementen, overblijfselen van het vroegere klooster, toch meer bezoekenswaardig.
Ook de tuin mag er zijn, met kilometerslange wegen en paadjes, ook volledig aangelegd in de romantische stijl, met prieeltjes, gebouwen, waterpartijen enz. Toch misschien één minpuntje: het kasteel ligt helemaal boven op de berg, wat dus een wandeling naar boven vereiste. Het bezoek aan het kasteel zelf, met zijn torens en vele verdiepingen, nam toch ook zeker meer dan 2 uur in beslag. Om terug te keren besloten we de andere ingang te nemen, een heel stuk lager, maar geen probleem, het was toch bergaf. Om, daar aangekomen, vast te stellen (want nergens een waarschuwing tegengekomen) dat, omwille van covid-toestanden en dus veel minder bezoekers, men had besloten om deze in-en uitgang te sluiten……moet ik zeggen dat er iemand van het gezelschap, bij het opnieuw opstijgen naar het kasteel om langs de andere kant naar de hoofdingang af te dalen, niet echt happy was en nog weinig spraakzaam?
Dan uiteindelijk toch nog in het oude centrum can Sintra geraakt, om een welverdiende pint te drinken. We vroegen een “grote” en een “gewone” pint. Op onze tafel kwam een kruik van bijna 1 liter en een glas van bijna een halve liter. Kostprijs: 15€.. . toch een beetje misbruik maken van de zeldzame toeristen! Maar het pint”je” smaakte wel?.
De resterende dagen hebben we blijvend geprofiteerd van het lekkere warme weer, Wat geluierd en de boot gepoetste tot we op 26/8 de taxi naar de dichtbij gelegen luchthaven namen voor de vlucht naar België. We zouden immers voor 16 dagen op “vakantie” gaan naar België. Onze terugvlucht naar Lissabon op 11/9 was ook al geboekt. 

18/8: Péniche – Cascais

Een zonnig, rustig tochtje van een kleine 50 mijl, waarover we ca 8 uur hebben overgedaan.  Volledig op motor na een vruchteloze poging om op zeil te varen. Rond 16u30 legden we aan in de haven van Cascais, “het Knokke” van Portugal (ligt op 30km van Lissabon). Aan de grootte van de boten te zien moest dit wel terecht zijn. Van een koppel Antwerpenaren, die we daar tegen het lijf liepen, kwamen we te weten dat de grootste boot, een prachtige Swan70, eigendom was van de CEO van IKEA. Kostprijs basisversie 28 mio, maar deze boot met alle mogelijke opties en snufjes kostte 45 mio. Moet er nog zand zijn? (Een paar dagen later zag ik op de parking een Bentley Convertible met Zweedse nummerplaat staan….).
Onze ligplaats was gelukkig aangepast aan de lengte van onze boot. De marina was zeer goed uitgerust, zoals te verwachten was, met volop horeca, die voor een keer wèl veel te doen hadden. Blijkbaar een beetje de place to be voor de locals. Er was daar overigens ook een verkooppunt van Porsche….
In de marina was er ook een zeimakerij gevestigd, en die waren bereid om een nieuwe rits in onze lazy bag te steken en de UV-band van onze genua te vervangen. Tot nu toe hadden we immers enkel met de kleinere fok als voorzeil kunnen varen, wat ons veel snelheid kostte als we wilden profiteren van het kleine beetje wind. 
We zijn 4 nachten gebleven in Cascais, met dus voldoende tijd om diverse malen het leuke oude stadje te bezoeken, te wandelen langs de kust en de stranden, tijdig een terrasje aan te doen en de fietsjes uit te halen voor een tochtje van ca 10 km naar Cabo Roca. Onderweg konden we nog de Boca do Inferno (de muil van de hel) bewonderen, een diepe kloof in de door water uitgesleten rotsen, waar bij ruwe zee het schuim wel 20 meter kan opspatten. Maar het was kalme zee, en we hielden het droog. Dat was echter minder toen we de westelijke zijde van de kust bereikten. Dit is sowieso een paradijs voor geoefende surfers, maar de zee was blijkbaar zo geweldig dat er zich geen enkele surfer op het water waagde. Maar het schouwspel van de brekende golven was indrukwekkend.
Hier is het ook de plaats waar de Sergio Hermans van Portugal hun culinaire kunsten kunnen botvieren, met dito Michelinsterren (en navenante prijzen, onder de 75€pp geraak je er niet buiten). Wij zijn echter ,na rijp beraad, nog iets verder gefietst tot het kleine dorpje Guincho, waar we een democratisch sardientje een een salade van inktvis hebben verorberd. 

