Op zaterdag kwam Giorgio langs. Later dan afgesproken, maar vroeger dan verwacht. Griekse timing. En met zijn medewerker Zaxos, een beer van nen vent. Waar we nog van zullen horen. Ze voerden een grondige inspectie uit van de boot, met beter materiaal dan van dien electrieker, die ons 100€ had gekost maar nul toegevoegde waarde had opgeleverd. Hun conclusie: de kleine batterij moest worden vervangen , niet de grote groep(dus aan 1/5 van de oorspronkelijke kost). En de schroefasdichting zouden ze kunnen vervangen, zonder de boot uit het water te moeten halen, wat ons nogmaals 500€ zou besparen. Klonk goed, we zouden wel zien.
Maandag waren Giorgio en Zaxos daar opnieuw. Om de schroefas te demonteren. En daarvoor moest Zaxos in het water. Enkel gekleed in zijn onderbroek en een T-shirt 😱.
Maar he did it. Nu zaten we zonder schroefas en waren we dus sowieso uitgeleverd aan het duo en hun belofte dat ze alles zouden kunnen oplossen.
En intussen was de storm wat geluwd. Na 8 dagen.
Zo hadden we tijd zat om Monemvasia en omstreken te bezoeken, wat wandelen, zelfs pootjesbaden in de zee (22 graden, nog geen zwemtemperatuur).
En intussen te verbroederen met Pascal en Michéle van de kleine catamaran Mad Too. Superlieve mensen, uit de Bourgogne. En hun zoon was wijnbouwer in de beaujolais. Waarvan we alle coordinaten hebben gekregen zodat we volgend jaar, op onze doorreis naar Ligurie, waar we voor mijn 70ste verjaardag een huis hadden gehuurd voor alle (klein) kinderen, zeker een bezoek moesten brengen. En intussen om de andere dag een apero op mekaars boot. En maar babbelen. En hoe meer we elkaar leerden kennen (en misschien ook hoe meer we van mekaars rosè proefden), hoe leutiger het werd. Zeilers onder mekaar, een wereld apart.
Woensdag 7 mei was de dag van de waarheid (in feite was het op dinsdag gepland, maar…..). Batterij werd vervangen. OK. Zaxos terug in het water, maar nu met wetsuit (blijkbaar was het de vorige keer niet echt aangenaam voor hem geweest). En na één uur was de klus geklaard. En de eerste tests waren veelbelovend. Geen waterinsijpeling.
Dondedagmorgen nog een laatste test, de haven uitgevaren, een toertje gemaakt en inderdaad: geen water. Ons olijke duo had prima werk geleverd.
Morgen vrijdag, 9 mei, waren de voorspellingen gunstig en konden we eindelijk het nochtans heerlijke Monemvasia verlaten, en koers zetten naar Kreta. Want op16/5 hadden we een vlucht van Chania naar Kreta geboekt, zodat we de communiefeesten van onze kleinzoons Leo en Arthur zouden kunnen bijwonen.
We zullen eerste naar het eiland Kythira varen, 40 mijl, en vanaf daar uitkijken naar de goede omstandigheden om de volgende 60 mijl naar Chania af te leggen. Altijd een beetje spannend. En het zou daar inderdaad spannen !