28/4 zondag van Vichte naar Korfu.
Het was wel zeer vroeg opstaan die zondag. Om 3u kwam onze vertrouwde taxi (Bart, gelukkig niet zijn babbelgrage echtgenote), ons ophalen op dat ontiegelijk uur in Vichte. De 18-jarige poes Luz hadden we dan buitengestoken, alle voeding, kattenbak, haar geliefkoosde kartonnen onderkomen ( een supergrote kartonnen doos met uitgesneden ingang – en opschrift “La Casa de Luz” – inclusief haar vertrouwde dekentje waar ze zo graag op lag) verhuisd naar de garage. Dat zou haar tijdelijke verblijfplaats worden totdat het gezinnetje van Evelyn voor een aantal weken hun intrek in onze woonst zouden nemen totdat hun verbouwingen in Heule voldoende zouden zijn gevorderd. En dan zou de poes samen met haar baasje mee naar Heule verhuizen. We hebben liefdevol 6 maand voor die oude poes gezorgd, maar zullen blij zij als ze terug weer naar haar baasje zal verhuisd zijn, en wij verlost van het dagelijks eten geven en kattenbak kuisen. En telkens oplossingen vinden voor wanneer we, weeral, voor een paar dagen uithuizig zijn.
We zagen de poes nog in de open deur van onze garage staan, miauwend van verontwaardiging omdat ze niet in onze warme keuken kon blijven.
It’s a hard life.
Maar enfin, nu waren we terug op weg naar onze Arwen, voor het zesde jaar van onze tocht.
Om 4u kwamen we aan in Zaventem, tijd genoeg voor de vlucht van 6u15naar Korfoe.
Tijd genoeg dachten wij.
Vlot door de incheck om onze bagage af te geven. En even vlot door de security (waar Ann, zoals altijd, nog moest gefouilleerd worden). MAAR. onze TUI- vlucht had Tirana in Albanië als eindbestemming, waarbij Korfoe een tussenstop was. Dat was dus een vlucht buiten de Schengen-zone. En moesten we dus nog een bijkomende manuele paspoortcontrole passeren. Wij waren niet alleen, honderden even reislustige passagiers stonden al voor ons. Maar de politieman, die de controles moest uitvoeren, was wel alleen. Druppelsgewijs geraakten de passagiers door de controle, de rij reizigers vorderde als een vermoeide slak. Zo zouden we nooit tijdig onze boarding halen. En passagiers die hetzelfde vreesden en probeerden voorbij te steken in de file werden door de security onverbiddelijk terug gestuurd. Maar gelukkig, zoals in elke ouderwetse film, kwam er juist op tijd versterking van de polities, gingen er 6 loketten open, en waren we plotseling in 10 minuten door de controle. Het boarden was nog maar juist gestart. Maar we hebben voor één keer niet kunnen genieten van onze traditionele croissant plus koffie.
Om 6u15 verlieten we het druilerige en zompige België en 3 uur later landden we in het zonovergoten, hete Korfoe (blijkbaar een veel te vroege eerste hittegolf).
Zoals geweten was onze eindbestemming Preveza, waar de Arwen had overwinterd, maar de enige praktische verbinding met Korfoe was met een korte interne vlucht, die pas morgen vertrok. Zo hadden wij een dagje Korfoe-stad tegoed, met een overnachting in het kleine, leuke en centraal gelegen boetiekhotel Siora Vittoria. Wat we wel niet wisten was dat juist vandaag de orthodoxe paasperiode was begonnen. Optochten, processies en andere optochten alim, waardoor het ook voor onze taxi, gezien de afgezetten straten in de binnenstad, onmogelijk was om ons tot aan het hotel te brengen. Dus een eerste wandeling in de al voelbare hitte met onze bagage met een totaalgewicht van 50 kg door de hobbelige straten naar ons hotel. Maar we hebben het gehaald, en ook de rest van de dag, geholpen door een frisse pint op één van de talloze terrasjes, met uitzicht op een voorbij schrijdende luidruchtige processie. En ‘s avonds genoten van een eerlijke griekse keuken in restaurant Kokoria, ons terecht aangeprezen door ons hotelmadam.
Maandag, 29/4: Korfoe – Preveza.
