Hier moet ik toch beginnen met een zeer droevige noot: ons nichtje, Nele Balcaen, die
een verbeten strijd voerde tegen leukemie is zopas gestorven. Ze was nog maar pas 50 geworden. Dat kom hard aan ! Nele had altijd een glimlach op haar gezicht, was steeds supervriendelijk en goedgeluimd, kon geen vlieg kwaad doen, was steeds eerlijk en openhartig, kortom, iemand die we zeer sterk zullen missen. Het is niet eerlijk
Maar onze reis moet verder. Mutriko, waar we op 7 september rond 14u konden aanleggen, heeft een kleine, rustige haven met een terug zeer vriendelijke havenmeester. We hadden eindelijk nog eens een deel van het traject op zeil kunnen afleggen. Heerlijk! Het stadje zelf is tegen een steile bergflank gebouwd, zodat we die dag nogal wat trappen hebben op- en afgelopen.
Het oude stadsgedeelte is redelijk goed bewaard gebleven met een doolhof van smalle straatjes, waarin je gemakkelijk kunt verdwalen. We hebben dan ook het hele stadje doorkruist, op zoek naar een winkel of supermarkt, want in San Sebastian hadden we nagelaten inkopen te doen (met uitzondering van een stuk Belota-ham, want aan die verleiding konden we niet ontsnappen). Nada, alles was dicht. Tengevolge van weeral een of andere fiesta. Dan nog eenmaal helemaal naar het hoogste deel van Mutriko gestapt waar we werden bekoord door een mooi pleintje met een paar onvermijdbare terrasjes. Maar we hebben ze toch vermeden. Maar intussen hadden we nog dus geen eten voor vanavond.
Terug naar beneden, naar de andere kant van de haven gewandeld, en dan zijn we dan toch aan de verleiding van een terrasje bezweken. Genietend van een intussen welverdiende koele caña werden we plots aangesproken door een blonde vrouw met de vraag of we ook West-Vlamingen waren? Bleek dat zij een Kortrijkse was en momenteel op Hoog Kortrijk woont. Maar niet voor lang meer. Ze was immers een tiental jaren geleden gehuwd met een Nederlander, en diens vader had een tweede woonst hier in Mutriko. De hele familie was hier kind aan huis. Volgend jaar zou zij met haar gezin definitief naar Mutriko verhuizen.
Toen ze in de loop van deze babbel vernam dat we geen winkel hadden gevonden bood ze onmiddellijk aan ons een lift te geven naar de dicht bijgelegen grote supermarkt, die wel open was. Ze moest immers zelf ook nog boodschappen doen. Haar voorstel hebben we met veel dank aangenomen. Waarvoor een frisse pint op een terras wel goed voor kan zijn.
De volgende dag , 8 september, in de latere ochtend, verlieten we het sympathie Mutriko om ons volgende reisdoel, Bilbao, te bereiken. En ook nu ontbrak de wind en was het de motor die moest werken. Een rustige tocht van een goede 7 uur. Terug zalig nietsdoen, en intussen alle informatie lezen, die over Bilbao voorhanden was. We waren benieuwd.
‘s Anderendaags, 9 september, begonnen we aan onze verkenning. Het was maandag, dus Guggenheim was gesloten. Dit reserveerden we dan maar voor de volgende dag (wat ook goed uitkwam, want voor dinsdag was regen voorspeld).
De jachthaven ligt een heel eind (een goede 15 km) verwijderd van het centrum van Bilbao. We zouden dus eerst een eindje moeten wandelen en dan de metro nemen. Tijdens de wandeling konden we onze ogen al de kost geven aan de pronkerige villa’s, die de rijke Baskische industriële, in het begin van de vorige eeuw hebben opgetrokken, langs de oever, met uitzicht op de haven en op zee. Het ene al groter en protseriger dan het ander. Nog nooit zoveel (meestal intussen vergane) rijkdom gezien als hier. En gelukkig nog niet ten prooi gevallen aan projectontwikkelaars, die maar al te graag deze prachtige ligging zouden willen exploiteren. Een beetje verder (en intussen al 2 metrostations voorbijgelopen) konden we ons dan nog vergapen op de Puente Colgante de Bizkaia, een stalen brug over de stroom, gebouw in de zelfde periode als de Eifeltoren, bestaande uit twee superhoge pijlers, één op elke oever, en verbonden met een horizontaal metalen bouwsel waaraan onderaan een rail met kabels hing die een nog altijd actief, zwevend veerpont droegen. Spectaculair.
Dan met de metro naar het oude centrum van Bilbao, waar het aangenaam keuvelen was, zoals in elke (indien goed bewaard gebleven) binnenstad. En terrasjes en pinxtos in overvloed. En zo lekker dat we die zowel voor de lunch als voor het avondeten op ons menu hebben gezet.
Na deze gastronomische escapades van vorige dag was het dinsdag, 10 september, de Dag van Cultuur, met grote C! En van regen (met kleine r). Met de ons reeds goed gekende metro terug naar het centrum. Het had die nacht al goed geregend, maar nu waren er al een paar schuchtere opklaringen (meestal dan toch gevolg door een fikse plensbui, kwestie van onze meegebrachte paraplu en regenkledij te verantwoorden). En ja , Guggenheim is groots, imposant, architecturaal een juweel, iets dat je moet gezien hebben. Gelukkig hadden we tickets op internet gekocht (een subliem idee van onze praktische wederhelft), want de mensen in de rij zullen waarschijnlijk wel meer dan voldoende tijd hebben gehad om de architectuur te bewonderen tijdens het aanschuiven. En dan de tijdelijke en permanente collecties! OK, ik geef toe, onze kunstbeleving is blijven haperen bij het impressionisme, surrealisme en nog een paar andere ismes. Moderne kunst was niet echt onze specialiteit. Maar hier hebben we, mede dankzij een voortreffelijke audiogids, meer dan drie uur genoten van deze kunst, in diverse vormen. Morundi, Serre, Kiefer, Fontana, enz. (Ge moet maar eens googelen als je hierover meer wilt weten, want moderne kust beschrijven is toch niet echt mijn métier). Het was dus al een stuk in de namiddag voor we een klein hapje konden eten, en ons vermoeid voetenwerk wat rust konden geven. En dan moest Ann noch de Cortès del Inglès zien (dit hoort, voor alle duidelijkheid, niet meer bij het cultuurluik van ons bezoek). Enfin, we zijn in de vroegere avond toch terug op onze boot geraakt, met toch een aantal inkopen in onze rugzak.
Gezien de nare weersvoorspellingen voor de volgende dag, zijn we dus nog een dag langer in de haven gebleven, maar dan vooral om wat te luieren, klussen en wasje te slaan. Donderdag, 12/9 zouden we dan uitvaren naar Santander.