2/10 tot …..?: Albufeira en Alta Alentejo

We hebben het hier goed naar onze zin, hier in Albufeira. Uiteraard is de zon hier alle dagen van de partij ( met uitzondering van vandaag, 20/10, omdat een stormdepressie met de naam Barbara over ons heentrekt, en ik zo eindelijk de tijd – en de goesting – heb gevonden om nog wat aan de blog te werken).
Het is hier echt een dolce far niente (maar dan in het Portugees). Steeds zomerse temperaturen onder een hoofdzakelijk blauwe hemel, wandelingen langs de rotsige stranden of naar het plaatsje Albufeira, dat ondanks de overal tegenwoordige toerisme- industrie , toch nog mooie plekjes te bieden heeft. En natuurlijk ook het gezelschap van de aangespoelde Belgen: met Leo, Jan en Fred wordt er hier elke morgen bij een koffietje nogal wat gezeverd. Wat maakt dat we dagelijks meestal pas om 10 uur aan het ontbijt beginnen.

De haveninham van Albufeira
een wandeling langs de rotsachtige kust, met mooie beschutte strandjes ( zicht vanop het terrasje van de strandbar)


Het is hier zo zalig, dat we beslisten om nog minstens tot 20 oktober te blijven. De bootwerf ging akkoord met onze vraag voor uitstel. En zo hadden we ook volop de tijd om met een huurauto het hogergelegen Alentejo te bezoeken. Prachtige landschappen, mooie historische stadjes, leuke hotels, lekkere Alentejo-wijnen, enz.
De foto’s spreken voor zichzelf:

op 8/10 een dagtochtje met de huurauto, met het markstadje Loulé als eerste halte. Hier het gerestaureerde klooster, nu cultuurcentrum.

Cachopo in de bergen, waar de tijd is blijven stilstaan
eindelijk iets gevonden in Cachopo waar we een hapje konden eten, tussen de locals
De dag geëindigd in het kustplaatsje Tavira.

Tavira: compositie van poes en azulejo’s

Op 9/10 trokken we dan Alta Alentejo in voor een 5-daagse verkenningstocht door al het mooie wat deze streek te bieden heeft. (NB: het werd uiteindelijk een 6-daagse, omdat we er niet genoeg van konden krijgen)

9/10: we starten in Beja, een stadje met een groot Romeins verleden, vroeger nog een bisschopszetel, maar nu een ingeslapen provincienest.
Romeinse en Moorse invloeden vind je overal in deze middeleeuwse versterkte stad.



Getuige van een rijk verleden, …
maar ook vergane glorie

En dan verder naar Evora, vroegere koninklijke residentie, en nu quasi een openluchtmuseum met gebouwen die twee millenia overspannen. Terecht opgenomen in de UNESCO-werelderfgoedlijst.

En ons hotel, ALBERGARIA DE CALVARIO, is terecht opgenomen in de Michelin.

met een gezellige binnenplaats, waar we ‘s avonds superlekker hebben gegeten.




Evora heeft een rijk verleden, getuige deze Romeinse tempel en de daarbijgelegen termen
het centrale plein van Evora
,gezellige straatjes en pleintjes, hier met een wegwijzer naar ons restaurant voor deze avond, ons terecht aangeraden door het hotel. Slechts 5 tafels en slechts 1 menu. Maar voortreffelijk

Het restaurant Bistrot O Balcão. Heerlijk

Evora is ook de hoofdstad van de Alentejo-wijn. Dus een dagje wijn proeven is dan ook een must.

En juist buiten de stad, op weg naar de wijndomeinen, kom je zoiets tegen
de wijngaarden in herfsttooi
Adega de Cartuxa, de eerste wijn die we proefden. En onmiddellijk een schot in de roos.
Iemand geniet hier van een lekkere witte Cartuxa
Fita Preta, wijngoed met een domein van de 13de eeuw. En superlekkere wijn van een eigenzinnige wijnmaker.


Het leven kan toch heerlijk zijn

De volgende dag, 11/10, verlieten we het mooie Evora om het middeleeuws stadje in de bergen, Marvao, te bezoeken.
Eerst een tussenstop in Elvas, de meest versterkte stad van Portugal, en ook werelderfgoed. De fortificaties interesseerden ons niet echt, maar de binnenstad had toch een aantal pareltjes te bieden, zoals deze kapel, volledig let azulejo’s gedecoreerd :

een juweeltje in Elvas


En ook hier een overvloed aan pittoreske plekjes

En dan naar Marvao, een stad die al van ver vanuit de hoogte op ons neerkeek. Op 800 meter hoogte hadden we een wijds uitzicht van 360° over de omliggende valleien, want dit stadje ligt echt als een adelaarsnest op de top van een berg. En die hoogte liet zich ook voelen aan de temperatuur. ‘s Avonds geen terrasje.

De belangrijkste poort van Marvao.
De burcht boven het stadje
zicht op het stadje vanop de burcht
Mooie maar frisse zonsondergang

Hoog in de bergen, dan kunnen we het wandelen niet laten. De volgende dag dus een mooie, nogal lastige rondwandeling, vertrokken vanuit Portalegre, aan de voet van de berg naar Marvao, en langs de andere kant terug naar beneden. We waren een kleine dag zoet hiermee, maar het was super. Ik werd er wel geregeld aan herinnerd dat het wel wat lastig was, maar dat nemen we er dan maar bij…….

We startten aan een Romeinse brug, met boven ons de contouren van Marvao.


en dan vooruit met de geit
onderweg overal kurkeiken.
nu en dan wat rusten is wel aangeraden
toch blij dat we s’avonds weer in ons hotel arriveerden, moe maar voldaan. Hier echter geen gastronomie maar eenvoudige kost. Maar op zo’n momenten smaakt alles.

De volgende dag was Mertola ons hoofddoel, maar oponze weg maakten we nog een omweg naar Monsaraz, vereglijkbaar met Marvao, maar met een hoger toeristisch gehalte.

Monsaraz : de stadspoort
alle huizen zijn hier witgekalkt
In de zomer kun je hier over de koppen lopen. Nu was er nauwelijks een kat.



nog een tussenstop in Moura om een hapje te eten. Op aanraden van de zeer sympathieke baas van het restaurant zijn we dan nog naar een speciaalzaak geweest om een stuk presunto Iberico ( vergelijkbaar met Pata Negra van Spanje) te kopen.

En dan naar Mertola, om het af te leren. Ons hotel lag op de scheiding tussen het oude historisch centrum en de meer recente stad. Met uitzicht op de Guadiana-rivier. Merola heeft ook een zeer rijk verleden. Getuige hiervan de opgegraven fundamenten van de oorspronkelijk Romeinse vestiging met mooie mozaïeken en zuilen. Maar we waren stilaan toe aan een diarree van Romeinse, Moorse en Middeleeuwse kastelen en gebouwen……

Een welverdiend pintje. Aan de rivier zie je ons hotel ( met zwembad, waar we geen gebruik hebben van gemaakt)

en dan terug naar Albufeira. ‘s Avonds gaan eten bij Evaristo, een restaurant aan het door rotsen omzoomde strand van Evaristo. Een restaurant met een hoog “Knokke” gehalte, met dito prijzen. Wel lekker maar toch niet echt het geld waard. Het uitzicht, inclusief spectaculaire zonsondergang, krijg je er wel bij

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.