15/8: Figueira da Foz – Nazaré

‘s Morgens stonden we op in dichte mist. Gelukkig begon het na een uurtje wat uit te klaren, zodat we dan toch rond 9u30 de haven durfden te verlaten, bij een zicht van zo een 100 meter. Pas een uur later begon de zon door de mist te breken, en werd het stilaan weer zonnig. De wind kwam pas heel wat later zodat we pas na de lunch de zeilen konden hijsen en de motor afleggen. Geen dolfijnen, maar ook geen enkele andere boot te zien. 
In de vooravond kwamen we aan in de kleine jachthaven, met juist genoeg plaats om aan te leggen. We hoorden weer bij de grootste boten. 
Nazaré is een populaire badplaats, met een uitgestrekt zandstrand en gekend voor zeer hoge golven, een paradijs voor surfers ( gelukkig was de zee superkalm op het moment dat wij binnenvoeren). Het heeft blijkbaar ook een klein gezellig centrum, maar het was er zo druk, dat we wijselijk iets aan de dijk zijn gaan eten, en het bezoek aan het centrum voor de volgende (rust)dag hebben bewaard.

14/8: Aveiro – Figueira da Foz.

Eerst nog naar stad om wat inkopen te doen én om een koffietje te drinken. Want dat was de enige manier om sanitair te vinden. En dan onder lage bewolking met nu en dan wat zon, maar met iets te weinig wind op motor en zeil naar de volgende haven. Rustige marina, met treffelijke voorzieningen, maar het stadje was niet echt een bezienswaardigheid. 

13/8: Porto – Aveiro.

Zonnige dag. Vroeg opgestaan, omdat we toch meer dan 40 mijl voor de boeg hadden. Eerste stuk op motor, en dan voor de rest op zeil, met 8 knopen ruime wind een gezapige 4-5 knopen. En DOLFIJNTJES! Die rond onze boot opsprongen en er onder doken. Keer op keer. Prachtig schouwspel. Wel drie keer zijn we zo een groepje tegen gekomen.
Rond 14u voeren we dan de Ria in, naar Aveiro. Met stroom tegen deden we toch anderhalf uur over de laatste 4 mijl.  De “marina” ligt een heel eind varen, over de commerciële haven en de scheepswerven, verder het land in, langs zoutwinningsplassen. Zeer rustig en dicht bij het stadje. Ook de marina was zeer rustig: een 20-tal boten, langs een langgerekt ponton langs de oever. Maar er kwam iemand naar ons toegelopen, in het portugees schreeuwend en met handen zwaaiend. We meenden te begrijpen dat er geen plaats voor ons was. We hadden nochthans gisteren nog getelefoneerd en gereserveerd. Er kwam er nog een andere local bij, die wel engels sprak, en na wat gepalaver mochten we aanleggen naast een wrakkige zeilboot, ontdaan van mast en die er blijkbaar al meer dan 5 jaar onaangeroerd bleef liggen. Oef, want terug de Rio weer afvaren en nogmaals 40 mijl naar de volgende haven zagen wij echt niet meer zitten. Het “kantoor” van de havenmeester was in feite een cafeetje ondergebracht in een voor de rest vervallen vissersloods. Havengeld was dan ook navenant (17€) en een pint kostte maar 1€.  Eén probleem: de havenmeester-cafébaas werkt maar halftime, van 14u tot 20u. En daarbuiten is zijn kantoorcafé gesloten. En dus ook het sanitair. We zullen dus moeten plannen.
Daarna 10 minuutjes wandelen naar het stadje, dat de naam “ klein Venetië” draagt, omdat het doorsneden wordt door een drietal kanalen, waar toeristenbootjes, die op afstand wat lijken op gondels, onder de talrijke bruggetjes rondvaren. Toch leuk om te zien.

