3/10: Bastia – Portoferraio (Elba)
Het zou een mooie, rustige tocht worden, op motor. De zon was present, de wind afwezig. We vertrokken op een schappelijk uur, zo rond 9u. We hadden een goede 40 mijl voor de boeg, of dus een 8-9 uur varen.
Het was 15u30. We waren rustig van het zonnetje aan het genieten, toen plots een raar geluid, een klap en ….de motor sloeg af. Nogmaals proberen te starten, in vooruit, in achteruit, maar de motor weigerde halsstarrig. We zaten dus met een probleem. Eèn van de mogelijkheden zou een touw in de schroef kunnen zijn. Dat konden we uiteraard maar vaststellen door er een kijkje naar te nemen. Van de hele bemanning was er maar 1 vrijwilliger, die een duikje wou ondernemen. Ik dus zwembroek aan, duikbril op en in het, gelukkig warme , zeewater onder de book gedoken. Waar ik onmiddellijk tot mijn afgrijzen een kluwen van touw rond de schroef zag hangen. En ik vlug naar boven moest om adem te happen. 2 opties: met de radio hulp oproepen of proberen zelf de klus te klaren. Wat denk je? Optie 2 haalde het met meerderheid van stemmen. De rest van de bemanning had bij deze immers geen stemrecht. Ik dus terug naar beneden, een stukje touw vastpakken en losmaken en terug naar boven voor de nodige zuurstof. En terug naar beneden. En terug naar boven, zo een 45 minuten lang. En intussen uitkijken dat de boot niet teveel naar de rotsen van Elba zou afdrijven. Voor eens was ik kontent dat ik, ondanks het herhaaldelijk verzoek (=eufimisme) van Ann, niet dicht bij de kustlijn was gevaren. Gelukkig zat de wind in de goede richting, en dreven we eerder weg van het eiland. En bij elke duik kreeg ik toch iets meer touw los zodat ik eindelijk het laatste stuk van rond de schroef kon lostrekken. Wij konden weer varen! En ik kon weer ademen .
Rond 18u konden we dan eindelijk de prachtige haven van Portferraio binnenvaren, waar we een zeer mooie plaats kregen, tegen de kademuur, met de terrasjes op reikwijdte.
4/10 was een dagje van genieten, wandelen (met o.a. zicht op het domein waar een zekere Napoleon een tijdje is verbleven – en bij nader inzien beter gebleven was) en van de betere terrasjes genoten (maar minder van de aangerekende prijzen voor een democratisch pintje).
5/10: Punta Ala, op het vasteland
Met deze oversteek lieten we veel achter ons: het eilandgevoel, het mooie weer, de mooie haventjes, de romantiek. Enfin, toen we, in Punta Ala, een commerciële marina zonder enige charme, terug vaste voet zetten op het vasteland van Italië wisten we dat het mooie er van af was, en we nu vooral moesten zorgen dat we op tijd op onze eindbestemming Fiumicino zouden geraken.
6/10 – 18/10: eind van deze etappe
Veel kan ik hier niet meer over vertellen. De kleine havens gaven telkens het bericht dat ze “completo” waren. Wellicht geen zin om nog moeite te doen om buitenlanders te ontvangen ?
Zo moesten we telkens van de ene naar de andere marina varen, met telkens dezelfde desolate aanblik: veel horecazaken en winkels langs de kade, maar quasi allen dicht. En degene die openbleven waren ook niet de meest aantrekkelijke. Dus de bemanning moest zich tevreden stellen met wat de kok van dienst op tafel wou zetten. Wat meestal wel meeviel (hoop ik toch)
En zo voeren we op 6/10 van Punta Ala naar Porto della Maremma en op 7/10 verder naar Cala Galera.
Dit was nog een relatief mooie haven, waar we ook 2 dagen zijn gebleven. De nabijgelegen haven Porto Ercole was wel veel aantrekkelijker, behalve voor onze portemonnee. Dan maar te voet naar daar gewandeld, en er ‘s avonds genoten van een meer dan voortreffelijk diner in het restaurantje “Il Restorantino”, waarbij de bediening niet moest onderdoen voor de gastronomisch (maar zeer betaalbare) keuken.
Op 8/10 dan verder gevaren naar Riva de Traiano, een groot deel op zeil. Ook deze marina leed aan het fin-de-saison syndroom. Er waren nog nauwelijks zaken open, maar toch nog 1 restaurant gevonden dat de moed had om fatsoenlijk eten te serveren (maar dan wel tegen een serieus prijskaartje). Dan de volgende dag wel onze fietsjes genomen en de nodige inkopen gedaan in een supermarkt na een 10 minuutjes fietsen, om de plaatselijke horeca toch niet verder te sponsoren en ons reeds serieus gestresseerd reisbudget wat te ontlasten.
Een paar dagen, omwille van de weersomstandigheden, in deze haven blijven liggen. En intussen al begonnen met de opruimingsactiviteiten. De dinghy ligt nu ook al in de achterkajuit, waar, ooit, Evelyn een ruime slaapkamer ter beschikking had. Het einde nadert ( toch van deze etappe).
Morgen, 11/10 varen we naar Fiumicino (Porto Turistico di Roma) waar we de boot gaan aftuigen en winterklaar maken. Om dan vrijdag, 14/10, de Tiber op te varen naar Nautilus Marina, waar hij uit het water gaat, en tot eind april , volgend jaar, op ons mag wachten voor volgende avonturen ( Met Korfoe als volgend einddoel).
We hebben nog een hotel in Rome geboekt voor 3 dagen, zodat we deze prachtige stad toch al voor een stuk gaan kunnen verkennen (de rest is voor april, volgend jaar) en op 18/10 nemen we dan de vlucht naar België, en naar onze (klein)kinderen. Die we toch een klein beetje veel hebben gemist🥰.
