Het haventje van Anglet was goed uitgerust met prima sanitair, goed werkende wifi en hartelijke ontvangst, en dit aan de helft van de prijs van Arcachon. Enige nadeel was dat er aan de andere oever heel wat industriële activiteit was, met o.a. Een cementfabriek, die soms voor wat geurhinder zorgde. Maar dat namen we er dan maar bij. De volgende dag, onder een stralende zon, een fietstochtje van een klein half uur, langs een mooi en veilig fietspad naar Bayonne. Een prachtige stad, met (meestal 4 verdiepingen) hoge huizen uit de 16de-18de eeuw, met houten vakwerk en gietijzeren ornamenten. Het was heerlijk wandelen door de straatjes.
En ‘s middags konden we voor 12,5€ genieten van een lekker menuutje. We waren nog eenmaal god in Frankrijk. Het Baskisch Museum was aantrekkelijk, maar toch niet de 2 sterren van de groene Michelin waard.
De volgende dag, 5/9 (de eerste verjaardag van kleinzoon nr 2, Leo, die we dus spijtig genoeg moesten missen), zetten we koers naar de Spaanse grens. Onze haven van bestemming was Hendaye, aan de rivier Bidassoa, die de grens vormt tussen Spanje en Frankrijk, en waar we tegen de middag arriveerden
. Een zeer goed uitgeruste haven, maar met een norse havenmeester. Belangrijker was echter het feit dat in de haven een overzetbootje vertrok, naar de overkant van de rivier, naar het Spaanse Hondarribia ! En zo zetten we voor het eerst voet op Spaanse bodem. Het toeristisch deel van het stadje bestaat uit 2 delen. De ommuurde bovenstad heeft zijn historisch karakter zeer goed, met hoge oude woningen langs smalle kasseistraatjes. Het castillo op de top, waar Karel V nog heeft verbleven, huisvest nu een dure parador. De benedenstad langs de oude haven is een veel volksere buurt, met mooie Baskische huisjes en massa’s pintxos-bars (Baskische tapa’s).
We hebben dan maar een aantal steek”proeven” genomen in een 3-tal bars. El Gran Sol was de winnaar, maar geen enkele was van mindere kwaliteit. En zonder dat dit een aanslag op onze portemonnee betekende. We vroegen ons intussen wel af hoe het mogelijk was dat op een donderdagavond zoveel volk op de been was. En waarom er zoveel kinderen en volwassenen wat op een trommel aan het roffelen waren of op een fluitje bliezen. In ons beste Spaans kwamen we te weten dat het de start was van een feestweekend. En in dit geval was de start een optocht van tientallen groepen trommelaars en fluiteniers. En die allemaal dezelfde soort “muziek” speelden.
Het was toch een mooi staaltje van Baskische folklore. Het was al lang donker toen we de overzetboot naar de jachthaven namen. Onze eerste kennismaking met Spanje was meer dan geslaagd.
In de voormiddag van 6 september gooiden we rond 9u39 de trossen los richting San Sebastian, onze eerste Spaanse haven van bestemming. Het kleine nog maar pas volledig heraangelegde jachthaventje ligt naast de oude vissershaven, pal aan de historische stad.
Terug een voltreffer! De ganse namiddag keuvelden we rond door de smalle straatjes en de mooie pleintjes,
om dan een terrasje te pakken op de Plaza de Constiucion, die een beetje doet denken aan de Plaza Real in Barcelona. Maar met 1 merkwaardigheid: alle huizen rond het rechthoekig plein hebben 3 etages met een balkon voor elk raam. En elk balkon is genummerd. In de negentiende eeuw was dit plein heraangelegd door het stadsbestuur, die hierbij eigenaar bleef van de balkons. En deze balkons werden verhuurd als zitplaats bij elke gebeurtenis of optreden, dat op het plein plaats vond. Uniek.
Gezien San Sebastan ook de hoofdstad van de Pinxtos wordt genoemd, moet ik wellicht niet vertellen hoe we de avond hebben doorgebracht.
De volgende dag moesten we al terug deze mooie stad verlaten. Het bleek dat er dit weekend een befaamde regatta van oude roeiboten werd georganiseerd, en de meeste boten hun ligplaats moesten afstaan. Zo voeren we rond 10u30 naar Mutriko, de volgende haven.