Een vroege vlucht van Ryanair bracht ons op 11/9 al om 8u45 (local time) in Lissabon. Bagage ophalen en na een korte taxirit waren we tegen 10u terug in de haven, waar de Arwen op ons lag te wachten. We zullen pas morgen uitvaren, zodat we alles rustig aan kunnen doen. Ann had thuis immers een serieuze zona opgelopen, en die was zeker nog niet genezen. Ze (over)leefde op 3 dafalgans en 3 ubiprofen per dag.
Uitpakken, proviand inslaan en ‘s middags een lichte lunch ( één portie gegrillde octopus was zelfs teveel voor ons tweeën) op een terrasje aan de haven, goed beschut van de hete zon (het werd 30 graden en meer). Het leven kan toch mooi zijn (als die zona maar rap achter de rug is tenminste.
De volgende dag na de middag (2 u na hoogwater is het beste tijdstip om met stroming mee de Taag af te varen) verlieten we de haven, zonder één zuchtje wind. Dus weeral op motor. De marina van Oeiras ligt aan de noordzijde van de monding van de Taag, ideale startplaats voor onze tocht richting zuiden. Het is een moderne marina, die zopas haar 15de verjaardag heeft gevierd, met een reeks goed beklante horecazaken, een groot openluchtzwembad, maar met beperkte sanitaire voorzieningen. En, zoals we al lang gewoon waren, werkte ook hier de wifi niet. Wel een onverwacht pluspuntje: elke morgen kregen we 4 lekkere verse broodjes.
We beslisten om hier minstens één dag te blijven. Maar toen ik de volgende geplande stopplaats, de kleine marina van Sesimbra, opbelde hoorde ik dat de haven volzet was en weing kans op vrijkomende plaatsen in de volgende dagen. De volgende haven is Sines, maar vanuit Oeiras is dit een hele dag varen. We trakteerden ons dan maar op een dagje Oeiras extra, om dan op 15/9 richting zuiden te vertrekken, in de hoop dat we vooralsnog een plaatsje vonden in Sesimbra. Zoniet zou het Sines worden.
Afscheid van Oeiras