20/9: Van Sines naar Lagos: Algarve, here we are !
‘s Morgens opgestaan om 6 uur en om kwart voor zeven de touwen los, nog steeds in het pikdonker. Gelukkig begon het rond 7u15 al wat te schemeren, want het was kwestie van op tijd de vissersboeitjes op te merken en te ontwijken. Ik had niet willen dromen om bij windstil weer zonder motor te vallen omat er en lijn in de schroef was gedraaid. Een paar uurtjes later kwam er wat wind op zodat we de zeilen konden bijzetten om zo, samen met de motor, wat snelheid te winnen. Na 2 uur was die wind terug verdwenen zodat we terug enkel op motor verder konden varen. Aan die snelheid berekende onze plotter een ETA van 21u30. Gelukkig wakkerde de wind in de namiddag terug aan zodat we ineens weer heel wat meer snelheid konden maken, zelfs een stukje de motor konden afzetten , en zelfs een uitroep “niet te skief” van een bemanningslid konden noteren, tot we om 16u30 Cabo Sao Vicente konden ronden.
(Cabo Sao Vicente, waar het kan spoken bij zware wind. Nu wel zeer rustig)
Het zwaarste was achter de rug, maar de wind verloor terug aan kracht, zodat we met motor aan uiteindelijk juist na zonsondergang, om 19u30 de havengeul binnenvoeren. De voetgangersbrug was echter dicht vanaf 19u (een teken dat het hoogseizoen al voorbij is), zodat we aan een wachtponton hebben moeten aanmeren. De boot gelaten voor wat hij was en gestrompeld naar het dichtsbijgelegen restaurant, waar we voor weinig geld nog zeer lekker hebben kunnen eten. En daarna goed geslapen.De volgende dag al een snuifje Lagos opgedaan, in die mate zelfs dat we besloten om hier, ondanks de dure liggelden, hier een aantal dagen te blijven. We hebben immers besloten dat we niet meer naar Spanje zullen gaan, om ingewikkelde covid-toestanden te vermijden. Ik had zelfs gelezen dat Spanje Belgische toeristen weigert. Enfin, Algarve heeft meer dan genoeg te bieden om hier nog een 4-tal weken te blijven en een haven te vinden waar de boot op het droge kan. Eind oktober gaan we dan terug naar huis.
(Lagos, hier een mooi rustig straatje, maar daarnaast ook veel meer toeristische straatjes in het aanbod)
16/9: Sesimbra -Sines
Op ons gemakskes opgestaan, ontbijt, boot klaargemaakt en rond 10u30 vertrokken naar Sines. We wilden daar aankomen voordat het weer zou omslaan. En het weer was blijkbaar op zoek naar verandering. Weg was de zon, grijs en killig was het toen we de haven uitvoeren, gelukkig met voldoende wind om op zeil verder te varen. Maar rond de middag was het liedje uit en moest de motor terug aan. In de late namiddag voeren we de haven binnen, waar een marinero ons opwachtte om te .fhelpen bij het aanmeren. Hij vond ons blijkbaar niet zeer slim, want alhoewel hij ons een plaatsje had toegewezen, waar we met de neus naar het noorden, de kant waaruit de wind meestal, en fors, waait, draaiden wij toch onze boot om achterwaarts in te varen, met de neus naar het zuiden. Hij had blijkbaar de weerberichten niet gelezen, die een zware wind uit het zuiden voorspelden. Of waren wij dan toch verkeerd??‘s Avonds gaan eten in een klein lokaal restaurantje. Adega de Sines, waar de 82-jarige patron achter de houtskoolbbq heerlijke sardientjes klaarmaakte. Ook de chanfana, een stoofpotje van lamsvlees, was super. NB: er was slechts keus uit 4 gerechten.
Donderdag 17 september in was een ideale dag om Sines te verkennen, mooi zonnig terrasjesweer, en de geboortestad van Vasco da Gama was echt het bezoeken waard. En het biertje van Sacarrabos, een minibrouwerijtje met een prachtig gelegen terras was heerlijk.
Enkel voor de inkopen moesten wij wel een heel eindje lopen, om dan vast te stellen dat de Intermarché van Google Maps verhuisd was. We hebben dan maar de nodige inkopen gedaan in een lokaal supermarktje in een sociale wijk, die gepast Supermercado de 1 Mayo was genoemd. Maar het was wel goedkoop.
En dan de meertouwen van de boot nagecheckt en gedubbeld, want morgen vrijdag zou de wind van de partij zijn. En inderdaad, vrijdag kwam die langzaam opsteken maar bleef aan kracht winnen. De golven sloegen over de dijk, de deining kwam de haven binnen en zorgde voor een rollercoaster. Overal zagen we zeilers hun meetouwen aantrekken of nieuwe leggen, fenders aanslepen, of zelfs naar het kleine winkeltje gaan om bijkomende touwen en fenders te kopen. Een zware stalen Engelse zeilboot deed zelfs één van de ijzeren klemmen op het ponton afknappen. Ambiance. En gelukkig lagen we met onze steven naar het zuiden gericht, vanwaar de wind kwam, zodat we vanuit onze kuip dit schouwpel konden gadeslaan zonder nat te worden.
(De golven sloegen over de kade)
Tegen de avond was de wind al wat gekalmeerd, maar de deining bleef de haven binnenkomen, zodat de boot aan de touwen bleef trekken en we dus nauwelijks een oog hebben dichtgedaan. Zaterdag was het dan weer peis en vree, zodat we er terug op uit konden trekken, zelfs eens wat konden pootje baden (letterlijk: met onze voeten in het water) en terug een terrasje onder de zon konden opzoeken.
(Sines, geboorteplaats van Vasco da Gama. De man blijft nu voor eeuwig uitkijken naar de richting die hij is uitgevaren)
Want morgen zou het een zware dag worden: na Sines was er geen enkele haven meer tot in Lagos in de Algarve, ca 80 mijl verder. Ankeren was immers geen optie na stemming onder de bemanning ( ik was in de minderheid). Dus dat zou 12 á 14 uur nonstop varen worden.