12/8: nog een beetje Porto (met grote P)

De laatste dag in Porto. Veerboot en tram. Kathedraal bezocht. Gewandeld en gewinkeld. In de late namiddag met taxi terug naar de boot (onze stappenteller was tevreden met ons werk, onze voeten iets minder).
‘s Avonds gaan eten in de bar van de voetbalclub in het centrum van het dorp. Blijkbaar zeer populair, want bijna volzet. En de vis op de bbq was superlekker en goedkoop. Meer moet dat niet zijn.

11/8: Porto en porto

Ongelofelijk, maar na 5 dagen Porto hadden we nog geen slok porto gedronken. Vandaag zouden we dat goedmaken. Met de veerboot en het trammetje terug naar de kaden, en dan over de ijzeren brug naar Vilanova da Gaia. We hebben 3 huizen bezocht: Calem, Kopke en Burmester. Uiteindelijk vonden we de 10 jaar oude Tawny van Calem de beste. Gelukkig had ik een grote rugzak mee…..
Volgeladen dan een uurtje te voet ( te laat voor het veerbootje) terug naar de marina gewandeld. En aan boord lekkere verse vis met zelfgebakken frietjes.

10/8: bezoek aan Coïmbra

Terwijl België kreunde onder een hittegolf, werden we ‘s morgens opnieuw wakker onder een grijze, mistige hemel met een luttele 18 graden. In tegenstelling tot de vorige dagen, bleef het ook lang grijs in het binnenland, ook in Coïmbra. Deze stad stond ook op must-see-lijst. Het bezoek startte in de benedenstad, bij een normaal zeer drukke winkelstraat. Maar nu met veel minder volk en wellicht 50% leegstand. As usual. Maar dan ga je omhoog, door de smalle straatjes, naar de historische binnenstad. En dan begrijp je dat Coïmbra ook tot UNESCO-werelderfgoed is verklaard. Maar dan wel met een hoek af. De invloed van de studenten is overal merkbaar. Een stukje anarchie is hier niet ver weg. En onze stappenteller deed weer overuren. 

9/8: het Dourodal.
Vraag was hoe we het Dourodal met de auto konden verkennen. We dachten goed te doen om met de auto hetzelfde parcours te volgen, maar dan langs de oever, als al die toeristenbootjes die hun klanten een “dagcruise in de Dourovallei” verkochten. Het was een tocht van ca 100 km, waarover we ca 7 uur hebben gedaan, fotostops ( want soms echt adembenemende zichten op de Dourovallei) en lunch inbegrepen, langs een provincieweg met veel bochten, afdalingen en beklimmingen, soms naast de Douro, maar soms ook door de bergen, en op het einde ook door de eerste wijngaarden. Het einddoel was het stadje Peso de Regua, ook het einddoel van de bootcruises. Was niet veel soeps. Er met de auto doorgereden en dan zonder uit te stappen de terugreis aangevat. Ook hier gold dat niet het einddoel, maar de tocht er naar toe het belangrijkste was.
NB: pas 2 dagen later hebben we vernomen dat de echte tocht door de Dourovallei pas begint bij Peso de Regua (dus pech voor al die boottoeristen, maar ook toch een beetje ook voor ons). Nu begrijp ik waarom we nergens een mogelijkheid hebben gekregen om een wijngaard annex wijnkelder met bijhorende proeverij te bezoeken. 

8/8: Bezoek aan Amarante, Guimarães en Viano do Castelo.