Een vlucht van 30 minuten met een twee-motorig propellervliegtuigje (met een 80-tal passagiers)bracht ons naar de luchthaven van Preveza. Waar we een auto hadden gehuurd voor 6 dagen. Uiteraard eerst naar Aktio Marina, voor een eerste inspectie van de Arwen. Vooraf nog een korte lunch in het restaurant Panos Tavern, gekend en geliefd bij alle bootlieden, die bij de uit te voeten werkzaamheden aan hun boot in één van de drie bootwerven, een kleine of grote honger te stillen hadden.
En dan naar de werf. Bij navraag bij de technische dienst bleek dat nog niet alles klaar was, maar “no problem”, alles komt goed…..
Toen we vroegen wanneer we in het water konden, rees er toch een klein probleempje op: ten vroegste binnen 14 dagen, want iedereen wil in de Griekse paasperiode in het water. Gelukkig kregen we na wat aandringen, en de argumentatie dat we binnen 10 dagen al in Korfoe moesten zijn, toch een nieuwe datum: donderdag 2/5.
We hadden in dit geval juist geteld 2 dagen om onze boot klaar te krijgen. Noodgedwongen dus akkoord. En gezien de werf elke dag om 16u sloot moesten we er dus de volgende morgens telkens vroeg bij zijn. Een wekker zetten 😱 !!!
30/4-1/5: Aktio Marina
We hadden een mooie Airbnb gehuurd in het centrum van Preveza, een penthouse met zicht op zee maar vooral op de daken van het stadje. Goed als uitvalsbasis, en met eigen parking voor onze huurauto.
Het was dus 2 dagen goed doorwerken, met ‘s middags een meegenomen broodje aan boord (we werden dus geen trouwe klant van Panos restaurant). En tussen onze poets-, polier- en schilderwerkzaamheden werden we vergast met de komst van 4 techniekers van de marina die snel snel de achterstallige werkzaamheden kwamen uitvoeren. En we geraakten klaar. Toch wel iets verontrustend te melden. Evelyn en Maxim (en kleine Robin) waren ons huis ingetrokken maar nergens een glimp of spoor van Luz de poes. Dat ziet er niet goed uit.
2/5: Aktio Marina – Preveza Marina
Na lang wachten (we hadden weeral de wekker gezet op 7u30) werden we uiteindelijk rond de middag in het water gebracht , de motor startte onmiddellijk (oef) en konden we onmiddellijk koers zetten naar het ons vertrouwde Preveza Marina. Daar konden we de rest van de onderhoudswerkzaamheden uitvoeren. We hadden de luxe dat we de Airbnb tot 5/5 hadden gehuurd, nooit vermoedende dat we zo rap in het water moest zijn, zodat we konden profiteren van het comfort van het ruime appartement terwijl verder konden werken aan de boot. Alles ging zeer vlot en met de zee van tijd konden we de boot tiptop in orde krijgen. Hij had al in lange tijd niet zo geblonken. Maar bij één van de laatste werkzaamheden, het opblazen van de dinghy, stuitten we toch op een probleem : de vloer van de dinghy vertoonde een lek. Misschien was een vorige reparatie niet voldoende geweest? Enfin, dat waren zorgen voor later, en tegen zondagavond was de boot vertrekkensklaar. En brachten we er onze eerste avond door. Maandag 6/5 de auto ingeleverd. En nog steeds geen spoor van Luz. We vrezen voor het ergste.
NB: for the record: 2 maal zeer lekker en goedkoop gaan eten in 2 sympathieke restaurants: I Psatha (waar je nog, bij gebrek aan menukaart, zoals in de goede oude tijd in toonbank van de keuken moet kiezen wat je wil (superlekkers) wil eten) en To Rempetiko Skedi waar je zeer lekker, goedkoop (ouzo van het huis aangeboden) en door supervriendelijke mensen bediend, zalig kan genieten
7/5: Preveza Marina -Gaios.
