15/8: Figueira da Foz – Nazaré
‘s Morgens stonden we op in dichte mist. Gelukkig begon het na een uurtje wat uit te klaren, zodat we dan toch rond 9u30 de haven durfden te verlaten, bij een zicht van zo een 100 meter. Pas een uur later begon de zon door de mist te breken, en werd het stilaan weer zonnig. De wind kwam pas heel wat later zodat we pas na de lunch de zeilen konden hijsen en de motor afleggen. Geen dolfijnen, maar ook geen enkele andere boot te zien.
In de vooravond kwamen we aan in de kleine jachthaven, met juist genoeg plaats om aan te leggen. We hoorden weer bij de grootste boten.
Nazaré is een populaire badplaats, met een uitgestrekt zandstrand en gekend voor zeer hoge golven, een paradijs voor surfers ( gelukkig was de zee superkalm op het moment dat wij binnenvoeren). Het heeft blijkbaar ook een klein gezellig centrum, maar het was er zo druk, dat we wijselijk iets aan de dijk zijn gaan eten, en het bezoek aan het centrum voor de volgende (rust)dag hebben bewaard.
14/8: Aveiro – Figueira da Foz.
Eerst nog naar stad om wat inkopen te doen én om een koffietje te drinken. Want dat was de enige manier om sanitair te vinden. En dan onder lage bewolking met nu en dan wat zon, maar met iets te weinig wind op motor en zeil naar de volgende haven. Rustige marina, met treffelijke voorzieningen, maar het stadje was niet echt een bezienswaardigheid.
13/8: Porto – Aveiro.
Zonnige dag. Vroeg opgestaan, omdat we toch meer dan 40 mijl voor de boeg hadden. Eerste stuk op motor, en dan voor de rest op zeil, met 8 knopen ruime wind een gezapige 4-5 knopen. En DOLFIJNTJES! Die rond onze boot opsprongen en er onder doken. Keer op keer. Prachtig schouwspel. Wel drie keer zijn we zo een groepje tegen gekomen.
Rond 14u voeren we dan de Ria in, naar Aveiro. Met stroom tegen deden we toch anderhalf uur over de laatste 4 mijl. De “marina” ligt een heel eind varen, over de commerciële haven en de scheepswerven, verder het land in, langs zoutwinningsplassen. Zeer rustig en dicht bij het stadje. Ook de marina was zeer rustig: een 20-tal boten, langs een langgerekt ponton langs de oever. Maar er kwam iemand naar ons toegelopen, in het portugees schreeuwend en met handen zwaaiend. We meenden te begrijpen dat er geen plaats voor ons was. We hadden nochthans gisteren nog getelefoneerd en gereserveerd. Er kwam er nog een andere local bij, die wel engels sprak, en na wat gepalaver mochten we aanleggen naast een wrakkige zeilboot, ontdaan van mast en die er blijkbaar al meer dan 5 jaar onaangeroerd bleef liggen. Oef, want terug de Rio weer afvaren en nogmaals 40 mijl naar de volgende haven zagen wij echt niet meer zitten. Het “kantoor” van de havenmeester was in feite een cafeetje ondergebracht in een voor de rest vervallen vissersloods. Havengeld was dan ook navenant (17€) en een pint kostte maar 1€. Eén probleem: de havenmeester-cafébaas werkt maar halftime, van 14u tot 20u. En daarbuiten is zijn kantoorcafé gesloten. En dus ook het sanitair. We zullen dus moeten plannen.
Daarna 10 minuutjes wandelen naar het stadje, dat de naam “ klein Venetië” draagt, omdat het doorsneden wordt door een drietal kanalen, waar toeristenbootjes, die op afstand wat lijken op gondels, onder de talrijke bruggetjes rondvaren. Toch leuk om te zien.
12/8: nog een beetje Porto (met grote P)
De laatste dag in Porto. Veerboot en tram. Kathedraal bezocht. Gewandeld en gewinkeld. In de late namiddag met taxi terug naar de boot (onze stappenteller was tevreden met ons werk, onze voeten iets minder).
‘s Avonds gaan eten in de bar van de voetbalclub in het centrum van het dorp. Blijkbaar zeer populair, want bijna volzet. En de vis op de bbq was superlekker en goedkoop. Meer moet dat niet zijn.
11/8: Porto en porto
Ongelofelijk, maar na 5 dagen Porto hadden we nog geen slok porto gedronken. Vandaag zouden we dat goedmaken. Met de veerboot en het trammetje terug naar de kaden, en dan over de ijzeren brug naar Vilanova da Gaia. We hebben 3 huizen bezocht: Calem, Kopke en Burmester. Uiteindelijk vonden we de 10 jaar oude Tawny van Calem de beste. Gelukkig had ik een grote rugzak mee…..