We verlieten Porto onder een grauwe, killige lucht maar 10 km verder was het zonnetje er al en steeg de temperatuur naar 30 graden. Dat zou voor de volgende 3 dagen steeds het zelfde scenario zijn. Het ontbijt namen we in Amarante, in het oude centrum. Amarante is een drukke, moderne stad met 70.000 inwoners, maar het kleine historische stadscentrum, aan beide kanten van de rivier, is volledig intact gebleven. Het was de stop meer dan waard. In één van de historische gebouwen is zelfs een Relais et Châteaux gevestigd. 
De pièce de résistance van de dag was echter Guimares, UNESCO-werelderfgoed. Eén van de mooiste steden van Portugal, waarvan de prachtige gebouwen meer dan 10 eeuwen overspannen. Een fort uit de 10de eeuw domineert vanop een heuvel het oude centrum, dat vol staat met herenhuizen, paleizen en ontelbare kerken ( het katholieke Portugal heeft overal zijn stempel gedrukt) in een wirwar van straatjes en steegjes en waar het heerlijk toeven is op een terrasje van één van de vele pleintjes. 

Tenslotte nog gereden naar Viano do Castelo. Dat was het stadje waar we in de marina geen plaats voor onze boot hadden gekregen. Het stadje is inderdaad mooi en toeristisch, maar valt in het niet als je van Guimarães komt. En een wandeling naar de kleine marina bevestigde inderdaad wat we hadden vernomen: alle plaatsen voor iets grotere boten ( voor één keer mochten we onze boot tot de grotere rekenen) waren ingenomen. Het temperatuursverschil van 10 graden ten opzichte van het binnenland maakte korte metten met onze wandeling en snel reden we terug naar de marina.

7/8: Een dagje Porto.
Eerst met een klein veerbootje de Douro overgestoken en dan met een antiek electrisch trammetje naar de kaden van het prachtige oude Porto. In de voormiddag onder een stralend zonnetje dit oude stadsgedeelte bezocht, wat heerlijke tapa’s gegeten in restaurant Jimao en dan het hogergelegen deel bezocht. In het centrum werden we aangesproken door een louche uitziend type, die vroeg of we cocaïne of marihuana wilden kopen. Zien wij er echt zo een types uit??? In de vooravond dan met de metro naar het grote, wat buiten het centrum gelegen station getrokken om een huurauto op te halen. We gaan 3 dagen het binnenland in trekken.

6/8: Povoa de Vazim – Porto (Douro Marina)

Het was maar 3u varen, wel volledig op motor want nauwelijks wind. Maar wel een zonnig tochtje. De Douro Marina is een relatief recent aangelegde haven, met ook hier veel ambitie, die echter niet echt wordt ingevuld. Een groot modern gebouwencomplex, met veel leegstaande handelsruimtes. Maar met treffelijk sanitair, dat niet was gesloten.
We kregen een plaats aangewezen aan een groot ponton, weeral tussen 50-en-
meer-voeters. Ons minderwaardigheidscomplex werd nog verder aangescherpt, want toen ik in het bureau meldde dat we voor vijf dagen zouden blijven, vroegen ze vriendelijk of we het niet erg zouden vinden om naar een kleiner ponton te varen, want de plaats waar we nu lagen zouden ze liever vrijhouden voor grotere boten……ge moet uw (lig)plaats kennen in deze wereld.
De marina lag wel aan de monding van de Douro, maar toch nog een paar kilometer verwijderd van Porto. Het aanpalend dorpje was Afurada, een vissersdorp met een kleine gezellige dorpskern met heel wat horeca. Toen ik wat boodschappen had gedaan, hoorde ik in het terugkeren fadoliederen, gezongen door een vrouw in een schort, wellicht een winkelierster van de markthal. Maar ze had een prachtige stem! Ze zong voor een klein groepje Portugezen, die op het terras van een klein cafeetje zaten. Omdat ik applaudisseerde riepen ze mij bij hen, en nadat we met mekaar kennis hadden gemaakt moest ik plaats nemen, want de zangeres zou speciaal voor mij nog wat verder zingen. En trakteerden ze mij met een lokale (plakkerige) likeur. Het gemoedelijke en gastvrije Portugal in het echt.

