Van dorpjes als Ribadesella mogen er meer zijn! Zeer “informeel” haventje, met een (weeral) sympathieke havenmeester, die al lang op pensioen zou mogen gaan. Hij verdoet zijn dag met keuvelen met leeftijdsgenoten op een bankje voor het havenkantoor. Oproepen via VHF, zoals wij voortdurend hebben geprobeerd, heeft weinig zin, want ofwel legt hij zijn radio niet aan, ofwel is zijn keuvelbankje veel te ver verwijderd van zijn toestel. Enfin, wij hebben onze plan getrokken, en vlot zelf aangelegd. Oh ja, de havengebouwen bestaan uit twee van die houten chalets, in feite veredelde tuinhuisjes die je zo in de Makro kunt kopen. Een van die “chalets” werd in twee gedeeld, 1 deel voor de senoras en 1 deel voor de caballeros, met elk een wc, lavabo en douche. Dat was het. Maar alles werkte.
Ribadesella heeft een oud centrum. Bestaande uit 3 straten, een kade (met de obligate terrasjes) en een strand, met de juiste golven voor fervente surfers.
X
En toen we, uiteraard, één van de terrasjes aandeden maakten we kennis met de “Sidreria”. De mensen kopen daar cider per fles, en laten zich dan op een wel heel speciale manier hun glas volschenken:
Het glas zetten ze onderaan in een soort halve cylinder met een opvangbak, en dan gaan ze van zo hoog mogelijk de cider uit de fles in het glas schenken. Op deze manier schuimt de cider bij het serveren. Aangeraden om een ervaren ciderschenker te treffen, anders verdwijnt de helft van de fles in de opvangbak.
Het waren een paar mooie dagen, daar in Ribadesella, maar uiteindelijk moesten we verder. De weersvooruitzichten waren (nog) goed, zodat we verder naar Gijon wilden varen, om vandaar de Picos de Europa te verkennen (waarom hadden we anders die zware bergschoenen meegesleurd in onze bagage?)
Vroeg in de morgen op 17 september, want we moesten terug rekening houden met de getijden en om bij hoog water Ribadesella te verlaten zat het er niets anders op dan de wekker te zetten, gooiden we tegen 7u30 (in die tijd van het jaar is het nog schemerdonker) de trossen los . Eenmaal op zee zag het er goed uit: lekkere wind, goed zicht en rustige deining. Volle zeil en motor uit. Ideaal voor onze laatste zeiltocht voor deze etappe.
Dachten we. Maar na een half uur viel de wind compleet weg en kregen we mist in de plaats. Nauwelijks zicht en zelfs een beetje miezerige regen. Ons aanvankelijk enthousiasme was snel (letterlijk) bekoeld.
Maar toen we Gijon naderden begon het uit te klaren zodat we toch nog in een aarzelend zonnetje de haven konden binnenvaren. Het was pas mioddag, zodat we na een lichte lunch op de boot het stadje konden intrekken, en na een verkennende wandeling passeerden langs het AVIS-autoverhuurbedrijf. En onmiddellijk een auto konden huren voor de volgende dag. Want we hadden intussen besloten om minstens 5 dagen uit te trekken voor ons bezoek aan de Picos de Europa. De auto konden we morgen om 8u30 ophalen.
.