We hadden gepland om 9u uit te varen. Onze maidentocht voor 2024. Alles varensklaar. Enkel nog de dinghy, die we op het ponton hadden gelegd en met een fietsslot beveiligd, in het water laten. Maar waar was de sleutel van dat fietsslot? Een uur de boot binnenste buiten gekeerd. Geen sleutel te vinden. Dan maar de grote middelen gebruikt: mij grote kniptang bovengehaald, bedoeld om in hoge nood bij mastbreuk de kabels van het stag door te knippen zodat we ons van de geknapte mast zouden kunnen bevrijden. Maar ondanks mijn verwoede pogingen kreeg ik met dat ding geen deuk in de slotkabel. Ofwel is de kabel sterker dan ons stag, ofwel is mijn grote kniptang grote brol (ik herinner mij nog dat onze zeilvriend Leo van de Shetwins mij ook al had gewezen op dat feit). Gelukkig had onze Duitse buur van de Alexia onze mislukte pogingen gezien en stelde hij ons voor om zijn tang te gebruiken. En lap, in een paar minuten was de kabel van het slot doorgeknipt en konden we de dinghy te water laten. We konden dan toch vertrekken.
Oh ja, klein detail: 5 minuutjes later meende Ann zich te herinneren dat de sleutel van het fietsslot misschien wel in haar handtas zou kunnen steken. ….inderdaad.
Enfin, om 10u15, meer dan uur later dan gepland, konden we toch uitvaren richting Gaios.
Twee keer telkens ongeveer één uur op zeil, de rest op motor op die tocht van 35 mijl.
Om 17u op anker aangelegd aan de kade in het centrum van het dorp, zonder probleem. We hadden het blijkbaar nog niet verleerd. Geen electriciteit of water, want nergens konden we een hiervoor noodzakelijke kaart kopen. Ze waren er blijkbaar nog niet klaar voor. Maar dan ook niemand om de havengelden te komen innen. Een gratis beurt. En konden we genieten van het gezellige nog rustige Gaios.
Woensdag 8/5 – donderag 9/5: Gaios – Benitses.
Gezien wij in Gaios, op een aanlegplaats voor toeristenboten waren aangemeerd, moesten wij vóór 10u uitvaren. Mooi op tijd begonnen wij aan het maneuver. Totdat onze dinghu kwam vast te zitten aan het anker van onze buurman. Ann kon het bootje niet loskrijgen. Ik dus de automatische piloot aan en naar voren. De dinghy was los maar onze boot was volledig van zijn koers afgeweken, waardoor onze ankerketting boven die van onze buurman kwam te liggen., en wat later ons anker vast kwam te zitten in de ketting van deze buurman. Nog meer gedoe, en we hadden al voldoende bekijks vanop de wal. Er sprongen al een paar Grieken in hun bootje om ons te komen helpen, maar met behulp van de pikhaak en een touw kon ik tijdig ons anker bevrijden zonder schade aan de boten in de buurt. En kon de rest van de bemanning stoppen met te panikeren .
Anker opgetrokken en weg waren wij. Wie zegt er dat zeilen saai is?
Volledig op motor, de wind kwam niet boven 4 knopen, de 25 mijl naar Benitses afgelegd. We zouden daar 2 dagen blijven. Tijd genoeg om iemand te vinden die op een deskundige manier het lek in de vloer van onze dinghy zou kunnen dichten. En inderdaad, op aanwijzen van de havenmeester, kwam er de volgende dag een goed ziel de reparatie uitvoeren, en liet het overschot van materiaal om lekken te dichten bij ons achter. Je weet maar nooit.
De rest van de dag tijd over voor klusjes (nog wat achterstallig boekwerk) zodat de boot schitterde als nooit te voren. Want in Korfoe zouden we hoog bezoek aan boord krijgen. De zus van Ann, Christien, en haar man Frank, zouden zondagmorgen arriveren in Korfoestad, voor een verblijf van 1 week. En uiteraard met de bedoeling om geregeld op onze boot te gast te zijn. Weliswaar enkel overdag, want ze hadden een leuk boetiekhotel geboekt in het centrum.
Vrijdag 10/5: Benitses – Korfoe (Port Mandraki).
Kort tochtje van 6 mijl op motor op een windvrije zee. Rond 13u aangemeerd in het ons vertrouwde Port Mandraki (al voor de derde keer) waar de sympathieke havenmeester Andreas ons hielp bij het aanmeren. Wat gewandeld in het oude Korfoe, we kende, er al alle straatjes, proviand ingeslagen en ‘s avonds lekker gaan eten in Porto Retounda. We kozen, als enige van de gasten, om binnen te zitten ipv op het mooie terras. Want er was regen voorspeld. En die kwam er ook, in volle overvloed.