5/8 Baiona – Povoa de Vazim

Uiteindelijk zijn we 5 dagen in het mooie Baiona gebleven. Gewandeld, geluierd, wat geklust, van het zonnetje genoten en met onze tenen nogmaals de temperatuur van het water gemeten. Het zou misschien te doen zijn geweest om te zwemmen, maar we hielden niet echt van die algen en zeewier. Enkel onze tenen zijn dus nat geweest. En, oh ja, de eerste dag heb ik mijn rugzak op een terrasje laten liggen, en het pas de dag daarna gemerkt. Terug naar dat terrasje, maar rugzak was weg. Op zich was het niet zo erg, want er zaten geen bril of portefeuille of iphone in. Maar we hadden juist ingecheckt in de marina, en ons volledig stel boorddocumenten zaten er nog in. Gelukkig hadden we foto’s of mails van de meeste documenten. De supervriendelijke medewerkers van de marina hebben die voor ons afgedrukt, zodat we het hiermee voorlopig verder zouden mee doen. Onmiddellijk contact opgenomen met de FOD Mobiliteit en de BIPT om nieuwe stukken te krijgen. En dan nog een halve dag gespendeerd om aangifte te doen aan de Guardia Civil, zodat we ook een officiële  verklaring zouden hebben, indien nodig. 

En zo zijn we dan de 5de, vroeg in de morgen vertrokken naar onze eerste Portugese haven, Povoa de Vazim, op 53 mijl. Want de haven daarvoor, het blijkbaar mooie Viano do Castelo, had geen plaats voor onze boot. Het werd een zonnig tochtje, vooral motorzeilend, want enkel op zeil zouden we er voor het donker niet geraken, wegens te weinig wind. Het enige boeiende was het voortdurend speuren naar boeitjes van vissersnetten.  En toch hebben we eentje geraakt, maar gelukkig zonder pobleem: geen netten in onze schroef maar de boei, uit isomo, heeft het contact met onze schroef niet overleefd. Alweer een visser die het niet begrepen zal hebben op de zeilsport. 
De wind begon pas (zeer snel) op te steken toen we de haven binnenvoeren. Gelukkig werden we bij het aanleggen geassisteerd door 2 leden van de marina.
Povoa de Vazim heeft een tamelijk aantrekkelijk klein oud centrum, met een paar mooie pleintjes, maar is vooral een drukke badplaats, met een hoog Blankenberge-gehalte. Toch hebben we in de binnenstraten, op aanraden van een koppel Belgen uit Oost-Vlaanderen, waarmee we aan de praat waren geraakt, van een eenvoudig maar superlekker visdiner kunnen genieten in een restaurant voor de locals. Toen we rond 19 u binnenstapten waren we de enigen, wat toch onze wenkbrauwen deed fronzen. Maar tegen dat we aan de tweede schotel waren begonnen zat het nagenoeg vol. En dat alles voor nauwelijks 30€.

Baiona is de laatste treffelijke haven vòòr Portugal. 15 mijl verwijderd van Vigo, spijtig genoeg volledig op motor met nauwelijks een zuchtje wind (1-3 knopen). Na een frijze start kwam het zonnetje snel te voorschijn en zou ons vandaag niet meer verlaten. Tegen de middag aangekomen. Baiona is een sympathiek badplaatsje met een mooi oud centrum. En de jachthaven Monte Real Club is zeer mooi, goed uitgerust, gelegen aan de voet van een rotsig schiereiland waarop het fort Montereal, nu een parador, ligt te pronken. En er was hier veel pronk te zien: het clubrestaurant, een prachtig gebouw met kasteelallures wordt uitgebaat door de parador en de boten naast ons waren allemaal Boten met hoofdletter B. Gemiddelde lengte 50 voet. Velen zouden niet misstaan in St-Tropez of Monaco. En dan was onze 37-voeter hier een lilliputterke. 