Volgeladen dan een uurtje te voet ( te laat voor het veerbootje) terug naar de marina gewandeld. En aan boord lekkere verse vis met zelfgebakken frietjes.
10/8: bezoek aan Coïmbra
Terwijl België kreunde onder een hittegolf, werden we ‘s morgens opnieuw wakker onder een grijze, mistige hemel met een luttele 18 graden. In tegenstelling tot de vorige dagen, bleef het ook lang grijs in het binnenland, ook in Coïmbra. Deze stad stond ook op must-see-lijst. Het bezoek startte in de benedenstad, bij een normaal zeer drukke winkelstraat. Maar nu met veel minder volk en wellicht 50% leegstand. As usual. Maar dan ga je omhoog, door de smalle straatjes, naar de historische binnenstad. En dan begrijp je dat Coïmbra ook tot UNESCO-werelderfgoed is verklaard. Maar dan wel met een hoek af. De invloed van de studenten is overal merkbaar. Een stukje anarchie is hier niet ver weg. En onze stappenteller deed weer overuren.
9/8: het Dourodal.
Vraag was hoe we het Dourodal met de auto konden verkennen. We dachten goed te doen om met de auto hetzelfde parcours te volgen, maar dan langs de oever, als al die toeristenbootjes die hun klanten een “dagcruise in de Dourovallei” verkochten. Het was een tocht van ca 100 km, waarover we ca 7 uur hebben gedaan, fotostops ( want soms echt adembenemende zichten op de Dourovallei) en lunch inbegrepen, langs een provincieweg met veel bochten, afdalingen en beklimmingen, soms naast de Douro, maar soms ook door de bergen, en op het einde ook door de eerste wijngaarden. Het einddoel was het stadje Peso de Regua, ook het einddoel van de bootcruises. Was niet veel soeps. Er met de auto doorgereden en dan zonder uit te stappen de terugreis aangevat. Ook hier gold dat niet het einddoel, maar de tocht er naar toe het belangrijkste was.
NB: pas 2 dagen later hebben we vernomen dat de echte tocht door de Dourovallei pas begint bij Peso de Regua (dus pech voor al die boottoeristen, maar ook toch een beetje ook voor ons). Nu begrijp ik waarom we nergens een mogelijkheid hebben gekregen om een wijngaard annex wijnkelder met bijhorende proeverij te bezoeken.
8/8: Bezoek aan Amarante, Guimarães en Viano do Castelo.
We verlieten Porto onder een grauwe, killige lucht maar 10 km verder was het zonnetje er al en steeg de temperatuur naar 30 graden. Dat zou voor de volgende 3 dagen steeds het zelfde scenario zijn. Het ontbijt namen we in Amarante, in het oude centrum. Amarante is een drukke, moderne stad met 70.000 inwoners, maar het kleine historische stadscentrum, aan beide kanten van de rivier, is volledig intact gebleven. Het was de stop meer dan waard. In één van de historische gebouwen is zelfs een Relais et Châteaux gevestigd.
De pièce de résistance van de dag was echter Guimares, UNESCO-werelderfgoed. Eén van de mooiste steden van Portugal, waarvan de prachtige gebouwen meer dan 10 eeuwen overspannen. Een fort uit de 10de eeuw domineert vanop een heuvel het oude centrum, dat vol staat met herenhuizen, paleizen en ontelbare kerken ( het katholieke Portugal heeft overal zijn stempel gedrukt) in een wirwar van straatjes en steegjes en waar het heerlijk toeven is op een terrasje van één van de vele pleintjes.
Tenslotte nog gereden naar Viano do Castelo. Dat was het stadje waar we in de marina geen plaats voor onze boot hadden gekregen. Het stadje is inderdaad mooi en toeristisch, maar valt in het niet als je van Guimarães komt. En een wandeling naar de kleine marina bevestigde inderdaad wat we hadden vernomen: alle plaatsen voor iets grotere boten ( voor één keer mochten we onze boot tot de grotere rekenen) waren ingenomen. Het temperatuursverschil van 10 graden ten opzichte van het binnenland maakte korte metten met onze wandeling en snel reden we terug naar de marina.
7/8: Een dagje Porto.
Eerst met een klein veerbootje de Douro overgestoken en dan met een antiek electrisch trammetje naar de kaden van het prachtige oude Porto. In de voormiddag onder een stralend zonnetje dit oude stadsgedeelte bezocht, wat heerlijke tapa’s gegeten in restaurant Jimao en dan het hogergelegen deel bezocht. In het centrum werden we aangesproken door een louche uitziend type, die vroeg of we cocaïne of marihuana wilden kopen. Zien wij er echt zo een types uit??? In de vooravond dan met de metro naar het grote, wat buiten het centrum gelegen station getrokken om een huurauto op te halen. We gaan 3 dagen het binnenland in trekken.
