9 – 12/5 San Antonio, een eerder saaie plaats, maar onverwacht bezoek maakte er toch iets onvergetelijks van.
We zouden in de voormiddag het stadje bezoeken. Maar daar waren we vlug klaar mee. Langs de waterkant terrasjes waar we enkel Engels hoorden spreken, in de straten erachter, nu nog, gesloten nightclubs, kleerwinkels e.d. De Mercat Central bestond nog, was open, en bood ruimte aan vis-, vlees-, groenten- en andere voedingszaken. Maar op één groentenzaak na, hadden die het allen voor bekeken gehouden. De plaatselijke bevolking was wellicht grotendeels verdreven door de Engelse toeristen. En hun dieet bestaat wellicht voornamelijk uit liquid of fastfood. Geen klanten dus voor verszaken. Ergens tussen al dat “moois“ vonden we toch , helemaal bovenaan het stadje, nog een heel speciale middeleeuwse kerk, die meer op een burcht leek en de dorpelingen bescherming moest bieden bij een aanval van piraten. Maar dat was het.
Over de middag lunch aan boord en juist toen ik aan de blog wou beginnen te schrijven, passeerde er een dinghy van waarop 2 mensen blijkbaar geestdriftig naar ons aan het zwaaien waren. Eerst gedacht dat die ons wellicht voor de verkeerden hielden, maar toen ik nogmaals goed keek herkende ik plots Thomas, een ex-collega bij KBC, waar ik altijd heel graag had mee samengewerkt. Ik wist dat hij vroeger ook al onze blog volgde, omdat zij gelijkaardige reisplannen hadden. En inderdaad, wat bleek: zij, dwz Thomas en zijn sympathieke echtgenote Ann, waren verleden jaar ook vertrokken en waren nu met hun zeilboot eveneens de toer van Mallorca aan het maken (zij waren intussen al aan de terugreis begonnen). Thomas wist dat we ook in de buurt waren, had tevergeefs via Facebook willen afspreken (ik ben echt geen Facebook-adept, en elke poging om met dat ding te werken draait op niets uit), had dan gezien op AIS dat wij in Sant Antonio lagen, was ook naar daar gevaren en geankerd, en dan met zijn dinghy in de haven naar ons op zoek gegaan. En gevonden. Wat volgde was een heuglijke ontmoeting in 2 delen. Eerst op onze boot, en dan ‘s avonds een diner in het voortreffelijke restaurant La Kasbah, dat uitkijkt op de baai van Sant Antonio (en op hun boot die daar voor anker lag) met zicht op een prachtige zonsondergang.
En babbelen dat we gedaan hebben. Thomas is altijd een spraakwaterval geweest, en dat is ook na zijn pensioen zeker zo gebleven. Enfin, ik ga het hier uiteraard niet hebben over de onderwerpen die we hebben aangesneden, maar het blijkt dat hun reisplannen nig wel iets ambitieuzer zijn dan de onze. Met hun aluminium 14,5meter jacht gaan ze de oversteek doen naar Madeira en daarn de Canarische. En als het hen goed bevalt, ligt Brazilië in het vizier. Dit is voor ons wel iets te ver gegrepen. Het feit dat Thomas en Ann minstens 5 jaar jonger zijn zal hier ook wel iets mee te maken hebben. Morgen zouden ze al terug vertrekken.
De volgende dag nog wat gewandeld, in de vooravond een pintje gepakt in het beroemde Cafe de la Mar met uitzicht terug op de baai (maar daarvoor betaal je wel 16€ voor 2 biertjes), en dan onze 1ste bbq aan boord op onze gasbarbecue. We zijn weer helemaal in de stemming.
12-16 mei : Ibizastad, niet alleen maar discotheken
De 12de dan vertrokken naar Ibiza. Relatief vroeg (8u15) gestart, want we hadden 30 mijl voor de boeg en we hadden de ambitie om zoveel mogelijk te zeilen. We startten met een 2 beaufort en konden er een 4-5 knopen uitpersen. Tot de oosterwind, in de luwte van het eiland quasi volledig wegviel, zoals verwacht. Motor terug aan tot we bijna aan de westelijke punt van het eiland waren, waarna het terug wat begon te waaien uit het noorden, en in het begin ideaal voor onze noordoostelijke koers. Maar snel moesten we 1 rif bijsteken. En de wind bleef verder aanwakkeren, en begon meer op de neus te zitten. Bij een strakke aandewindse koers het tweede rif gestoken. Intussen zagen wij dat overal rond ons heen de boten die nog op zee waren beschutting aan het zoeken waren in de baaitjes. Gezien de wind echter niet verder zou aanwakkeren dan toch besloten om verder te varen, maar met 2 reven vaart de boot echt niet goed meer aan de wind. Die nog iets meer op de neus was komen te liggen. Gezien opkruisen in deze omstandigheden ons weinig dichter bij ons doel zou brengen, en 50% van de bemanning er stilaan gevoeg van had, dan toch maar motor aangelegd en op zeil+motor de rest van de tocht afgelegd, zodat we uiteindelijk rond 16u de Marina de Botafoch in Ibizastad konden binnenvaren. Het aanmeren zou normaal geen probleem geweest zijn, al was de ligplaats tussen een grote motorboot en een andere zeilboot nogal smal uitgevallen. Maar bij het maneuver, toen ik heel langzaam moest mikken tussen de twee boten, viel de motor volledig uit. Gelukkig kreeg ik hem onmiddellijk weer aan de praat, terwijl Ann ons van de dichtste boot kon afduwen, en bij een tweede poging lukte het wel. Oef, maar toch beter eens laten nakijken. Wellicht moest de gashendelkabel enkel wat worden bijgesteld, maar dit was geen spek voor mijn bek.