Maar ondanks alle pronk waren de douches niet open, wegens Covid-19. Die pronkboten hebben natuurlijk allemaal hun eigen ruime badkamers en hebben daar geen last van. Wij hebben dus ook maar noodgedwongen voor het eerst onze eigen binnendouche in werking gesteld. En dit ging wonderwel goed. Weeral een ervaring rijker. Moeten er wel rekening mee houden dat een douchebeurt van ons beiden een kwart van onze watervoorraad verbruikt. 

Gezien de weersvoorspellingen zullen we hier wel nog een aantal dagen blijven. Windstoten van meer dan 40 knopen zijn niet echt leuk.

Opgestaan met een grijze hemel. En de zon zouden we vandaag maar in heel beperkte mate te voorschijn zien komen. (“Misschien goed dat we niet naar Isla de Cies zijn gegaan” – hoe nen mens zich toch gemakkelijk kan troosten). Tijd genoeg om Vigo te bezoeken, een grootstad met meer dan 300.000 inwoners, met veel winkels (het meestvoorkomende merk is hier Se Alquiler) . De Mercado da Pedra stond in de gids vermeld als de markt, waar de oestertenten in de buurt hun waar kochten. Die oestertenten zijn er nog steeds, maar moeten wellicht naar de lokale Makro gaan, want de Mercado de Pedra is een stoffig, grijs en potdichte aangelegenheid. Maar we hebben dan toch ( lekkere) oesters geproefd. Op het einde van de wandeling toch een paar mooie plekjes ( = terras) gevonden in de oude buurt. Maar conclusie was toch dat Vigo toch niet echt the place to be is.

Vandaag was Vigo onze bestemming. 25 mijl varen.  8 ( en afnemend) knopen wind van achter. Een poging tot vlinderen werd door onze zeilen beantwoord met wat gefladder. Stoute zeilen terug ingenomen en op motor verder, in een stomende hitte, die nauwelijks door dat zuchtje wind werd getemperd, richting Vigo. Het zou morgen op de Isla de Cies, dat vòòr de kust van Vigo licht, en tot de mooiste stranden van de wereld wordt gerekend, zalig genieten worden. Rond halftwee meerden we aan in de Marina de Vigo, naast de vissershaven en pal in het centrum. Prachtig hoofdgebouw, gebouwd in 1945 in de stijl van een pakketboot met veel ornamenten, koper en hout, en veel personeel, maar het sanitair was terug eerder basic, en de douches enkel geschikt voor exhibitionisten. Dus niet voor ons, preutse westvlamingen. 

In de latere namiddag dan naar het kantoor van de ferrymaatschappij Mare de Ons, om tickets te kopen voor Isla de Cies. De douches van de club hadden we niet meer nodig en bij dit hete weer misschien ook welkom, want hier kregen we een koude douche. Het eiland mag maximaal 1.800 bezoekers per dag ontvangen. Die moeten zich vooraf op een overheidssite registreren, en ontvangen dan een unieke code waarmee ze een ticket kunnen kopen. We hadden daar iets van gehoord via Guy van de Mafre, maar hadden gedacht dat dit, gezien het tot nu zeer kalm toeristisch gebeuren, zulk geen vaart zou lopen. Neen dus: eiland volzet tot 8 augustus……. We hadden dus voor niets twee dagen geboekt en betaald in de marina.  Dan maar een beetje door het oude stadsgedeelte van Vigo, de oude vissersbuurt gewandeld . Niet veel soeps. Morgen zouden we meer tijd, en goesting hebben om de stad te bezoeken.