Zaterdag 11/5. Korfoestad
We zouden in de voormiddag wat shoppen, en in de namiddag de nog voor ons onbekende delen van de stad verkennen. Mooi plan. En de zon scheen.
In het nieuwere gedeelte van de stad waren er voldoende geschikte winkels om onze zomerkledij wat aan te vullen, evenals wat beddengoed voor als Ann-Sophie en Johan en de 2 kids onze boot in juli zouden komen enteren.
Na de inkopen een terrasje gedaan, zoals dat hoort.
Ann merkte op dat een plekje met huiduitslag op mij rechterslaap toch serieus rood was geworden. Mischien konden we bij de apotheek hier rechtover iets vinden om hieraan te verhelpen? Maar die apotheker dacht er anders over: dit kon herpes zijn, en zo dicht bij het oog gevaarlijk voor oogzenuwen. Ik moest onmiddellijk naar de dokter! En op onze vraag waar we er één konden vinden, verwees ze ons door naar een privékliniek, hier dichtbij. Het was immers zaterdag en om een andere dokter te vinden, al dan niet in het stadsziekenhuis, zou dit wel zeer problematisch worden.
We waren inderdaad vlug bij Corfu Medica, gevestigd op de derde verdieping van een klein kantoorcomplex. Kraaknette locatie, met 3 secretaressen aan het onthaal. Zeer vriendelijk ontvangen. Ze wezen er op dat dit een privé kliniek was, en dus meet zou kosten. Of we daarmee akkoord waren. We hadden geen keus, dus ja. Het was toch maar een simpele consultatie. Dachten wij.
De dokter zou seffens komen, want “hij was nu nog op patiënten bezoek”. Het was 13u30. Maar dat patiëntenbezoek duurde wel zeer lang (of was de dokter, zoals wij vermoedden, op zijn gemak, of op zijn grieks, aan het lunchen?). Enfin, om 14u45 maakte de dokter zijn verschijning, tot opluchting van de 3 zich-bezig-houdende secretaressen. Het duurde nog een half uur voordat we bij de dokter binnen mochten. Hij keek eens naar het plekje, bevestigde dat dit misschien herpes kon zijn, maar er moesten nog wat onderzoeken volgen. En dan kwamen er nog een aantal verpleegsters om bloed te trekken ( er moest een bloedonderzoek volgen…), bloeddruk te meten…
Men ging zelfs een electro-cardiagram nemen. En toen we dat weigerden, wegens teveel ( het begon ons te dagen dat die gasten hier er alleen maar op uit waren om zoveel mogelijk geld uit ons te kloppen door overbodige medische handelingen in onze strot te duwen) moesten we nog een brief ondertekenen dat deze weigering volledig op onze verantwoordelijkheid was. Maar kom zeg.
En dat was nog niet alles. We werden naar een kamer geleid, waar ik mij op bed moest leggen. Het was noodzakelijk om mij de noodzakelijke medicijnen intraveneus, dus via een sonde, toe te bedienen. Ik heb daar meer dan een uur gelegen. In het begin ging dit druppeltje bij druppeltje, maar telkens als een verpleegster binnenkwam en wij vroegen of dit echt zo traag moest, draaide die aan een wieletje, en ging het wat sneller. Rond 16u30 was de fles nog halfvol. Maar toen kwam er weeral een andere verpleegster, het was zaterdag en wellicht wilde iedereen naar huis, draaide nogmaals aan dat wieletje en …….na 10 minuten was de fles leeg. En konden we langs (hun) kassa passeren. Waren we een heel pak lichter en een lijst met voorschriften voor de apotheek rijker.
Tot overmaat van ramp begon het pijpenstelen te regenen bij het verlaten van de “kliniek”/geldzuigerij. Onmiddellijk het dichtsbijgelegen (te ver om droog te blijven) waar we verkleumd konden bekomen van wat er zojuist was gebeurd. Nooit meer. Toen de regen was opgehouden moesten we nog 3 apotheken langs lopen om het lijstje van medicijnen af te werken. Daarna naar de boot , om ons eigen potje te koken. Het was welletjes geweest.