6/8: Povoa de Vazim – Porto (Douro Marina)
Het was maar 3u varen, wel volledig op motor want nauwelijks wind. Maar wel een zonnig tochtje. De Douro Marina is een relatief recent aangelegde haven, met ook hier veel ambitie, die echter niet echt wordt ingevuld. Een groot modern gebouwencomplex, met veel leegstaande handelsruimtes. Maar met treffelijk sanitair, dat niet was gesloten.
We kregen een plaats aangewezen aan een groot ponton, weeral tussen 50-en-
meer-voeters. Ons minderwaardigheidscomplex werd nog verder aangescherpt, want toen ik in het bureau meldde dat we voor vijf dagen zouden blijven, vroegen ze vriendelijk of we het niet erg zouden vinden om naar een kleiner ponton te varen, want de plaats waar we nu lagen zouden ze liever vrijhouden voor grotere boten……ge moet uw (lig)plaats kennen in deze wereld.
De marina lag wel aan de monding van de Douro, maar toch nog een paar kilometer verwijderd van Porto. Het aanpalend dorpje was Afurada, een vissersdorp met een kleine gezellige dorpskern met heel wat horeca. Toen ik wat boodschappen had gedaan, hoorde ik in het terugkeren fadoliederen, gezongen door een vrouw in een schort, wellicht een winkelierster van de markthal. Maar ze had een prachtige stem! Ze zong voor een klein groepje Portugezen, die op het terras van een klein cafeetje zaten. Omdat ik applaudisseerde riepen ze mij bij hen, en nadat we met mekaar kennis hadden gemaakt moest ik plaats nemen, want de zangeres zou speciaal voor mij nog wat verder zingen. En trakteerden ze mij met een lokale (plakkerige) likeur. Het gemoedelijke en gastvrije Portugal in het echt.
5/8 Baiona – Povoa de Vazim
Uiteindelijk zijn we 5 dagen in het mooie Baiona gebleven. Gewandeld, geluierd, wat geklust, van het zonnetje genoten en met onze tenen nogmaals de temperatuur van het water gemeten. Het zou misschien te doen zijn geweest om te zwemmen, maar we hielden niet echt van die algen en zeewier. Enkel onze tenen zijn dus nat geweest. En, oh ja, de eerste dag heb ik mijn rugzak op een terrasje laten liggen, en het pas de dag daarna gemerkt. Terug naar dat terrasje, maar rugzak was weg. Op zich was het niet zo erg, want er zaten geen bril of portefeuille of iphone in. Maar we hadden juist ingecheckt in de marina, en ons volledig stel boorddocumenten zaten er nog in. Gelukkig hadden we foto’s of mails van de meeste documenten. De supervriendelijke medewerkers van de marina hebben die voor ons afgedrukt, zodat we het hiermee voorlopig verder zouden mee doen. Onmiddellijk contact opgenomen met de FOD Mobiliteit en de BIPT om nieuwe stukken te krijgen. En dan nog een halve dag gespendeerd om aangifte te doen aan de Guardia Civil, zodat we ook een officiële verklaring zouden hebben, indien nodig.
En zo zijn we dan de 5de, vroeg in de morgen vertrokken naar onze eerste Portugese haven, Povoa de Vazim, op 53 mijl. Want de haven daarvoor, het blijkbaar mooie Viano do Castelo, had geen plaats voor onze boot. Het werd een zonnig tochtje, vooral motorzeilend, want enkel op zeil zouden we er voor het donker niet geraken, wegens te weinig wind. Het enige boeiende was het voortdurend speuren naar boeitjes van vissersnetten. En toch hebben we eentje geraakt, maar gelukkig zonder pobleem: geen netten in onze schroef maar de boei, uit isomo, heeft het contact met onze schroef niet overleefd. Alweer een visser die het niet begrepen zal hebben op de zeilsport.
De wind begon pas (zeer snel) op te steken toen we de haven binnenvoeren. Gelukkig werden we bij het aanleggen geassisteerd door 2 leden van de marina.
Povoa de Vazim heeft een tamelijk aantrekkelijk klein oud centrum, met een paar mooie pleintjes, maar is vooral een drukke badplaats, met een hoog Blankenberge-gehalte. Toch hebben we in de binnenstraten, op aanraden van een koppel Belgen uit Oost-Vlaanderen, waarmee we aan de praat waren geraakt, van een eenvoudig maar superlekker visdiner kunnen genieten in een restaurant voor de locals. Toen we rond 19 u binnenstapten waren we de enigen, wat toch onze wenkbrauwen deed fronzen. Maar tegen dat we aan de tweede schotel waren begonnen zat het nagenoeg vol. En dat alles voor nauwelijks 30€.