In de reisgids lazen we dat het dichtbijgelegen provinciehoofdstadje Pontevedra 1 ster had (“ interessant als u in de buurt bent”). En wij waren in de buurt, op fietsafstand ( ca 10 km).
Mooi fietstochtje, grotendeels langs de Ria, en met frisse hellingen, die ons eraan herinnerden dat we electrische fietsjes hadden. Waarvan we dankbaar gebruik maakten.
Het stadje Pontevedra was echt deze moeite waard. Oorspronkelijk was dit een drukke, rijke  havenstad, maar in de 18de eeuw was die onbruikbaar geworden door verzanding van de Ria. Door het stilvallen van het belangrijkste economische leven, werd het een sluimerend stadje, dat juist hierdoor haar 18de eeuws karakter heeft behouden. Beetje hetzelfde lot als wat Brugge een paar eeuwen daarvoor is overkomen. Het was dus ook zalig ronddwalen door de nauwe straatjes, veelal onder lommerrijke arcaden, en met zicht op mooie balkons, torentjes, wapenschilden, enz. En daar boven op een lekkere betaalbare lichte lunch op het terras van de taperia Xantar, op de Praza de Lena. Het staat terecht in de Guide Michelin !
In de late namiddag dan terug naar Combarro, want ook dit stadje heeft zijn charmes. Er zijn inderdaad enkele nauwe, eeuwenoude straatjes, waar je zo kunt in verdwalen. Maar de charme verdween achter hordes (spaanse) toeristen, restaurants en bars die die toeristen wilden binnenlokken en souvenirwinkeltjes met overal dezelfde ( in China gemaakte) brol. We hielden het snel voor bekeken. De Arwen heeft ook zijn charmes.

Het werd dus Comborra, in de Rio de Pontevedra, ipv Cambados, in de Rio de Arousa. Cambados leek op het eerste zicht wel een aantrekkelijke bestemming, de hoofdstad van de albariño, de lokale ( lekkere) witte wijn. Maar het haventje was enkel voor vissersboten bestemd, je kon er wel aanleggen, maar zonder enige facilteit. We zouden die Albariño dan maar ergens anders proeven.

Het vroegere vissershaventje Comborra ligt helemaal op het einde van de Ria. De ene Ria uit en de andere Ria in betekent dus wel een serieuze afstand. We deden een goede 7 uur over een afstand van 43 mijl, volledig op motor. Want het is hier meestal alles of niets, wat windkracht betreft.
De jachthaven van Combarro is van tamelijk recente datum, en met de nodige ambitie aangelegd. Met een hoofdgebouw uitgerust voor horecazaken en winkels, die echter, met uitzondering van 1 bar, allemaal leeg stonden. Gaf toch een wat desolate indruk. Maar wel vriendelijk havenpersoneel. En de supermarkt en bakkerij lagen er heel dichtbij.

Gisteren hadden we al wat kunnen wandelen in het sympathieke stadje, dat blijkbaar ook bij vele Spanjaarden geliefd is. Het was er echt druk, en de horeca beleefde mooie momenten. Verteer kwam echter niet van de buitenlandse toeristen, want die zijn er niet, of nauwelijks. De havenmeester wist te vertellen dat er nog geen 20% van de normale bezetting werd geboekt. Ocharme, maar voor ons betekent dit dat er nooit stress is om een ligplaats te vinden.
Vandaag 26 juli, hadden we een verkenning van de Ria gepland, een beetje varen en het ankeren testen in een baaitje (wij hadden nog nooit met de Arwen geankerd, en Ann had zelf nog nooit een ankermaneuver uitgevoerd). Wonderwel verliep het maneuver vlekkeloos, pakte het anker onmiddellijk en bleef de Arwen mooi liggen in het gekozen baaitje. Volgende test: de dinghy in het water en de buitenboordmotor starten. Tot mijn grote verbazing startte die onmiddellijk. Een toertje rond de boot en terug vastleggen. Nu nog een frisse duik in het water. OK, maar de klemtoon lag toch iets teveel op “fris”. Ik heb eens wat rond de boot gezwommen maar was vlug terug uit het water. Om het zeewater af te spoelen, en om het gebrek aan treffelijke douche in de haven te compenseren, wilden we eens de buitendouche op de boot uitproberen. Vandaag kon echt niets stuk, want die werkte ook voortreffelijk. Het was zalig douchen, en deed ons denken aan de vroegere tijden, toen we met de kids buiten op de charterboot op de Griekse eilanden douchten. Waww! Nu was het echt een Griekenlandgevoel ( maar Griekenland ligt nog ver). Nog een picnicje aan boord, en dan op zeil terug naar her stadje Muros. Vanavond gaan we gaan eten in het restaurant Bar La Muelle, want deze mooie dag, die ook mijn verjaardag is, willen we in schoonheid afsluiten. Morgen varen we naar de Ria de Arosa. We kunnen er niet genoeg van hebben.