Wij hadden gekozen voor Marina Botafoch, dat aan de overzijde van de baai van Ibiza lag. Dit had zo zijn voordelen: verder van het drukke stadsdeel en heel wat goedkoper. Die prijzen van 200€ per nacht waren hier nog ver weg, en wellicht enkel geldig van toepassing in juli of vooral augustus. En het fabeltje dat ook aanleggen aan een boei superduur is, klopt ook niet. Want er zijn daar geen boeien. Enige goedkope optie zou in die piekperiode wellicht voor anker gaan in de baai van Talamanca, door een landtong gescheiden van de baai van Ibiza, maar ik vermoed dat het daar in het seizoen ook eivol zal liggen. En nog een voordeel van de Marina de Botafoch: er vertrekt daar elk kwartier een toeristenferrybootje naar de kade van de oude stad. Laatste afvaart in de avond is wel om 23u, zodat een nachtje stappen er voor ons niet zou inzitten. (NB: volgende dag merkten we dat de beroemde Pacha-discotheek niet aan de overkant lag, maar op kleine wandelafstand, en dus ook hoorafstand, van onze marina)
De volgende morgen eerst op zoek naar een technieker. Er was een Volvo Penta specialist in de haven, en de verantwoordelijke sprak voortreffelijk Engels en was zeer vriendelijk. Maar hij kon niet onmiddellijk iets beloven, het was vrijdag en er waren veel boten die rond deze tijd in vaart werden gebracht – begrijp je?- maar hij zou zijn best doen. Ik moest hem om 16u opnieuw contacteren. Intussen moest ik hem alle specificaties van de motor doormailen. Wat ik onmiddellijk heb gedaan, uiteraard. En nu hadden we tijd voor een eerste kennismaking met Ibiza. En Ibiza was echt een ontdekking. Tot nu toe was de naam Ibiza voor ons synoniem met discotheken en nightclubs, maar wij zagen een (weliswaar zeer toeristisch) oud stadje, waarvan het meeste deel achter imposante verdedigingsmuren lag. Kleine straatjes en steegjes, nu en dan een gezellig pleintje (met de onvermijdbare terrasjes). De wandeling tot aan het hoogste punt was, zeker in een hitte van 30 graden, nogal uitdagend. De volgende dagen hebben we 2 stadswandelingen ondernomen, wat we enkel dankzij de terrasjes hebben overleefd. Uiteraard liggen rond de oude stad dan de typische hoogbouwappartementen en stranden volgepropt met ligzetels, met daarop zonnebaders in diverse kleurschakeringen van witroze tot vuurrood, maar dat was niet aan ons besteed,O ja, toen we rond 16u terug naar het bureau van Volvo Penta gingen, was de verantwoordelijke juist vertrokken….. Maar ik moest maandag zeker terugkeren, a la mañana….
We hebben van Ibiza genoten, en hadden het geluk om in een zeer gastvrije haven te liggen. Met zelfs een strand aan de andere kant van de dijk (maar we hebben alleen met onze tenen de watertemperatuur verkend – nog iets te koud voor ons tere lichaam). Maar a la mañana bleef a la mañana. We hebben dus nooit iemand gezien om naar onze motor te kijken. Intussen was ik er echter zelf ook al meer gerust in: bij volgende testen, en met wat voorzichtigheid, luisterde de motor perfect naar de gashendel.
16-18 mei: Santa-Eulalia, laatste stop vóór Mallorca
En zo konden we op 16/5 het mooie Ibiza verlaten en varen naar Santa Eulalia, de haven die het dichtst lag bij Mallorca, ons volgende doel.Een sympathieke badplaats, met een mooie versterkte kerk op de heuveltop, die boven het stadje lag. En ook mooie wandeling langs de grillige kustlijn en over de klippen tot aan de Cala S’Estanyol, een leuk baaitje omgeven door pijnbomen, met een paar restaurantjes, waar het leuk vertoeven is. Op 18/5 waren we klaar en uitgerust om naar Mallorca te varen.
