Gisteren heel wat nagevraagd over hoe wij het veiligst in Arcachon moeten geraken, telefoontjes gepleegd, de 3 meegebrachte marinegidsen gelezen. Het kon daar spoken, daar aan de ingang van de baai. En er was weinig diepte, en de route tussen de zandbanken was zeer nauw, en de boeien waren niet echt betrouwbaar, en……..Enfin, we waren intussen zo ongerust geworden, dat we vannacht niet echt goed geslapen hebben.
En vanmorgen dan om 3u30 uit het bed. Ik had geen wekker nodig want om 3 uur was ik al klaar wakker. Hoe zou dat komen? Klokslag 4 uur waren de trossen los en verlieten we in het pikdonker onze ligplaats, en vervolgens de haven. En nu weten we wat dat betekent: in het pikdonker varen. We zagen wel de lichtjes van de zich stilaan verwijderende kade en de oevers, maar voor de rest: niets. Elk niet verlicht object was onzichtbaar. Dus louter op het beeld van onze gps-plotter afgaand voeren we de Gironde af en waren we na anderhalf uur op volle zee. De stroming zat deze morgen immers zwaar tegen (superhoge coëfficient, wat betekent dat deze dagen elke stroming veel sterker is dan normaal) , maar gelukkig konden we met de combinatie van motor en volle zeil nog genoeg vaart maken. En daar tussen door werd de skipper continu geconfronteerd met een persoon die het bijna in haar broek deed, panisch reageerde – als ik zei dat we een boei moesten passeren (meestal een halve kilometer verwijderd van onze boot) – dat we er gingen op varen. Gelukkig begon het rond 7 u te schemeren en kwam de rust weer terug, en werd er een vers koffietje geserveerd.
En dan was het continu varen op motor, want de wind was nagenoeg volledig verdwenen, naar Arcachon. En dit voor 10 uur. In het zonnetje, deels beschermd door de bimini, met veel tijd om de digitale krant, Knack en Trends te lezen, fotootjes naar de kids door te sturen en zalig te luieren.
In de late namiddag moesten we dan de ingang van de baai van Arcachon volledig voorbijvaren, voordat we konden afdraaien om de enige engte op te varen, die ons binnen de baai kon leiden en 2 mijl terug te varen, richting baai. Daarbij waren we in VHF-contact met de zeewacht, die ons continu monitorde. Intussen was de wind voldoende aangewakkerd zodat we weer op zeil konden varen. De weg die we moesten volgen, was volledig anders als die op onze GPS (en als we onze GPS waren gevolgd waren we hopeloos gestrand op èèn van de vele zandbanken). Na een klein uur bereikten we boei N13, het einde van het kanaal, en vanaf nu voldoende diepte.
En dat was het dan: gewoon de instructies volgen, de boeien respecteren en we raakten probleemloos in de baai. Al die adrenaline was misschien wel voor niets, maar had er wel voor gezorgd dat we geen enkel risico hebben genomen en mooi een zekere route hebben genomen, die ons misschien minstens een uur omweg bezorgde, maar zeker veilig was.
Om 18u, dus na 14 uur varen konden we eindelijk aanleggen in de haven van Arcachon. Uiteindelijk was het, achteraf gezien, minder erg dan gevreesd, maar wij hadden wel geluk dat het weer relatief rustig was. Ik kan geloven dat dit een nachtmerrie kan betekenen bij wat meer wind. Quod non. We hebben, ik moet bekennen, nog zelden zoveel genoten van dat Jupilerke na het aanmeren als nu. Maar we zijn nog niet in Spanje, ……