Vandaag zouden we Cabo Finisterre ronden. Gisteren was het daar blijkbaar nogal ruw, want een Fransman, die vanuit die richting was gekomen en we een hand hadden toegestoken bij het aanmeren, was er nog van onder de indruk. Maar vandaag voorspelden de meteo’s eensgezind rustiger weer.

We vertrokken iets na 8u, met een kille 16° onder een grijze hemel, met een armzalige 6 knopen wind uit het Noorden. Maar iets na 9 uur kwam de zon ons weer gedag zeggen en zou dat de hele dag blijven doen. En een half uur later heb ik voor het eerst een walvis gespot. Ik dacht eerst een dolfijn te zien, maar het donkergrijze beest was zo groot (ik schat minstens 4 meter) dat het wel een walvis moest zijn. Spijtig genoeg had ik het dier te laat gezien, zodat ik het Ann niet tijdig kon aanwijzen. En het kwam niet meer terug aan de oppervlakte.

Richting Finisterre waren weinig boten, die ons vergezelden, maar in de tegengestemde richting zagen we er minstens 15. Allemaal boten die aan de andere kant zijn blijven liggen, wachtend op beter weer. En de zee bleef kalm, zodat niets er op wees dat we langs de Costa del Muerte aan het varen waren. Iets voor de middag rondden we Cabo Finisterre. En konden we ook de zeilen hijsen, en al vlinderend (voorzeil aan bakboord -links, en grootzeil aan stuurboord -rechts) de motor afleggen en met een achterlijke wind van 10 – 12 knopen toch een vaart van gemiddeld 5,5 knopen maken. Zalig. Pas het laatste stukje, toen we al in de Ria richting Muros voeren, hebben we de motot weer moeten aanzetten, om daar rond 15u15 aan te meren. Volmaakte trip. En een glaasje cava om de afloop van deze langverwachte (en, onterecht, ook gevreesde) etappe te vieren. Proost.

Muros zag er mooi en sympathiek uit, het weer was goed, en we wilden een aantal zaken doen, zoals de blog verder aanvullen, voor het eerste ankeren met deze boot in één van de vele mooie ankerplekjes in deze Ria, en mijn verjaardag vieren, zondag. We zullen hier dus een paar dagen blijven.

Eindelijk, de meteo gaf een ander beeld: het ergste was bijna voorbij. Zeker voor het deel tot Muxia moesten we ons geen zorgen maken. Om7u45 trossen los, en onder een mooi vers zonnetje richting zee. Op motor, want nauwelijks een zuchtje wind. En dat ontbreken van wind zou ons parten spelen: na een half uurtje voeren we in dichte mist, die hardnekkig bleef hangen. Op een bepaald moment hadden we zo weinig zicht dat ik zelfs de radar moest aanzetten. Dat ging zo meer dan een uur door, en toen tegen halftien de mist verdwenen was, was ook de zon weg. En koud dat het werd. Trui en zeilvest aan. Tegen de middag was de zon echter terug op post en de wind kwam een half uur later ook met een gezellige 12 knopen opzetten zodat we eindelijk de zeilen konden hijsen.

Iets na 16u meerden we aan in Muxia. Dit is een very basic haven, waar de havenmeester ook een tankstation uitbaat. De sanitaire voorzieningen waren gehuisvest in een barak, en eveneens basic. Maar net, en de alcoholgel alom aanwezig. Het stadje is ook een niemendalletje, met nochtans bescheiden toeristische ambities, maar waar covid-19 ook had toegeslagen. Wellicht 1 horecagelegenheid per zichtbare toerist. En de haven was voor 10% gevuld.